მინდვრის ყვავილები (ნაწილი XII)დასასრული

ადრიანად გამეღვიძა. საშინლად იყო მოღრუბლული. დიდი ხანია ასეთი ცუდი ამინდი არ ყოფილა. მასპინძელს ეძინა და აღარ გავაღვიძე. მისი საწვიმარი ავიღე და სანამ წვიმას მოუმატებდა გაგას სახლისკენ გავიქეცი. გზა არც ისე ახლოს იყო, ამიტომ შუა გზაზე ისე დაუშვა

ტყეში პატარა ქოხი (ნაწილი2)

ცხოვრება მუქ ფერებში მქონდა და ბავშვობაც რვა წლამდე, იმის მერე არ ვიცი ,სულ დიდი მგონია თავი, რადგან აღარც შეცდომას მპატიობენ და აღარც სილაღეს, ასეა დრო გადის და თითქოს კი არ ვიზრდები არამედ ვბერდები, არ ვიცი რომ ამბობენ გული არ ბერდებაო ,მე კიდე

რა არის სიყვარული? (ნაწილი 2)

მართლა ბევრ ადამიანთან მქონდა კონტაქტი და საერთოდ ძალიან ბევრი ნაცნობი/მეგობარი მყავდა და თითქმის დეტალებში ვიცოდი ვინ რას წარმოადგენდა(მეწვრილმანე ადამიანი ვარ და ყველაზე მცირე დეტალებსაც ვაკვირდები, რომლებიც ადამიანის პიროვნულობაზე მეტყველებენ).

მე და ბობი

როგორც იქნა დადგა 31 დეკემბერი (წელს მნიშვნელობა არ აქვს). მზემ ამოანათა, მაგრამ მე და ბობის რა... ამით? - მზის სხივები ვერ ერეოდნენ ღრუბლებით მოჭედილ ცას. როგორ მოერეოდნენ? - ისეთმა სქელმა ღრუბლებმა მოიცვეს ატმოსფერო, რომ, ფაქტიურად, ღამე დადგა და

ახალი წლის ღამეს, ალაპარაკებული მე

მისალმება ცოტა უცნაური გამოვიდა, მაგრამ ეს ალბათ, სულის ამოძახილი უფრო იყო. დღეს, ახალი წელია. დღე, როდესაც ყველაზე ნაკლები ადამიანი მსტუმრობს. რატომ? ამაზე პასუხი, დარწმუნებულივარ თქვენს გონებაში უკვე არის, უბრალოდ ცოტა ტვინს უნდა მიხმარება, რომ

40 საშობაო ზღაპარი (თავი 5)

დილა ზღაპრულად დაიწყო. არ ახსოვდა როდის ეძინა თუნდაც შვიდ საათამდე, ახლა კი მთელი ათი საათი ეძინა. საოცარი ღამის შემდეგ დამუხტული წამოდგა ფეხზე და ჩაცმულმა რაც პირველი გააკეთა ბიჭებს დახედა. გუშინ მოყვანილი ყმაწვილი საწოლში იწვა, ხოლო თავისი ბიჭები

ტყეში პატარა ქოხი

დავხუჭე თვალები და ფიქრი დავიწყე, ათასი სისულელე გამიელვა თავში და მეც ათასნაირ ხასიათზე დავდექი. წვიმდა და გუნებაც,რაღაც საშინლად დამიმძიმდა,მიუხედავად იმსა რომ,წვიმა ძალიან ლამაზია, ხო ბევრჯერ მინატრია დამეხატა, წვიმა და მისი გაბრწყინებული თითო

ანომალია (თავი2)

გარედან ისე მარტივად ჩანს ხოლმე ყველაფერი, ისე მალე აჯერებენ ადამიანები ერთმანეთს გაცვეთილ ზღაპრებს, მაგრამ მაინც სულელებივით ეჭვიც კი არავის ეპარება, რომ შეიძლება მომღიმარი სახის მიღმა რამე საშინელი იმალებოდეს, თავისთავად არ ვგულისხმობ ცალმხრივი

ნომერი 10 ( თავი 1)

ვიმეორებ და ჭკუიდან შეშლილი აქა-იქ ვიწყებ ტოკვას,ისე თითქოს შემოდგომის ცივ ამინდში ფოთლებისაგან დაცლილი ხე ვიყო,უსამართლობის შეგრძნება ერწყმის სიძულვილის გრძნობას,გონებაში ახლიდან იწყებს ფილმის კადრივით ტრიალს თვითოეული წამი და ვგრძნობ რომ მეტად

უკანასკნელი კოცნა (17 თავი)

გამთენიისას ხატიას სავარძელში ჩაეძინა, თორნიკემ ისე ფრთხილად აიყვანა ხელში და საძინებელში წაიყვანა რომ ვერაფრი გაიგო ჩვენმა პატარა გოგომ