დრო {7}

შენი ადგილი ჩემთან არის, ჩვენს სახლში, ჩემ გვერდით. მხოლოდ შენ შეგიძლია ჩემი დამშვიდება, გაბრაზებაც და აზრზე მოყვანაც. მხოლოდ შენ მჭირდები

უაზროდ

თენდება, მერე ისევ ღამდება, მერე თენდება... თენდება და ასე გადის დრო, დრო დღიდან დღემდე, კვირიდან- კვირამდე, თვიდან -თვემდე... დღე აღარ მიყვარს, რადგან სულ რაღაცას ველი და იმდენად პრაგრამტულ რამეებს, ლამის საკუთარი თავი შემზიზღდეს..

იძულება (ნაწილი 3)

- გამარჯობა, საცოლის მეგობრებო. მე ალექსანდრე ახვლედიანი ვარ.- ხელი გაუწოდა ბიჭებს. - ჩვენთვისაც. მე ქეთა ვარ იოანას უახლოესი მეგობარი. - სასიამოვნოა. იოანა წამოდი იწყება ხელის მოწერა.- ხელი ჩამკიდა და მაგიდასთან, პატარძლისთვის განკუთვნილ ადგილას

გაიქეცი! (თავი 7)

აერთოდ. წვეულებაზე არ მიშვებდა, მაგრამ ანა გვერდით დამიდგა და მაინც გოგონებმა ჩვენი გავიტანეთ. დემეტრემ ერთი პირობით გამიშვა- როდესაც დაგირეკავ ეგრევე მიპასუხებ და წამოხვალ სახლშიო. მეც უპრობლემოდ დავთანმხდი. ანამ ყურში ჩამჩურჩულა, რომ დემეს

თმენის ვალდებულება - XIV

სამსახურში დასაბრულებლად მოვემზადე, კეკეს გაღვიძება დავასწარი და ცოტა ხმაურიც გამოვიწვიე, ბუნებრივია მარტო ცხოვრებას მიჩვეული ვარ და ასეც მოხდა, გაწეწილი თმით და თეთრი კაბით გამომეცხადა. -სავარცხელი არ გაქვს? -შენც ბედნიერ დღეს გისურვებ- გავუღიმე და

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე ნაწილი) I თავი

ვხედავდი უფრო ცხადად, ვიდრე ყოველ დილით, მასთან გაღვიძებისას, ვგრძნობდი მის სუნს უფრო მძაფრად, ვიდრე ყოველი ჩახუტებისას, ყოველი წამი, მის გარეშე გატარებული, ეკალივით მესობოდა გულში ისე, რომ მზად ვიყავი საკუთარი ხელებით გადამეხსნა სხეული და გული

"გრძნობა"

გრძნობა ხომ ის არის, რაც ცვლის ყველაფერს გრძნობა ხომ ის არის, რაც ხშირად გვიბიძგებს გავცემდეთ სითბოს, ვამხელდეთ სიმართლეს ვუფრთხილდეთ იმას, ვინც ამას იკადრებს

სიყვარული დღეს (სრულად)

-მაშინ დრომ რატომ უნდა დაინდოს? თუ ის ასეთი ძლიერია, დრო მას უნდა ეკუთვნოდეს, ის უნდა ინდობდეს და არა მას ინდობდნენ.შეიძლება სიყვარული არსებობს, მაგრამ დღეს ის სუსტია. ის ფაქტიურად არ ფუნქციონირებს

თმენის ვალდებულება - XIII

ოპერიდან დაბურუნებული კეკე სულ სხვანაირი გახდა, ლოყები აუწითლდა და პატარა ბავშვივით ეთამაშებოდა კაბის ბოლოებს, თვალებგაფართოვებულ იმზირებოდა და თავს აქნევდა. -ვერ წარმოვიდგენდი რომ ასე მომეწონებოდა

ნოსტალგია (3)

რატიტა მართლა მე ვარ, გამოფხიზლდი, გეყო უკვე.წამიერი სიჩუმე დაარღვია ნინიმ და წამდგომა სცადა, მაგრამ ჯერ კიდევ უღონოდ იყო და ამიტომ წაბარბაცებული ისევ საწოლზე დავარდა, მძინარე რატი ჯერ შეიშმუშნა, მერე ნელ-ნელა გაახილა თვალები