თბილისური ოდისეა (ნაწილი II)

სასაფლაოზე ქალის ფეხსაცმლის კაკუნი მდუმარებას არღვევდა, ასე რომ ჩასაფრებულიყო საფლავებს შორის. დადიოდა წვრილ-წვრილ კიდეებზე და თვალებით ეძებდა იმ ერთადერთს. საყვარელი სახელი და გვარი რომ შენიშნა გაეღიმა, ისე როგორც იცოდა ხოლმე, სიყვარულით, ტკივილით

მისი ქალიშვილი (მეხუთე)

აუზიდან ბენიერი ჭყლოპინით ამოხტა ნენე. „მამიკოს“ ძახილით გაიქცა შემოსულისკენ. ხელები გაშალა ლევანმა. სულ არ დაუფრთხია იმას რომ ბავშვი სველი იყო. ნენე გულში ჩაიკრა, ჰაერში აიტაცა და დააბზრიალა. ბედნიერმა კისკისმა გააყრუა ეზო. თვალი იასესკენ გამექცა

ბიზნეს გარიგება : W (თავი 3)

სემის თითები ნაზად შეეხო ქალის კანს, თითქოს ისევე ნაზად, როგორც მარგალიტები. მისი გულისცემა უფრო აჩქარდა, ხოლო მისი სუნთქვა უფრო ღრმა და ნელი გაუხდა. ის ამ მომენტში განსაკუთრებულად ახლოს გრძნობდა ვივიენს, მისი თმების სურნელი და სხეულის სითბო მასში

მხოლოდ ღმერთმა იცის... (თავი1)

– შემოდი, შენ გელოდებოდი.- დასძინა კაცმა. – ბატონო, ანზორ სანამ კერძოდ ამ ოპერაციაზე წავიდოდე მინდა, გოგონას ოჯახს დაველაპარაკო, რომ უკეთ გავიგო. – სწორედ მაგიტომ გელოდებოდი, მამამისია აქ და შენი ნახვა უნდა.- უთხრა და კარებში საშვალო ასაკის

ატმისფერი ( სრულად )

-ტაძარში მიმიყვან ? -ერთი პირობით, ატმისფერ კაბას ჩაიცვამ .

მისი ქალიშვილი ( მეოთხე)

ლამაზი სახე ჰქონდა ლევანს. ჯერ ისევ დაჭორფლილი და ბავშვურად მოუხეშავი ნაკვთებით, მაგრამ მაინც საოცრად ლამაზი. მარტო მისი ხვეული, კულულა, ალისფერი თმა რად ღირდა, ანდაც მწვანე ბროლივით ბრჭყვიალა თვალები. მე, შავგვრემანს, ვინ იცის რამდენჯერ

ზოგჯერ წინ გვყავს(17)

– ვიცი, რადგან მეტი აღარსად აღარ გაგიშვებ. - გამომყვები? – დიახ, ბატონო, დანიელ თანახა ვარ ვიყო თქვენი ცოლი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე.- მომიგო მან და მომეხვია. – მიყვარხარ.. – მეც.- ჩამჩურჩულა ყურში.

მდინარეში ნაპოვნი სიყვარული (თავი 2)

-გისმენ მამა. -ამირან დღეს თუ გცალია სიდამონიძეებთან გვინდა წასვლა მე და დედაშენს, იქნებ წამოვსულიყავი შენც. ეს გვარი გაიგონა თუ არა, მაშინვე გოგო წარმოუდგა თვალწინ.

მისი ქალიშვილი (მესამე)

მე ლილუ მქვია!_ ვუთხარი სიჩუმით დაღლილმა. გაეღიმა. _ მე კორბენ დალასი!_ მიპასუხა ღიმილით. _ რას კითხულობ კორბენ?_ ვკითხე სრული სერიოზულობით. ახლა ორივეს გაგვეცინა. _ პატარა უფლისწულს! _ ეგ ხომ ბავშვებისთვისაა?_ ისე გავიოცე, თითქოს მეც ბავშვი არ

იღბლის კერა ნანგრევებში(4)

–ბევრჯერ მიფიქრია მაგაზე, რა ჯობდა, ეს ყველაფერი საერთოდ არ ყოფილიყო და ტკივილის გარეშე მეცხოვრა, თუ მაინც გამომეცადა და ამის საფასურად ტკივილი გადამეხადა,–დაიწყო დაჩიმ,–და ყოველთვის,–ხმა გაებზარა მას,–ყოველთვის ერთსა და იმავე პასუხამდე მივდივარ,