"ჩვენ" აღარ არსებობს!..

მე კი ვარსებობ,მაგრამ ვისით ვსუნთქავ ნეტავი?ეს რომ იცოდე ჩემო ძვირფასო აღარ გიწყალობს შენი მერანი გული მოგიძღვენი სრული,მთლიანი ზედ დავამატე ლექსები ფიცით ეხლა რა არის ჩემთვის მზიანი? ვეღარ ვგრძნობ და აღარც ვიცი ხელი ჩავიქნიე,გავყევი სხვა გზებს რა

მკვლელობის საღამო(7)

მგზავრობა დიდ ხანს გაგრძელდა,არ ვიცი დაახლოებით რამდენი ხანი გავატარე ამ მოხუცთან ერთად მანქანაში.ის კი ვიცი რომ ჩემი ცხოვრება დღითიდღე იცვლება..არ ვიცი ამ ყველაფერში ვისი ხელი ურევია,გაურკვევლობა...აი ეს არის რასაც ახლა ვგრძნობ..მაგრამ ვიცი რომ ამ

ჩემი ცხოვრების ყოველ წამს გითმობ (6)

ერთი კვირაც მალე გავიდა და უკვე მათეს მეგობრის დაბადების დღეზე წასასვლელად ემზადებოდა ნუცა. რა თქმა უნდა ლიკუნაც დიდი მონდომებით იყო ამ სამზადისში ჩართული. ერთ საათში მათეს უნდა გამოეარა მაისურაძესთვის და ერთად მისულიყვნენ რესტორანში.

ყვავილების გამყიდველი (ნაწილი მეოთხე)

ამ მომენტში ისეთი ცივი მეჩვენა გაბრიელის ხმა ტანში ერთიანად შემამცივნა. რომ შევნიშნე ჩემ მსგავსად კიბეებზე მოდიოდა მისკენ შევბრუნდი და როგორც ყოველთვის ენა პირში ვერ გავაჩერე. -შეგიძლიათ ლიფტით ჩახვიდეთ.არაა საჭირო ჩემ გამო მერვე სართულიდან ფეხით

მომკიდე ხელი და წავიდეთ (3)

- კარგი წამოდი მაშინ მაინც არ მეძინება უბალოდ შემოვიხედე მაინტერესება ვინმემ ხომ არ გაიღვიძათქო .მან ხელი გამომიშვირა თითქოს ვერ დგებოდა და მეც ჩავკიდე ხელი რადგან წამომეყენებინა . გავედით გარეთ და ჩუმად ვიყავით უბრალოდ მივსეირნობდით სუფთა

მე ორმაგი ტყვე ვარ-11 თავი

მერე?მერე აღარაფერი მახსოვს ,არც ის მახსოვს რამდენ ხანს ვიყავი კიდე ასე უგონოდ,თვალი რომ გავახილე ფანჯრებიდან მზის სხივი აღარ შემოდიოდა,საკმაოდ ბნელოდა.მე ისევ ვბუტბუტებდი-დათა,დათა,დათაჩემს ხმაზე დედა გამომეპასუხა,თვალებით მოვძებნე,იქვე სავარძელში

ყველა ფერი {3}

დღეს დინა შედარებით ადრე ადგა, დილის პროცედურებს რომ მორჩა და საათს დახედა ლამის ყბა ჩამოუვარდა გაკვირვებისგან.არასდროს, არასდროს არ ყოფილა დაშნიანი ცხრა საათზე მზად. სამსახური ათ საათზე ეწყება, ნახევარი საათი გზაში სჭირდება და ყოველთვის ათს რომ

ზაფხული, მეგობრები, სიყვარული! 3

მეც მეშინია თქვა ანამ და ბალიშები დაიფარა თავზე, დანარჩენები უბრალოდ გაშეშებულები იჯდნენ და ხან მემიყურებდნენ ხან კარებს. -კარგით კაცო რისი გეშინიათ არავის არ ველოდები მაგრამ შეილება მეზობელი იყოს რა მოგივიდათ, ვთქვი და გაბედულად კარებისკენ გავწიე

დემონი და ანგელოზი (ნაწილი პირველი)

ლამპიონების შუქზე იჯდა ტროტუარზე და ტიროდა.დანახვისთანავე გავიფიქრე-ეს ის დემონია,სილამაზით და უმწეობით რომ იტყუებს უდანაშაულო ადამიანებს მეთქი.როცა მივუახლოვდი და ცხვირსახოცი გავუწოდე,თავისი ცრემლიანი,ცისფერი თვალებით ამომხედა..და მას შემდეგ ჩვენ

სიყვარული გიჟის ენაზე PART I (+16)

ეს მოთხრობა არის 16 წლის ზემოთ მოზარდებისთვის. იმედი მაქვს მოგეწონებათ პირველი თავი და ამიერიდან ვიაქტიურებ ხოლმე, შევეცდები მალევე დავდო მეორე თავი, დიდი მადლობა ყველას ვინც შანს მისცემს ან ნაწარმოებს და წაიკითხავს. ველი კომენტარებს, კარგებსაც და