შეჯახება ზევსთან (თავი 16)

-ეგ თქვენზე იყოს_მოუთმენლად შესძახა ბიჭმა საპასუხოდ და გამოაღო კიდევაც კარები. იმხელა იმედგაცრუება დაეტაკა ამაღლებულ განწყობაზე მყოფს თვალებში სიბნელე ვეღარ აღიქვა, თავბრუსხვევას ვეღარ გაუძლო და იქვე ჩამოჯდა ასვალტზე.

შენთან ერთად I ნაწილის დასასრული

“ძილის წინ ყოველთვის არის გარდამავალი წამი, როცა საკუთარი თავი ყველამ ვიცით” – გურამ დოჩანაშვილი

ვნების სურნელი #4

რაჭიდან ჩამოსულებს რამდენკმე საათი სუნთქვა საშინლად უჭირდათ. თუმცა მშობლიური კერა მაინც გირჩევნია რაცარუნდა ცუდი ჰავა იყოს. თბილსს კი განსაკუთრებული ტალანტი ჰქონდა, საიდანაც არ უნდა ჩამოსულიყავი წასვლა გიჭირდა. ადაპტაციას ადვილად გადიხარ და მაშინვე

♥︎-!

თოთხმეტი...თხუთმეტი...ოცი...თუ თვის ბოლო... ყოველთვის შენ გელი, შენ ჩემო დღის ბოლო!

აივნის ბიჭი და მე(სრულად)

მშობლებთან ერთად სოფელში გავიზარდე, მაგრამ 18წლის გავხდი თუ არა თბილისში სწავლის გასაგრძებლებლად წამოვედი.

ახალი სიცოცხლე III-თავი

ბავშვები,ყოველ დილას შემოირბედნენ ჩემს პალატაში თავიანთი სათნო ღიმილით, პოზიტიურ განწყობას მიზიარებდნენ და ტრადიციისამებრ ბუფეტში ხელიხელ ჩაკიდებულნი ცოცხალი ჯაჭვით ჩაბმული მივდიოდით .

შემირიგდი

იმედს რატო მაძლევ ან მერე რად მართმევ თავს რატომ მაყვარებ და მერე ზურგს რად მაქცევ თბილად რატო მწერ და მერე მებუტები რამე დაგიშავე ეგ მაინც მითხარი არა რისთვის გარბიხარ ან სად მემალები ღმერთმა დედამიწა ხო იციი

დაკარგული ფერები 1

ნაცრისფერ სპორტულს იცმევს ყურსასმენებს იკეთებს და ჯერ ისევ ჩაბნელებულ ქუჩებში დასეირნობს, ტირილს ვერ იკავებს ღამით მითუმეტეს. უცებ მანქანის მოხრჭიალების ხმა ისმის, ცოტაც დაა ევას ააკაპოტებდა, ძლივს ძლივობით გვერდს უვლის გოგოს და მანქანას ჩერებს,

შემიყვარებ! 4 თავი

მარიამი კაბინეტში შევიდა მოღუშული სახით და აკაკის მიაჩერდა, რომელიც ტელეფონში თავჩარგული დივანზე არხეინად იჯდა და ვიღაცას წერდა

და ეს შეხვედრაც არის გვიანი

და ეს შეხვედრაც არის გვიანი იყო დრო, როცა ნიავქარს ვგავდი,სანამ არ შეგხვდი მაცდურად, ნავსად,და რომ მცოდნოდა, რამ მახვილს მკრავდი,ეგება არც კი შეგყროდი არსად.ბედს ალბათ ვერსით ვერ გაექცევი,ცივი სადავე