დაკარგული დრო /დასასრული/

ქალია ტო რა ბედი გაქვთ ამ მეტრეველებს _გვარს მოგცემ და შენც შემოგხედოს იქნებ ვინმემ _დავაიი რა გაიცინა და ისევ გამოუშვა კვამლი._აქაც მაგრად ცივა მივეყინე ამის დედაც _შედი სახლში და მეც წამოვალ .მარიამი ირაკლის აბრაზებდა და თუ დასცხეს გააზავე ჩემ

სიზმარი თუ რეალობა?(თავი 3)

ბიჭი მოუსვენრად დაწრიალებდა გოგონას გუწასულ, სხეულს და თვალს ვერ წყვეტტდა. იმდენი შეკითხვა უტრიალებდა თავში... გაოგნებული უყურებდა მის სახეს, ტუჩებს, თვალებს რომელიც ათასჯერ, დაეხატა. მის შავ კუპრივით თმას რომელიც ბზინავდა და მას ყოველთვის ნერვები

შენ

გუშინ შენნაირი ბიჭი გავიცანი და მხოლოდ ახლა მოვიცალე იმისთვის რომ წერილი მომეწერა შენთვის, რომელსაც ვერ ნახავ, მაგრამ მაინც გწერ. თუ ვერ ნახავ მჯერა გაიგებ, იგრძნობ. ხომ იცი თუ მარტო არ ვარ ისე ვერ ვწერ, ხოდა მხოლოდ ახლა ვახერხებ გუშინდელი ამბის

სიძულვილიდან სიყვარულამდე ბევრია

ყველაზე მწარეა, როდესაც საყვარელი ადამიანი გტკენს, ყოველი მისი შეხება გულამდე მიდის, არ აქვს მნიშვნელობა ის უხეშია თუ არა. სიტყვებიც გულამდე აღწევს, ისინი ფლეთენ ჯერ ისედაც ათას ნაკუწად გაგლეჯილ გულს.

სტაჟიორი (მეოთხე თავი)

შენმა სილამაზემ დამამუნჯა, საოცრება ხარ ნი, ზურგს უკან უჩურჩულა ლაშამ და ნოტიო მხრებზე ხელი მოხვია. -მე…სალომე მეგონე…აწურული იდგა ნინი, ლაშას ღონიერ მკლავებში მომწყვდეული და თავდახრილი, ლაშამ ცალი ხელი წელზე მოხვია და უფრო ახლოს მიიზიდა უნაკლო

დაკარგული დრო /9/

_ცოტნეე _კარგად ვარ ელიზაბეტ _გაეღიმა და ლიზა მის ღიმილსაც ხედავდა . არაფერზე უფიქრია სწრაფად ჩაიცვა და წავიდა . გულისცემა მანამ არ დაუმშვიდდა სანამ მის მკლავებში არ აღმოჩნდა. ხელები მოხვია და მთელი სახე დაუკოცნა

სინდისის ამოძახილი(სრულად)

-გისმენ,რამ შეგაწუხათ?-იკითხა თომამ და სიმწრით ჩაიღიმა. -სინდისმა შვილო,სინდისმა.-ამოილუღლუღა მოხუცმა.-სინდისის ამოძახილი მესმის და შემდეგ მისი სიტყვები ჩემში,სინანულის სახით იდგამენ ფესვებს. -რაც მართალია,მართალია.კარგი რამეა,ეგ სინდისი.-წარბები

ერთი სიტყვა(თავი 1)

მოგესალმებით!მე ანა ვარ 16 წლის,ვცხოვრობ ქალაქ თბილისში,მაქვს ოდნავ ქერა თმები და ცისფერი თვალები,მყავს უამრავი მეგობარი,მაგრამ მათგან მარის გამოვარჩევ,მას აქვს შავი თმები და მწვანე თვალები,არის ჩემი კლასელი 16 წლის,მოდით გვეყო ჩემზე ლაპარაკი და

გამქრალი მოგონებები =1=

21-ის ვიყავი ჩემი ბოლო მოგონებას თუ დავუჯერებთ ჩემი დაქალის, ნინას სახლიდან მოვდიოდი, შემდეგ კი სავანდმყოფოში გამეღვიძა იმ მოგონებით, ხოლო პოლიციელის ერთ-ერთი თანამშრომელი მიმტკიცებდა რომ ორი წელი უკვალოდ გავქრი, რადგანაც ვერ მიპოვეს ჩემი საქმე

დაწყევლილი სამოთხე (5 თავი)

თითი ნიკაპზე შემახო და დახრილი თავი ამაწევინა.-შემომხედე. - თვალები ძლივს გავუსწორე სირცხვილისგან, იღიმოდა - შენ შგიძლია იმ ღამის შემდეგ ჩემთან მხოლოდ საქმე გაკავშირებდეს? იმიტომ რომ შენ თუ შეგიძლია