სამოთხის მინდვრები 4 თავი

კიბეები სტვენით ავიარე და კარზე ზარი გაბმით დავრეკე. საკეტის ხმა საამოდ ჩამესმა, საათს დავხედე, ოთხს აკლდა ათი წუთი. ელიზას მოსვლამდე კიდევ ოთხი საათი იყო.

AND THEN,WE MET.(II)

“.. -ისუნთქე! ყველაფერი კარგადაა! შენ აქ ხარ , მეც აქ ვარ, საშიში არაფერია..”

არა აქ მნიშვნელობა ვინ არის მთავარია გიყვარს...[თავი 1]

დავდივარ მაისის სუსხიანი ამინდში გარეთ. ნაზი სიო არწევს ხეებს .ხეების ფოთლები კი შრიალს მოყვებიან. თითქოს ერთმანეთს ეუბნებოდა ,, როდის მორჩება ეს სუსხი და სიო , რომ ჩვენს ჩვეულ გარემოს დავუბრუნდეთო''. ცას რომ ავხედოთ შევნიშნავთ ერთ ორ ღრუბელს

დაცემა და ტრიუმფი თავი I

მზიან თბილისს აგვისტოს შუა თვეში მოულოდნელად შავი ღრუბელი გადაეფარა, თითქოს ბუნება ქალაქს თავისებურად აფრთხილებდა. ორი ახალგაზრდა, რომელიც ახლა მთაწმინდაზე სიყვარულით ტკბებოდნენ, ალბათ ვერასდროს წარმოიდგენდნენ, რომ რამოდენიმე საათში განგება მათ

"სიყვარული თვით რაფლეზია"

უკვე, მეორე ბავშვობის ვარსკვლავმა გადაინაცვლა რეალურ ცაზე, დაუჯერებელია, თუმცა ნუთუ ყველამ იქედან გადაწყვიტა მისი თანადგომა. მას უმძიმს, რადგან ეუფლება გრძნობა, თითქოს ბავშვობა ქრება, ჰიპნოზს ჰგავს, რომელიც ბავშობას გავიწყებს.

სამოთხის მინდვრები 3 თავი

_ მომაწოდე ტელეფონი!_ დაღლილი ხმით სთხოვდა მამაჩემი დედაჩემს და გაცრეცილ ყელმოჩაჩულ, თითთან "უმნიშვნელოდ" თვალწასულ წინდას ისწორებდა ფეხზე.

სასიამოვნოდ მწარე {4}

საავადმყოფოს სუნს ვერასდროს იტანდა, თუმცა მსხვერპლი უნდა გაეღო, რაღაც უნდა მოეფიქრებინა დუდას ყურადღების მისაპყრობად. გაათამაშა მისი ცუდად გახდომა. იცოდა, განა არ იცოდა, თუ როგორი საშინელი ქალივით იქცეოდა. სხვას დასცინებდა მსგავს სიტუაციაში

"ადამიანები"

დრო გადის... ჩემს ცხოვრებაში კი არაფერი იცვლება. გაგიგიათ? "ცხოვრება ერთ წერტილში ვერ გაჩერდება"-ამ ფრაზას სასტიკად არ ვეთანხმები. და მაინც სადამდე მიდის ცხოვრების სისასტიკე? თუმცა აზრი არ აქვს, მაინც გიწევს ბრძოლა, ცხოვრებას არ აინტერესებს რომ

ჩაკეტილი სივრცე 16 თავი

-მიყვარხარ -შენ არავინ არ გიყვარს საკუთარი თავის გარდა! -შენ მიყვარხარ-გამომწვევი ტონით მითხრა და წამში დაფარა ჩვენ შორის არსებული მანძილი

სიყვარულის ქალაქში - თავი 1

შუა ღამემდე ჟრიამული იყო “ალუბლებში”,ძველ ამბებს იხსენებდნენ მეგობრები.სუფრის თავთან იჯდა მერაბი,ბოლოსთან — მახარაძე.ჭიქას ჭიქაზე ცლიდა მეკო,წვეთს არ ტოვებდა ანოც.დროდადრო თვალებს ისე მტრულად და თან სევდიანად უსწორებდნენ ერთმანეთს,იქ მსხდომთაგან არც