არეულები , ჩხლართულები (5)

ფოიერვერკები ჩაწყნარდა, თვალებ აწყლიანებული და თითქოს სულგამძვრალი ხელისმთხოვნელთან მივედი გადავეხვიე და ბედნიერება ვუსურვე..

შემდეგ...(8)

-ეჰ ლევანიც სულ წავიდა ხელიდან.-ლევანი მისი შვილიშვილი იყო.- არ ხვდებით ხოლმე? რა კარგად იყავით, როგორ უყვარხარ, შენი წასვლის მერე თავის თავს აღარ გავს, არადა მე ბოლომდე მეგონა რომ თქვენ შვილებს ავიყვანდი ხელში.-თავი გააქნია, თვალები დავჭყიტე

მავნე ჩვევები (სრულად)

სუსტად განათებულ პატარა,მყუდრო ბინაში ორ სხეულს ოთახის კუთხეები დაეკავებინათ და ერთმანეთს თითქმის არ უყურებდნენ. გარემო ნეგატივისგან დამუხტულიყო და სუნთქვა ჭირდა.

ძმები (თავი 2)

-ხო, უკვე დავურეკე_თავის ქნევით დაუდასტურა გაბრიელმა და სურათი ჯიბეში ჩაიცურა. -ვერ ვიტან ასე რომ იქცევით, ლამის ვიფიქრო ტვინიც ტყუპი გაქვთ_მალევე გამოაგდო კაცმა ბიჭები ოთახიდან და დნმის დამუშავებას მიუბრუნდა.

მთებშია თავისუფლება! (3) წარსული

შუაღამე იყო დიდი სახლის წინ,რომ გავჩერდით..სახლი მთების წინ იყო ქალაქისგან მოშორებით. –ჭიშკარი გააღეთ–დაიყვირა ვიღაც კაცმა–ნერსე ბატონს სალამი–ხელი აუწია მისალმების ნიშნად. –სალამი ვაჟა–მიესალმა ნერსეც და ცხენით ჭიშკარში შევედი.

სიზმრების მცველი(1)

როცა მშობლები დაკარგა იფიქრა რომ ყველაზე მეტად ტკიოდა და ვერასოდეს დაიტანჯებოდა იმაზე მეტად ვიდრე მაშინ.ახლა კი იდგა საკურთხევლის წინ და ცოლად მიყვებოდა კაცს, რომელსაც არც კი იცნობდა,იმ მომენტში მასზე მეტად არავინ სძულდა,ვერ იტანდა კაცს რომელიც

არეულები , ჩხლართულები (4)

ჩამობნელებულ ოთახს თვალი მოვავლე და ჩახურებულ ლოგინში ხმით ამოვიზმორე. ხელის ცაცუნით ტელეფონს მივედე და მოვიქციე მტევანში. 21:56 უჩვენებდა .. ჯანდაბა! გავმაზე ცხოვრება?

ყინვა

სადღაც მტკივა, სადღაც, სული მეყინება, სუნთქვა მიჭირს, ბოლო ამოსუნთქვამდე მინდა ყველაფერი მოვასწრო, გლოვაში დაკარგული წლები მახსენდება და მინდა ვინანო, მაგრამ რატომღაც ვერ ვგრძნობ სინანულს.

განყოფილება N14 (2)

-ამდენ ყუთებში რა გიდევს, ნახევარზე მეტი შენი ყუთებია, აი ხელები აღარ მივარგა.-ყუყუნით ავედი მეორე სართულზე და ნორას ოთახში შევედი. -სულ როგორ უნდა ყუყუნებდე.-საწოლზე გადაწოლილი ნორა ყურებამდე მეკრიჭება.

მთებშია თავისუფლება (2) ნაბადი

თვალი,რომ გავახილე უკვე ღამე იყო თავი ნერსეს მკერდზე მედო და ისევ ცხენით მივდიოდით. რათქმაუნდა დამიჭერდა მე ხო უკანასკნელი უძლური ადამიანივით დავკარგე გონება მის წინ. –სად მივდივართ?–თავი წამოვწიე და ნერსეს ავხედე,წარბშეუხრელად გაჰყურებდა გზას და