და მაინც...(1)

-გშორდები!_ვუთხარი ჩემს „ქმარს“ და არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით ჩავჯექი მის წინ მდგარ სავარძელში.ნელ-ნელა სახის გამომეტყველება ეცვლებოდა და ბოლოს ძალიან გაოცებული სახე მიიღო. -რა თქვი?_წარბებ აწეული მომაჩერდა.მის ნათქვამზე ირონიულად ჩავიცინე და

უბედურებაში ნაპოვნი სიყვარული თავი მესამე

მალე ჩამეძინა.როცა გავიღვიძე უკვე 4საათი იყო,კომოდზე წერილი იდო გაბო ნინასთან ერთად სასრიალოდ წავიდა.ადგომა მინდოდა მაგრამ არა ამ ფეხმა გეგმები ჩამიშალა ისევ დავწექი ყურსასმენები გავიკეთე და მუსუკას ვუსმენდი.მახსენდებოდა ის უცნობი რომლმაც მანქანა

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 4)

-ბოდიში, ბევრი გავიკეთე და თავი ვერ გავაკონტროლე(თქვა და საწყალი თვალებით გამომხედა) მე ხმა არ გამიცია, ნუთუ მართლა ფიქრობს რომ ვაპატიებ? თბილისში ჩამოსვლისთანავე მანქანა გავაჩერებინე და გადმოვედი. წერილი დავწერე "მძღოლის ბრალი არ არის, მე ასე

Barman (8)

სააბაზანოდან სანდრო წელსზემოთ შიშველი გამოვიდა. ქვევით კი მხოლოდ პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული. ასეთ ფორმაში რომ დავინახე კინაღამ გავუტევე სული, მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე და ბაგრატიონს ცხვირი ავუბზუე. -შეგეძლო ჩაგეცვა და ისე გამოსულიყავი.-ვუთხარი

ცხოვრების გემო (5,6)

-პირველივე ღამეს ღალატობ ცოლს,ჰა ჰა ჰა შე ცუღლუტო-მხარზე ხელი დაკრა კასპერამ და თავის კალთაში მჯდომ გრძელფეხებას ვნებიანად დააცხრა ტუჩებზე -რა შემჭაე ,დამაცადე რა საქმე გავაკეთო კონცენტრიებას ვერ ვახდენ-ასევე სიცილით უპასუხა უგულავამ და თავის გვერძე

უბრალოდ ასეა

რატო რა დავაშავე ასეტი რომ საკუთარი თავი მზულს გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია დამოუკიდებლად , არ ვიცი რა ხდება ჩემ თავ გულს რაღაც მიღღრნის შიგნიდან თითქოს რაღაც უნდა მოხდე ისეთი რაც ჩემი ბრალი იქნება , უბრალოდ მინდა დავჯდე და ვიტირო სანამ არ

პირადი მცველი [4]

აგიჟებდა ის აზრი,რომ ახლა ვიღაცაზე იყო დამოკიდებული,თანაც კაცზე რომელსაც სულ არ იცნობდა.მამას წასვლამ ცოტა დათრგუნდა,არ უყვარდა მასთან განშორება,თუმცა იცოდა 2 დღეში ისევ რომ ნახავდა და ეს ახარებდა ძალიან.ახლა გეგმა ქონდა შესადგენი,იმ კაცისთვის

მუხის ძირას ( ნაწილი პირველი/ თავი III )

მალე ნაწილი მეორე... ბევრად უფრო საინტერესო... ვინც კითხულობთ გული არ აგიცრუვდეთ... ღამე 1-2 საათი საავადმყოფოში გავატარე ვაკოს გვერდით... მძიმე მდგომარეობა არ იყო,უბრალოდ მსუბუქი ტვინის შერყევა ჰქონდა...მალე დედაჩემმა მომაკითა და სახლში

უცნობი გულის მბრძანებელი !

-ვატო...ლუკა როგორ ხართ? -რეზი ვთევზაობთ დღეს ბუნებში ? -თქვენი არ ვიცი ,მაგრამ მე ნამდვილად ვაპირებ ... -რას აიჩემებ ხოლმე ამ უცნაურობებს ... წამოდი დაჯექი სადმე ბარში ,ლამაზი გოგო ''ააგდე'' და იგულავე დილამდე _ცხვირი აიბზუა ლუკამ -და ელოდე

Happily N'Ever After

-დიახ რა თქმაუნდა.მადლობა.ძალიან სასიამოვნო იყო ის წუთები.მისი ღუნღულა ხალათი,ბუხარში ცეცხლი,გარეთ წვიმა..და ვინატრე რომ წვიმას არასოდეს გადაეღო.მაგრამ სულ ტყუილად.-წვიმამ გადაიღო-ფანჯარაში გაიხედა მან-მაგრამ დარჩით ცოტა ხნით.შემდეგ კი აივანზე