პროვინციელი (2)

სახლში მისულს ნაზი ბუხართან მჯდარი დამხვდა რომელიღაც სერიალს უყუებდა და ემოციებს ხმამაღლა გამოხატავდა ,ფეხსაცმელები ხელში მეჭირა და მეც იქვე მივყარე , დივანზე ბებოს გვერდით მოვკალათდი და თავი კალთაში ჩავუდე -გეტკინება სესილი მასე ფეხები, ვის

მე,შენ და წვიმა..(6)

მაისის ბოლო იყო.. კლასში ვიჯექით.. მარი ფანჯრისკენ იჯდა,მე მის გვერდით.. თავი მაგიდაზე მედო და ფურცელზე გაურკვეველ ასოებს ვწერდი.. თან ისტორიის მასწავლებელს ვუსმენდი,რომელიც ერთი და იმავეს იმეორებდა,ბავშვები კი ყირაზე გადადიოდნენ.. სხვა დროს მეც მათ

უცნაური სიზმარი...

წყალი ირეკლავს ვერცხლისფერ სხივებს,თითქოს ის მთვარის სულის სარკეახის ქვეშ კი ჩრდილში კვლავ სძინავთ ფიქრებსმათ რომ შეჰყურებს მხოლოდ მთვარეა...ნაპირთან ჩამოივლის მუქი აჩრდილივამბობ : არ მინდა მარტო დამტოვო!მეც წამიყვანე! ნუთუ შენც გინდაამ სიბნელეში

ღრუბლებში[5]

უკვე ოცი წუთი იყო გასული მას შემდეგ,რაც თეთრი უზარმაზარი შენობის წინ იდგნენ ლილე და სანდრო.ცრემლიანი თვალებით უყურებდა შენობას და თან სანდროს ხელს არ უშვებდა.იმაზე მეტად უჭირდა რეალობის შეგრძნება,ვიდრე მას წარმოედგინა.გულში

მაინც მაგარი სიყვარული გცოდნია. (ნაწილი 2) 3

უხალისოდ ავდექი ლოგინიდა თან ტუჩების ცმაცუნით ვარჩევდი ტანსაცმელს რა ჩამეცვა, ბოლოს მივაგენი მოკლე შავ კაბას და ჩავეჭედე შიგნით, თმა ჩამოვივარცხენ და უკან გადავიყარე, სააბაზაოში შევრბოდაი დედაჩემს რო გავძახე -დე თეთრი კედები სადა?

მეზობლობიდან ერთ ოჯახამდე თავი პირველი.

ვზივარ სახლში მოწყენილი, ვსვამ ყავას და ვკითხულობ წიგნს. სხვა რა უნდა გავაკეთო გარეთ წვიმს. ვიხედები ფანჯარაში და ვხვდები წვიმას გადაუღია. - მმმმ.. შოკოლადი მინდა - ვფიქრობ ჩემთვის და მაღააზიაში წასასვლელად ვემზადები. ესეიგი მე ვარ ელიზაბედი

ომგამოვლილები (თავი 5)

-სანდრო მიუხედავად ყველაფრისა ვთვლი,რომ ეს უნდა იცოდე და ამის უფლება გაქვს, რომ არა ჩემი პრინციპები მეც სიამაყეს აყოლილი ადამიანივით არაფერს გეტყოდი და წავიდოდი. ორსულად ვარ... საოცრად მშვიდი იყო ერისთავი, მეგონა კიდევ უფრო დაიბნეოდა, მეგონა

ნაყიდი სილამაზე [10 თავი]

მთელი სხეული ამიხურდა. ერთიანად დამიარა ჟრუანტელმა. გონება დაბინდული, გატრუნული ვიყავი მის მკლავებში. ჩანთა ხელიდან გამივარდა და იატაკზე ხმაურით დაეცა. სწრაფად მიხურა კარი და ზედ ამაკრო ისე, რომ ჩემს

ტკბილი ტუჩები (ანუ შენს კოცნას ვერ დავივიწყებ) *თავი 2*

*2* როგორც ჩანს ჩვენი ყოფილი უფროსი დაიღალა და აპირებს ამხელა კომპანია მის ძმისშვილ გადააბაროს თვითონ შვილი არყოლია და. დაიწყო ლაპარაკი დემეტრემ: -გამარჯობათ,მე თქვენი ახალი უფროსი ვარ ბატონ გურამს შევცვლი... ყველამ თბილი ღიმილი აიკრა სახეზე. -ვერ

"შენ არავინ გგავს!"

სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ? ისმის კითხვა, მაგრამ არ არის პასუხი... შენშიც გაიდგა ზამთრის სუსხმა საძაგლად ფესვი, შენც მიდიხარ და მიტოვებ მხოლოდ მოგონებებს. მოგონებები, რომელიც ყოველ ღამე ასველებს ფუმფულა ბალიშს... არ მოველოდი.. შენგან ღალატს არ