წვიმს, წვიმს, მასველებს... 1

დილა ჩვეულებრივად დაიწყო. როგორც ყოველთვის მაღვიძარამ გამაღვიძა. ’’ჩემი პირველი მტერი რომელიც დილიდანმე მიშხამავს გონებას’’ გავიფიქრე მე. -დედაა-დავიყვირე ხმამაღლა. -რა იყო დე?-უცბად შემოვარდა დედაჩემი. -ნუ დაფეთდები დე, გუშინ რომ გთხოვე ის საროჭკა

სიყვარული,რომელიც განწირულია.

მას შემდეგ რაც ის ჩემ ცხოვრებაში გამოჩნდა და პირველად აღმოჩნდა ჩემი სიყვარული ცალმხრივი,უიმედო,რომელიც განწირულია,მივხვდი, რომ ცალმხრივ სიყვარულშიც არის რაღაც ქიმია,რომელიც გაიმედებს,გაძლიერებს,გაიძულებს რომ გაიღიმო,იყო ბედნიერი.არის მასში რაღაც

გამყრელიძე (12)

აუ ეს გოგო საერთოდ მაბნევს რააა არვიცი როგორ უნდა მოვექცე. იცით დღეს კვერცხცის შეწვა მასწავლა მართალია ვიცი როგორ უნდა შევწვა საერთოდ ძაან კაი კულიანრი ვარ მარა რო ვხედავდი როგორ იცინოდა ჩემ ვითომ უნიჭო კერცხის გატეხვაზე რო გული მიხალისდებოდა. მერე

უთარიღო დღეები (8)

ისე გამოვიდა, რომ უნივერსიტეტში მეორე სემესტრისთვის გადასსახდელი ფული აღარ მქონდა და სტუდენტობის სტატუსი შემიწყდა. რას ვიზამდი, ვერც ვერაფერს, დავმორჩილდი ბედს და კი გავატარე ის ღამე ტირილსა და მოთქმაში. დადეშელმა გაიგო, როგორ ჩანს, ჩემი ტირილის

მიზანი არსებობისთვის ! (11 თავი) დასასრული..

როცა ტკივილისგან ატირებული ელენე სამშობიაროში მიჰყავდა იმ წუთებში საერთოდ აღარაფერი ახსოვდა, არც ის, რომ თავს მისი მიკარების უფლება აუკრძალა, არც კატეგორიული გადაწყვეტილება იმის თაობაზე რომ საერთოდ აღარ დალაპარაკებოდა.. უწყვეტად უმეორებდა, რომ

სულ შავები,სულ კაები!

ოთახში დენდარტყმული დიტო შემოვარდა, რომელიც საშინლად გამოიყურებოდა.წარმოიდგინეთ თვალებდაჭყეტილი და თმა აბურძგნული ბიჭი, რომელიც ხმამაღლა ყვირის და ინტერესიანი თვალებით რაღაცას მანიშნებს.ჰო უი გამახსენდა, ეს მისი მორიგი ოინია, კაი ჯანდაბას მშვიდად

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 8)

-მოსალოცად გვქონია საქმე-ისევ ისეთი ტონით წარმოთქვა დემეტრემ და ლექსოს მხარზე ხელი დაკრა. -აუ იმდენი რაღაც გვაქ დასასველებელი დაგვტბორავს ჩემი...-სერიოზულად თქვა უჩამ რაზეც ყველა 2 წუთი ვფიქრობდით. -აუ დებილია ეს-წამოიყვირა ბესომ და ლუდს დასწვდა.

ისევ მედარდები

ფიქრებით მოვარდა შენი სიყვარული, ფიქრებით მომიღო ბოლო. ისე მედარდები, ისე მეფიქრები, თითქოს ჩემთან ერთად ცხოვრობ!... ისევ ეს ფიქრები, ისევ მესიზმრები, მგონი აღარც ვხუჭავ თვალებს, ისევ მედარდები და მეტკივილები, შენამდე მოვყავარ წამებს. ფიქრებით

ფულზე ღირებული 15 თავი

იჯდა ყიფიანი და ხელებში მისი პატარა ეკავა. ისე ებღაუჭებოდა თითქოს ეშინოდა,რომ არავის წაერთმია,მაგრამ ამავდროულად ისე სათუთად და ისეთი დიდი სიფრთხილით ეპყრობოდა... უყურებდა მის პატარას და... და აი იგრძნო როგორ გაკვეთა ცხელმა სითხემ

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [1]

ცხოვრება ნაცრისფერი გახდა, თხუთმეტი წლის ასაკში რომ ვიყავი. ტკივილი... გაუსაძლისი ტკივილი... მარტოობის მოუშუშებელი გრძნობა... ტირილიც აღარ შემეძლიო, რადგნ ცრემლები დამშრალიყვნენ... რამ გამოიწვია ჩემი განადგურება? მამის, უძვირფასესი ადამიანის,