Давай за жизнь (7)

იმედგაცრუება,ალბათ მასზე საშინელება ღალატიც კი არაა...უყურებდა და ყოველ წამს ხვდებოდა,რომ კარგად მოიქცა,როდესაც სიყვარულში არ გამოუტყდა...ბევრი ეხალ ერტ აბავს ატეხდა,მაგრამ არა ანასტასია,ის სულ სხვა იყო,გაწონასწორებული და მშვიდი...რაღაც საწაული უნდა

ბოლოს მაინც მოგარჯულებ (ნაწლი 11)

ღმერთო რა არის ასეთი ასე რომ მიჭირს მასთან ღავის შეკავება განსაკუთრებით კი მაშინ როდესაც ნახეევრად შიშველია მიმზიდველი სექსუალური ამაყი ყველაფერი ამ გოგოშია გაერთიანებული არ მინდა მისი დაკარგვა მინდა რომ მას მხოლოდ ჩემი ერვას ჩემი იყოს და ჩემთან

აქაფებული იმედი (სრულად)

მოიცა დავასტოპო,ეს ვინ შენიშნა ჩემმა ლამაზმა თვალებმა,ჰაჰ,დანიელი,უმმ რა საყვარელია...მოიცა,მოიცა მე მიღიმის?? ქუჩას ვკვეთ ამ ფიქრებით,სერიოზულად ჩავფიქრდი ვინ დაიმსახურა დანიელის ულამაზესი ღიმილი,უცებ უკან ვიხედები და ოპა,რაღაც მეჯახება,კიარადა

პროტესტი

როგორ უნდა მიყვარდეს ის ქვეყანა სადაც სიყვარული სიმაღლით,წონით და მატერიალური მდგომარეობით განისაზღვრება,სადაც სიყვარულს სჯაბნის ახალთ ახალი ჯიპი ან სმარტფონი , სადაც პაემანზე მისვლისას სახეს ღიმილი არ ეფინება და გული ბავშვური სიხალისით არ ენთებათ...

მაინც შემიყვარდი 5

ზოგჯერ ცხოვრება ისეთ დიდ სურპრიზს გვიმზადებს რომ რავი... თუ შეგწევს ძალა უნდა იბრძოლო, და დაბრკოლებებს არ უნდა შეუშინდე მისი გადალახვა უნდა ისწავლო და ამის მერე მიხვდები ყველაზე მთავარს, რომ საყვარელი ადამიანის გამო მთასაც გადადგამ :-* ადამიანი

გამომძიებელი 3

შემდეგ დილას ლიზის ზარმა გამაღვიძა...-ალოოოოო-ამოვიზმუილე და კრუსუნით ვიცვალე გვერდი-უიიი გაგაღვიძე არაუშავს ეხლა შენ ადგები ჩანთაში ჩადებ სარაფნებს, კედებს, პისტოლეტებს და წამოხვალ ჩემთან ერთად ბათუმში-დაიქოქა ლიზიგოგო გუშინ არ ჩამოვედით

უბრალო სიყვარულის ისტორია(თავი 1)

გამარჯობა მე ვარ ანა გელასვილი 17 წლის ვცხოვრობ ქალაქ ბორჯომში მყავს ძმა რომელსაც ქვია ტორნიკე ის არის ჩემი ყველაზე კარგი მეგობარი ბევრისგან გამორჩევით მე არასდროს მყოლია ბევრი მეგობარი. მხოლოდ მყავს ერთადერთი მეგობარი სალო.

"მეორე მე" VII თავი

სამი საათის შემდეგ ხელი-ხელ ჩაკიდებულები დაბრუნდნენ. ფანჯრიდან ვუყუებდი მათ ბედნიერებას და გულში, რომელირაც კაპილარები წყდებოდა. ჩქარა მოვშორდი ფანჯარას, მაგრამ ქვემოთ ვეღარ ჩავედი, ფეხები არ მემორჩილებოდა. არც დამჭირდა ორ წუთში ნინი ჩემთან გაჩნდა.

პირველი (1)

მაშინ 13 წლის ვიყავი, სკოლაში დავდიოდი და უაზროთ ვატარებდით მე და ჩემი დაქალები დროს. დავდიოდით გადაბმულები დერეფნებში და ვლაპარაკობდით გაუჩერებლად. ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო სამივე სპორტულ დარბაზში ვისხედით და ჩვენი კლასის

უბრალოდ მიყვარხარ (15 დასასრული)

იქ მისულს არა მარტო მე არამედ ყველას შოკი გვქონდა მიღებული... მამაჩემისგან ესეთ რამეს ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ ის შეძლებდა ადამიანისთვის მითუმეტეს მისი შვილისთვის ამხელა ტკივილი მიეყენებინა..... დემეტრე ძირს ეგდო და სისხლის გუბეში ცურავდა, იქვე კი