კაპიტანი (სრულად)

-ფეხსაწმენდზე დავიძინებ და არ წავალ.-პოზიციას არ თმობდა რატი. -რატომ მოხვედი?-კარი გააღო და შეხედა მონატრებულ მამაკაცს, როგორ უნდოდა ჩახუტებოდა, როგორ უნდოდა თუმცა სიამაყე არ აძლევდა უფლებას.

ჩხუბით დაწყებული ურთიერთობა 6,

-შენ კი ყველაზე ლამაზი დაიკოს მსოფლიოში ყველაზე სიმპატიური ძამიკო ხარ. მიყვარხარ.-თაქსის მძღოლი მოხუცი კაცი იყო და გაღიმებული გვიყურებდა.მალევე მივედით ბარში და დავიწყეთ გართობა. ნატალი სამითვეა უკვე მოწყენილი დაბიჯებს რადგან თორნიკე ვერჩამოვიდა ამ

ჩემი წილი ბედნიერება 8

-ბოდიში, მართალი ხარ რომ ჩემზე ნაწყენი ხარ მაგრამ არ მინდა, რომ ასე ვიყოთ..... მომენატრე. -მადლობა, მაგრამ საბოდიშო შენ არაფერი გაქვს. -აბა რა პრობლემაა? დამელაპარაკე გთხოვ, იქნებ შეგვიძლია ერთად მოვაგვაროთ. თუ ჩემი ბრალია რაიმე გამოვასწორებ.

კაფანდრა [26] [დასასრული]

თარაშმა სახლში ასასვლელი სამი ხის კიბე აიარა, ჩემოდანი კართან დადო და ჯიბიდან გასაღები ამოიღო. ლოლამ ცნობისმოყვარე მზერით გადახედა ეზოს, ცდილობდა სადმე მაინც მოეკრა თვალი სხვა სახლებისთვის, მაგრამ გარშემო ერთადერთი სახლი რომელიც ნახა ეს არის. ხის

მე გხედავ შენ! (სრულად) +18

უცნაურია, როცა მახსენდება,რომ ოდესღაც მზად ვიყავი შენთან ერთად ყველგან და ნებისმიერ დროს წავსულიყავი, ახლა კი ერთ ნაბიჯსაც არ გადმოვადგამ. იყო დრო ,როდესაც ცხოვრებას უშენოდ აზრი არ ჰქონდა და სიტყვა ´უშენოდ´ შეცვალა ´შენთან ერთად´მა.

"ადამიანი"

ვიხედები გარშემო და ვხედავ მომღიმარ,სევდიან,გაბრაზებულ სახეებს როგორ მაინტერესებს რას ფიქრობენ? რაზე ოცნებობენ?რა უნდათ? ნეტავ რას ფიქრობენ იმ ადამიანებზე რომელთაც ესაუბრებიან? საინტერესოა,ფრიად საინტერესო. ადამიანები მართლაც,

ზოი. თავი 7

ქუჩაში მშრალი და ძალიან ცივი ქარი ქროდა, ხმელი ფოთლები ჰაერში ჰქონდა ატაცებული და ზღვაში შესული ნავივით აცურავებდა აქეთ-იქით, თითქოს ტალღების მოძრაობას მიჰყვებიანო. თავზე შიშველი ხეები დაჰყურებდნენ, ცა მოწმენდილი იყო, ვარსკვლავებ

სამიზნე || (თავი 11)

-შენ კი ჭკუა მაინც ვერ ისწავლე. აქ მარტო რამ მოგიყვანა? -შენგან განსხვავებით მე პირობებს არ ვარღვევ, ნანო სად არის? -კარგი რა ანდრია, ახლა არ მითხრა მჯეროდა რომ მოიყვანდიო.

ნათელი ბნელში

ყველაფერი იქიდან დაიწყო,როდესაც ჩვენ ბედისწერის შეცვლა მოვინდომეთ.ჩვენ არ ვგავდით სხვებს,ჩვენ ვიყავით "ჩვენ", არც სახელები გვერქვა.სამივე დროში ვწერ:წარსულშიც,აწმყოშიც და მომავალშიც,რადგან ახლაც,მერეც,სულ–ჩვენ.ჩვენ მივხვდით

კნუტი

2006 წლის ზაფხული. ორფოლოს პოლიგონი. თუ ჩემს კრწანისელ ინსტრუქტორს დავუჯერებთ, როდესაც ეშმაკი ზეციდან მოისროლეს, ერთი ფეხით ვაზიანში დაეცა, მეორეთი კრწანისში, კუდის ბოლო კი ორფოლოს დაარტყა და მას მერე, ორფოლოში, სულ მუდამ