მიტოვება

სიამოვნება და ბედნიერება, მკვეთრად განსხვავდება ერთმანეთისგან. ბედნიერება სულის სიამოვნებაა ხოლო სიამოვნება, სხეულის ბედნიერება. კიდევ ერთი განსხვავება ისა არის, რომ სიამოვნება ხდება რაღაცის ხარჯზე, მაშინ, როცა ბედნიერება პირიქით, მთლიანად გავსებს

მთვარე

"ადამიანი ზეადამიანად იქცა... მაგრამ ზეადამიანი თავისი ზეადამიანური ზალით, ჯერ კიდევ ვერ ამაღლდა ზეადამიანურ შეგნების დონემდე.კაცი რაც მეტად ძლიერდება, მით მეტად ღარიბდება. ჩვენი სინდისი უნდა გააღვიძოს იმის შეგნებამ, რაც მეტად ზეადამიანური ვხდებოდით

სილურჯე შეპარული ნაცრისფერი (18+) პირველი ნაწილი

- ოხ, რა გემრიელი ხარ! - ჩაილაპარაკა ბიჭმა. - კიდევ? - კოცნა არ შეუწყვეტავს ისე ჰკითხა ვნებისგან ჭკუადაკარგულმა თეკლამ. - და ძალიან ლამაზი... - ტუჩებს მოწყდა და სველი კოცნებით კისრისკენ ჩავიდა. - ეგ ისედაც ვიცი... რამე ახალი თქვი... - დაიჩურჩულა

დინა ქალდანი (თავი 7)

ვერ გავუძლებ ერეკლე, მას რომ რაიმე დაემართოს ვერ გავუძლებ, არ შემიძლია, დინა, ჩვენი ყველას მშობელია, მას, მხოლოდ მას ესმის ჩემი, ის ისეთ სიტუაციაში დამეხმარა ვიცი რო. არაფრის შეეშინდება მაგრამ მე მეშინია, გესმის? მე მეშინია... - ეკეს ხელებში

ჩვენ "არავინ" ვართ (პირველი ძარცვა) ნაწილი 1

ხის ორ სართულიანი სახლი რომელიც ქალაქგარეთ მდებარეობს, შვიდ ოთახს მოიცავს. ეზო წინ ისეთი მშვიდი და სადაა ვერც კი მიხვდებით რა ხდება სახლის უკან. უამრავი ტრენაჯორი და სავარჯიშო მოწყობილობა, ასევე ხის გადაჭრილი მორები რომლებიზეც ქაღალდის ერთჯერადი

სხვისი არჩეული საქმრო (თავი 5)

-ჰო, გავიგე სექსი გქონდათ. -ჰო - ლაკონურად მიჭრის. -მერე შეუყვარდი, ახლა კი დაგდევს. -ნამდვილად.. მაგრამ ეგ ადრე იყო, ახლა აღარ მაინტერესებს მექალთანეობა. -კაი, რა.. განა ვინც ამბობს ვმარხულობო, მარხულობს ? დუმილის ესთეტიკა სადღაა ?

იქნებ შემოდგომის ფერია სიყვარული?!

წარსულის ნიაღვარს ატანენ, რომელსაც ასე უმოწყალოდ მიაქვს ყვლფერი და სადღაც წყვდიადში კეტავს.... ფოთლებიც მიდიან ქარს ისინიც შეუბრალებლად მიაქვს და სადღაც მიწის ნაგლეჯს ერწყმიან და მიწად გადაიქმნებიან...

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (თავი I, სრულად)

არის დრო როდესაც ვარდისფერ ფერებში ხედავ ყველაფერს, არ შეგიძლია გაიაზრო რაიმე პრობლემა, მაგრამ ამ პრობლემას შენებურად უდგები. სიმართლე რომ ვთქვა, ჯერ კიდევ ვარდისფერი სათვალე მიკეთია. თუ საზოგადოებაში ვარ და რაიმე პრობლემას შევიტყობ, ჩემი

ქაოსი

ქაოსი არის ყველაზე დიდი წესრიგი რომლის აღსაქმელად ადამიანებს არ გაგვაჩნია ხშირად გონებრივი შესაძლებლობები. ეს ლექსი არის სამყაროში ქაოსის შესახებ, ოღონდ ბუნებრივი ქაოსის, რომელიც თითქოს ვიღაცის მიერ ჩაპროგრამებული ანტი ვირუსივით ებრძვის უსამართლობას.

კონსტანტინოპოლი (თავი 7)

დალალებ შევარცხნილი, ბაგე წითელი, მოელვარე ალიონის ცისფერი თვალებით, იდგა ეულად, მაგრამ ამაყად და შესცქეროდა სამეფო ოჯახს, შესცქეროდა ზიზღით, ბოღმითა და ბოროტებით, თუმცა არ ჰკარგავდა სისპეტაკეს ყოველის მზერით.