წითლის ეპოქა 2

მწველი მზერა ჯერ ხელებზე და მერე სახეზე რომ ვიგრძენი, ხელები მაშინვე უკან წავიღე.ამაზე ჩაცინება დავინახე და ნატა უკან დასჯილი ბავშვივით მივიყოლე.ჩემს ადგილას ჩამოვდექი და ხელები ზურგს უკან შეთეთრბულ კედელს მოვაწყვე.წირვა დასრულდა თუ არა ყველანი

ჩაკეტილი სივრცე 11 თავი

-სად ხარ? -შენი აზრით?! -გამოდი უნდა დაგელაპარაკო!

... შენ მაიძულე მეცხოვრა... (მეთერთმეტე თავი)

დღეები დღეებს მისდევდნენ. კვირები კვირებს. ისე გაიპარა 3 თვე ვერც გავიგე. ყველა საღამოს მწერდა თორნიკე და თუ არ მომწერდა, მე ვერ ვძლებდი მის გარეშე და ვწერდი. ისე შევეჩვიე და შემეჩვია ვერასდროს, რომ ვერ ვიფიქრებდით.

წითლის ეპოქა 2

მწველი მზერა ჯერ ხელებზე და მერე სახეზე რომ ვიგრძენი, ხელები მაშინვე უკან წავიღე.ამაზე ჩაცინება დავინახე და ნატა უკან დასჯილი ბავშვივით მივიყოლე.

საოცნება აზროვნება

საოცნებო მნათობ ვარსკვლავებს ავხედავ და ოცნებას გავანდობ ჩავუთქვავ კიდეც და ისიც გამანდობს თავის სანატრელ ოცნებას თუნდაც... არსებლად სანატრელი მნათობი ოცნება ოდესმე ასრულდება სანატრელი ოცნება იმის საშუალებაა რომ ახდეს

სხვა ცხოვრებით რომ ვცხოვრობდე...

ნეტავ თუა სიყვარული ცხრა ცხოვრების თანამგზავრი?! თუ ყველაში სულ თავიდან, სულ სხვა გვიყვარს? ნეტავ მტრობა თუ გადადის სიცოცხლიდან სიცოცხლეში.

ტირილი მინდა...

ტირილი მინდა… მაგრამ ცრემლები არ მომდის… მინდა თვალები დავხუჭო და გავქრე… ან თქვენ გაგაქროთ… არა, რა სისულელეს ვამბობ… თქვენ ხომ ცხოვრებას მილამაზებთ… ქვეყანა რომც ინგრეოდეს, მაინც მენდომებოდა სიცოცხლის გაგრძელება… მხოლოდ იმის იმედით გავიღვიძებდი

..დასასრული აუწყე ღმერთებს..

ცეცხლი დაანთე, ფაროსანო, ოლიმპოს თავზე, თვალმშვენიერო, დასასრული აუწყე ღმერთებს.. აჰა, ის დროა, მოგიხილო, ქალღმერთი, ფარზე, რადგან ფარით ვერც დამიბრუნდე, ხვალ ღამით, ეგებ..

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 9)

უკუნ სიბნელეში გაიღვიძა ექიმმა. ირგვლივ სრული სიჩუმე სუფევდა და ფეხებს ბრმად ადგამდა წინ. ცდილობდა გზა გაეკვლია და იმედოვნებდა სწორად მიდიოდა. აქ ადრეც ნამყოფი იყო, ბავშვობაში, ძალიან დიდი ხნის წინ, ხუთი თითივით არ იცოდა ეს ადგილი, თუმცა რაღაც მაინც

ნაპოვნი სიყვარული

ყოველდღე, მახსენდები და სულიც ტირდება გულში გრძნობები ისევე გვხვდება არც ვიცი საერთოდ რა მინდა უშენოდ სიცოცხლეც არ მინდა