☆☆☆

მოგონებებმა სად არ მატარა,რა არ გადამხდა ცხოვრების გზაზე ერთი და იგივე განცდა დამყვება რომ ვდგავარ ისევ გზის გასაყარზე.ვუყურებ წარსულს შენგან მომავალს ვხედავ სინათლეს გვირაბის ბოლოს იმედი არის ჩასაფრებული

ნაცრისფერი {10}

ზუსტად ერთნაირად ისხდნენ, ერთნაირი გამომეტყველებით და ეს ყველაფერი გონება არეული ქალის გრძნობებზე ძალიან მოქმედებდა. -დედაშენი ზედმეტად ემოციურია. -ვიცი, ჩემი ემოციებიც მას აქვს.

ჩემი სამყარო

ყველა ადამიანს თავისი ცხოვრება არგუნა ღმერთმა,შესაბამისად სხვადასხვა სამყაროდან ვართ და სხვადასხვა სამყარო გვაქვს იქ სადაც ვცხოვრობთ,ვარსებობთ და ვცოცხლობთ.ზოგიერთისთვის სამყარო კეთილი,მეგობრული და ფერადია

შეჯახება ზევსთან. (თავი 5)

-ჯანდაბა ინფაქტი დამმართე_გულზე მიიდო ხელი და ძლივს მოასწრო იმ წამს ამოსული კაცის დაფიქსირება კამერაზე. -ისევ აგენტობ?_აშკარად ქენონის ახალი მოდელის აპარატი ეკავა ბიჭს ხელში და ლამის დადნა ნინი.

ლანგრით მორთმეული (თავი 11)

მის სუნთქვას ყურს ვუგდებ და გული უნებურად მიჩუყდება. რაღაც აწუხებს, რაღაც ისეთი მნიშვნელოვანი, რომ ყოველ ღამით სიზმარში ხედავს... მაგრამ, მე არ მიზიარებს. ბოლომდე მაინც არ მენდობა. ანდრო ფრთხილად იწევს ჩემკენ,

ბიჭის დღიური,რომელიც დღიური არაა

გამარჯობა... ხო რაღაც უცნაურზე ვფიქრობდი გოგო და ბიჭი დღიურები არსებობენ?.. იმიტომ გეკითხები, რომ თუ არსებობენ იმედია ბიჭი ხარ... გაგება-გააზრებით მე ვფიქრობ ბიჭი უფრო გამიგებს... და თუ გოგო ხარ, არაუშავს შენ იქნები პირველი გოგო

თინეიჯერის დღიური (დღე 3)

მესამე დღეს გადავწყვიტე ჩემი ძველი დღიურები მომეძებნა, ხელით შევხებოდი ფურცლებზე აღბეჭდილ წარსულს. სიმღერა, რომელიც დღეისთვის შევარჩიე ჩემი ძველი დღიურის ყდაზე დიდი ასოებით ეწერა. დავიწყე დღიურების კითხვა.

განა მარტივია?!

ვეღარ გაუძლებ და ისე გადავხტები, ფრთები დამატყდა და ვეღარ მომრევია... ჩემი იმედები უფრო შორს გამასწრებს, დაენარცხება და ისმის მოთქმებია...

ძველი სახლი

-დღეს ვერ გადარჩები,დღეს ვერ გადარჩები_იმეორებდა ხმა რადიოში.დავითი შიშისგან ადგილზე გაიყინა,მაგრამ დროზე მოვიდა გონს,სახლიდან გამოიქცა და მანქანისკენ წავიდა.ხელებ აკანკალებულმა გააღო და შიგნით ჩაჯდა,სწრაფას მიდიოდა,

...რომ არ უნდა გიყვარდეს (24 თავი)

სახლში განათება ჩავაქრე, ყველა სანთელს დავუარე, ავანთე და მოუთმენლად დაველოდე მის მოსვლას. გული ბუდიდან ამომიხტა, სანთლების შუქზე კარში მისი სილლუეტი, რომ აღვიქვი. მოულოდნელობისგან ერთადერთი, კარის დახურვა მოახეხა და ადგილზე გაშეშდა. ნელი