ჩემი ადამიანი! (1)

7 წლის ვიყავი როცა, დედა გარდამეცვალა, მამას კი რატომღაც დამაშორეს ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო. ერთ-ერთ პანსიონატში მოვხვდი სადაც ძალიან გამიმართლა და არც ცუდი მეგობრები და არც ცუდი დირექტორი არ შემხვედრია.

პაზლების ქურდი III

- რა? რას იზამ? - გაცეცხლებულმა მკერდში ძლიერად ვუბიძგე - გგონია უფლება გაქვს, როცა მოგესურვება მაშინ შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში და თავგზა ამიბნიო? გგონია უგრძნობი თოჯინა ვარ, რომლითაც დროებით გაერთობი, მერე კი, მობეზრებული, გვერდით მოისვრი? ვინ

არ შეგიყვარებ.2 ნაწილი 11თავი.

კარი იღება, წამით მიყურებს მერე კი საგიჟეთიდან გამოქცეულივით მახტება და წონასწორობის შესანარჩუნებლად ჩარჩოს ხელით ვეჭიდები. ის კი დაბლებზე დგას, ფეხის წვერებით, რომ გამიტოლდეს...

ლურჯი ზღაპარი

ფანჯრიდან ჟონავს ვნების ბგერები ალბათ, ვერასდროს ვერ შეგეხები ისე შორსა ხარ და ისე ახლოს ვერ გაგიბედავ "შებმას" ხელებით

ოცნება უფასოა (თავი 14 )

- ხვალ, ხვალ და მორჩება, მეტჯერ აღარ ვნახავ ეყო უკვე ჩემს გამო რაც გადაიტანა. - ფიქრობდა ნიტა და თან ცრემლებს იწმენდდა. მთელი ღამე ლუკაზე ფიქრობდა, იმაზეც ფიქრობდა როდესაც წავიდოდა ლუკას სხვა რომ შეყვარებულიყო ამას როგორ გადაიტანდა, საბოლოოდ კი

ერთი ნახვით შეყვარების გჯერა?(დასასრული)

დამიანემ ძლივს ამოღერღა და გონება დაკარგა, ამაზე კატერინა სულ მთლად შეიშალა, კიოდა ვეღარ აზროვნებდა დამიანეს ეჩხუბებოდა გაიღვიძეო, ლანამ იმ წამსვე სასწრაფო დახმარება გამოიძახა და 15 წუთში მოვიდნენ მანამდე კი როგორც შევძელით შევუხვიეთ ჭრილობა

მტრედები (სრულად)

ყოველი წუთით ვრწმუნდებოდი რომ მან ჩემში ვიღაც სხვა პიროვნება მაპოვნინა,ისეთი რომლის შესახებაც თავადაც არ მქონდა წარმოდგენა.ახლა როცა ის აღარაა და მის მტრედებთან ერთად გაფრინდა,სწორედ ის ნოსტალგიური მოგონებები მაწუხებს, რომლებიც არასდროს

ესე არ იტყოდა ზარატუსტრა 1

- არა მეგობარო. ესე არ იტყოდა ზარატუსტრა. - მაშ, რას იტყოდა?! - არ იტყოდა, მათხოვარო. სიცილით მოკვდებოდა! რაღაც ჩაიბურტყუნა, გალეულმა, მე კი ის ამოვწურე და აღარ მაინტერესებდა. მახსოვს როგორ ჩავუარე დისორიენტირებულმა შემხვედრი კაფის ვიტრინას და

მე და ბაბუ

ერთი ბაბუ იყო, სახელად იურა, რომელიც ცალი თვალით კარგად ვერ ხედავდა. პატარა გოგონა, შვილიშვილი კი მას გამუდმებით ერთსა და იმავე კითხვას უსვამდა...

ბედი ყოფილა მწყურვალი

გულმა მიმუხლთა, დამძლია თურმე ყოფილა ძლიერი, რად მოგელოდი სიკვდილო ბედი ყოფილა მწყურვალი