ურთიერთობის დასასრული

პირველ რიგში მოგესალმებით. როგორც წესი, ამ ტიპის "ნაწარმოები" ჩემს შემოქმედებაში ბევრი არაა. არ ვიცი ვინ ადევნებდით ან ადევნებთ თვალს ჩემს ლექსებს, მაგრამ უკვე საკმაოდ დიდი ხანია აღარ დამიწერია ადამიანზე, რომელსაც ჩემ ლექსებში ვაღმერთებდი და

მომენდე (მეხუთე თავი)

-საშიში არაფერია დამიჯერე,მოდუნდი და ,,მომენდე’’ პატარ -პატარა ჩხვლეტებს ვგრძნობდი , სანდრო ისე ფრთხილად მოქმედებდა ზოგჯერ დავცინოდი.უფრო მტკკივნეული მეგონა მაგრან ან ძალიან მტკივნეული არ არის ანდაც სანდროს ხელით გაკეთებული არ იყო მტკივნეული.

არ შეგიყვარებ. 9თავი

-აბა ვინ? -დაიცათ! მისაღებიდან გავედი და კალე რასაც ქვია შევათრიე.გვერდში გაღიმებული ამოვუდექი ,მანაც გაღიმებულმა გაუწოდა დედას თაიგული

მე ეს არ მითხოვია...

რატომ? მე ხო ეს არ მითხოვია! მე დედამიწა არ მითხოვია! მე სიცოცხლე არ მითხოვია! მე ხომ საერთოდ არაფერი არ მითხოვია!

*უბრალოდ მე* სრულად

-who...შენ? შენ აქ რას აკეთებ? ვერ გაიგე მაშინ რა გითხარი? თუ ჩემ მეგობრებს არ აფასებ მაშინ მე შენთან არაფერი მესაქმებათქო-

მარწყვის მდელოზე

რატომ ატოკდა გული ნეტავ რაა მიზეზი, როცა ცხოვრება მიხარია მარწყვის მდელოზე.

დემეტრე ფილფანის საკუთრება(დასასრული)

დილას ანასტასიას კოცნები და ჩურჩული მაღვიძებს, ჩემი ფერიაა ეს გოგო, თვითონ თუ გაიღვიძა მერე მეც აღარ მაძინებს, სულ იმას იძახის მე მღვიძავს და სხვას რატომ უნდა ეძინოსო. ისე მსიამოვნებს მისი კოცნები, რომ თავს ისე ვაჩვენენ თითქოს არ მესმის

ოცნება, ოცნებად დარჩა...

და განა ღირს ასეთი ცხოვრება, სადაც ოცნება ოცნებად რჩება?! გული ნაწილებად მეშლება, როდესაც იმას მაკადრებენ, რისი კადრებას, ხელის გაწმენდაც ასე უბრალოდ არ შეიძლებოდა, თუმცა რა მიკვირს... ბოროტი ადამიანის გზა ყოველთვის ხსნილია.

-ესე იგი, შეიძლება შეგიყვარდე კიდეც? -უკვე მიყვარხარ 4 თავი

იმ პერიოდში ყოველთვის ვცდილობდი რეალობას გავქცეოდი და მარტო ყოფნა ამის საშუალებას მაძლევდა. ჩემს სამყაროში ვიყავი ჩაძირული და ვერც კი ვხვდებოდი ჩემს გვერდით ვინმე თუ იყო, მანამ სანამ მისი ხმა არ გავიგე.

ცრიდა..

ცრიდა.. ცრემლები წვიმად მოგორავს, მიწას მოკვდავთა აცვივა ფერფლი.. იდგა ქალაქი.. როგორც გორგონა.. სანამ პერსევსის დაეცა მეხი..