არარსებული შავი წერტილი (სრულად)

კასასთან მივედი,ნაცნობ რიგთან,ნაცნობი სახე,ნაცობ ხელებში მოქცეული 2 პაჩკა ვინსტონი.გაკვირებული უყურებს საჭმელს,შესამჩნევად ეღიმება.. დახლიდან დამატებით საღეჭ რეზინსა და სნიკერსს ვიღებ,რომელსაც ეგრევე ვხსნი და ვჭამ..ნელნელა ალაგებს პროდუქტს.

ყვალაფერი ნიას ბრალია (ერთი "ქუთეისური" ამბავი) თავი2

ზლუქუნებდა და სრემლებს ღაპა ღუპით უშვებდა ეამაყებოდა იმ წუთ გაგა რომ ყავდა, –რა იყო არ მოგეწონდა დამიტო ტირი_სიცილით კიტხა დეიდაშვილს არადა ძალიან კარგად იცოდა რაც ატირებდა და ძალიან ტკენდა გაგას ნიცას ცრემლები_ჩემი სულელი გოგო მოდი აქ_გულზე მიიხუტა

მაინც მაგარი სიყვარული გცოდნია. 4

მთელი დღე ველოდი რო დარეკადა ან ტელეფონს მაინც ჩართავდა, ვისაც ვიცნობდი მაგის საახლობლოდან ყველას დავურეკე, ზოგმა არ მინახავსო, ზოგმა არ ვიცი, უკვე გაგიჟებსა ვიყავი... ბოლოს გადავწყვიტე დამეძინა, სხვა ვერაფერს ვიზავდი, ყველაფერი საწოლთან მოვიმარაგე

საცოლე ქირით.. (18)

ნატა უკვე 2 დღეა სავადმყოფოდან გამოწერეს მარტო დარჩენის უფლება არავინ მისცა და კვლავ ლუკასთან დაბრუნდა ოღონთახლა მის ოთახში მოიკალათა.თავზე დაჰფოფინებდნენ ქეთით დაწყებული ლუკათი დამთავრებული ნატა კი საქორწილო კაბას არჩევდა ინტერნეტით ქეთისაც

ბავშობიდან მოყოლებული (თავი 7)

დილით ნიკას გვერდით გამეღვიძა.უცებ წამოვფრინდი საწოლიდან.-დაწყნარდი გოგო რა გჭირს -ნიკა-ნიკა შენთან ერთად რატო მეძინა?-მინდოდა და იმიტო-რას ქვია ბიჭო გინდოდა?დაწობილი ხო ხარ?-წესიერად მელაპარაკე რას გამიმართე ამ დილა უთენია კონცერტები დილის 7

გიორგი საჯაია ,, მთვარე- ძაღლიშვილი"

მთვარე - ძაღლიშვილი, ისე გაიტურა,თითქოს კვალში ედგა ღამის ტარანტული.წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად!არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!ბოლო სიგარეტიც ყავას შევუხამე(სადღაც უნდა მეგდოს კიდევ, ორი ღერი).წერა შემიძლია მხოლოდ შუაღამით... სხვა დროს არ

ყვავილების გამყიდველი (ნაწინი მეთორმეტე)

პირველ რიგში მინდა გითხრათ რატომ დავაგვიანე. ორსულობა გამირთულდა და ეს ერთი კვირა ძალიან ცუდად ვიყავი . სესაბამისად წერის თავი საერთოდ არ მქონდა . ეხლაც უკვე ძალიან შერცხვენილმა დავწერე ეს თავი . შეიძლება გაბრაზებულებიც ხართ ჩემი "დაკარგვის" გამო

ვიცი წლები,ისევ შენს სიყვარულს მომთხოვს!(სრულად)

სამსახურიდან გამოსული ნელა მივუყვებოდი თბილისის თოვლიან ქუჩებს, რა საოცარი ხედი იშლება ჩემს წინ. აუჩქარებლად ავუყევი მთაწმინდის გზას აქაურობა ჩემთვის ბევრს ნიშნავს,ყოველთვის აქ მოვდივარ როცა უბრალოდ მარტო ყოფნა ან ფიქრი მჭირდება. თითები ერთმანეთში

მდიდარი მოსამსახურე [2]

-არა არაფერი, უბრალოდ იმათ იმდენი მოსამსახურე ყავთ, მიკვირს შენ რაღა უნდა დაგავალონ. იმწამსვე იგრძნო ბიჭის ხმაში შეპარული მერყეობა, ანუ ატყუებს. მთელი გზა და და ძმა აცინებდა.ბავშვობის ამბებს ყვებოდნენ და ლამისაა გაგუდოს ალისია სიცილით. მისი ძმის და

სიყვარული რომელმაც დროს გაუძლო [1]

შეეკითხეთ ნებისმიერს, თუ რა არის სიყვარული და გასაგებად ვერავინ აგიხსნით ამ სიტყვის არსს. გახშირებული გულისცემა, ციებიანივით სუნთქვა, კუნთების კანკალი, სველი ხელისგულები, აწითლებული ლოყები, უმიზეზო ღიმილი… უჩვეულოდ მოვარდნილი და ყოვლისმომცველი