ახლა მეგობრები ვიქნებოდით...

შენ მხოლოდ იმიტომ მეძახდი მეგობარ, რომ ვიღაცასთან მარტოსული არ გამოჩენილიყავი, მაგრამ არასდროს დაგიპატიჟივარ იქ სადაც შენ და შენი „მეგობრები“ ერთობოდით, როდესაც ყ ველას ვიღაც მოჰყავდა.

სევდა

მაგრად მომეხვია და მერე მეც გავთბი, იმ ღამეს წვიმდა მარტო, მეორე დღეს მხოლოდ მოღრუბლული იყო... მერე კიდე სულ მზე იყო და ჩვენც აღარ გვციოდა, მაგრამ მაინც მეხვეოდა, მეც ვთბებოდი.... ხარბად, არავის

გული გატეხილი, სული ცარიელი

გული გატეხილი,სული ცარიელი,თვალი ცრემლიანი,ხელი დასერილი,ფიქრი ბინძური,თავში გაჩენილი,არაფერს მოელი, მარტოდ დარჩენილი.ყველამ მიგატოვა ყველამ გაგწირა, გამოწოდებული ხელიც ყველამ გასწია,

კალათბურთელები (ნაწილი 1)

- არაფერი, უბრალოდ აკომ აიჩემა კარგი ადგილები უნდა განახოთო, წავედით, მაგრამ თიკამ დემე გააბრაზა დემემაც ხუმრობით ხელი კრა, ამანაც წონასწორობა ვეღარ შეინარჩუნა და დაცა ფეხი ცუდად მოყვა და თავი ქვას დაარტყა,

ერთი,ორი,სამი....ერთხელ

როგორც იქნა მარტო დავრჩი,ჰმ გაიფიქრა გულმა.მაგრამ გონებამ არ დაანება.და ისევ ამ ცხოვრებისეულ ფიკრებს და გეგმებს.აუცილებლობაზე და მოვალეობის შესრულებისკენ გადაატანინა ფიქრი.დამაცადე,დამაცადე

"ჩვენ" აღარ არის ჩვენ

იქნებ მხოლოდ მე მიყვარდი ასე ძალიან და შენთვის უბრალოდ ვიყავი.. ჩვეულებრვი გოგო ვიყავი.. შენ შემცვალე.. შენ მაიძულლე მეცოცხლა და ვყოფილიყავი ასეთი მაგრამ ყველაფერი შენთან ერთად იყო საინტერესო და სასიამოვნო. შენ კი აღარ ხარ. მაშინ რაღა ვაკეთ მე?!

დაბრუნება (თავი 9)

ბოლოს კარი გავაღე და ვაკოს ლოგინში ორი ადამიანი დავლანდე. ადგილზე გავშეშდი, სუნთქვა შემეკრა, ნაბიჯს ვეღარ ვდგავდი, მაგრამ როგორღაც მოვახერხე და ლოგინს მივუახლოვდი. ვაკო ლოგინის მეორე ნაპირზე იწვა, წოლის მანერით ვიცანი, მასაც ჩემსავით მუცელზე

პაპასკირი და ბაბუციძე 27

განყოფილებაში რა მოხდა და ჩვენება როგორ მისცა დამნაშავემ ან გამოძიება როგორ მიდიოდა , მეც არ ვიცი , სიმართლე გითხრათ აღარც მიკითხავს , არც ჩავძიებივარ , ის უფრო მაინტერესებდა ბაბუციძე როგორ იყო ან როსტოვსკი სად იყო , რას იზამდა. ის კი ვიცი რომკ

სექტუმ სემპრა VII თავი (ჰარი პოტერის ფანფიკი)

-გოგონა გაუშვით! -ღმერთო რა ჯენტლმენი ხარ. ხომ იცი რომ ის უბრალოდ გოგონა არაა? შენ ბინძურსისხლა მოიყვანე ჩვენთან. უპასუხა ერთერთმა დრაკომ მარგოს ხმა ამოიცნო.

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი6)

ისტერიულმა სიცილმა ხანგრძლივად გასტანა თეკლას ავხედე და ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. -ხუმრობ არა ? -არა, არ ვხუმრობ, თუ გინდა შენი შვილი იპოვო, საჯაროდ, მუხლებზედაჩოქილმა ხელი უნდა მთხოვო და მერე მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდით გაატარო.