არჩევანი (დასასრული)

-ერთი კაპუჩინო და კრუასანი, თუ შეიძლება , ღიმილით მიმართა ახალგაზრდა სიმპატიურ ბიჭს , რომელიც თამუნას ღიმილიანი სახით შეეგება-ჩემთვისაც იგივე, და ორი სენდვიჩიც რომ დავამატოთ ქათმის, თამარს უკიდან ნაცნობი

ნუ ღელავ, ხვალ მზე იქნება...

დღითი-დღე თითქოს ურთიერთობები წესრიგდებოდა, ლაგდებოდა. ვცდილობდი მეც მიმეღო წვლილი ოჯახურ ფაციფუცში, თუმცა ჩემი დედამთილი ყველაფერს იწუნებდა, სულ ცდილობდა ჩემს ნაკლზე მიეთითებინა,

მთვარე,რომელიც მარტოა

რა უნდა იყოს ამაზე გაუსაძლისი? როცა ვერ შველი, საკუთარ თავს შველი? სიცარიელე, რომელსაც ბედის ირონიით წარმოუდგენელი ძალა გააჩნია ადამიანის განადგურების საქმეში, შიგმიდან მჭამს, თანდათან მღრღნის

დაბრუნება (თავი 11)

საერთოდ არ მინდოდა ვაკოსთან ლაპარაკი. მასაც არ შეუწუხებია თავი გამოყოლით და ამაზე უფრო მომეშალა ნერვები. უკვე ცუდად ვიყავი. აღარ შემეძლო ამდენის ატანა. მთაწმინდაზე წავედი და მთელი დღე იქ გავატარე. მიყვარს

ვიცი რომ

ვიცი, რომ ოდესმე ყველანი მოვკვდებით, მაგრამ სულ ცოტანი, ცოტანი ვცხონდებით. ვიცი, რომ გრძნობისგან ყველანი დავთვრებით და გრძნობის საფლავთან ყველანი დავწვებით. ვიცი, რომ ამ გრძნობას სულ არ აქვს ასაკი და შენ რომ გიყვარვარ არს იგავ-არაკი. ვიცი, რომ

შენთვის შევიცვლები {სრულად}

-დედაჩემი ფულზე შეყვარებული ქალია , შენ რომ ფული გქონოდა და ქუჩაში გეცხოვრა მაინც ,მისთვის საყვარელი სიძე იქნებოდი, დედაჩემისთვის ხალხის აზრი უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ჩემი, მას ჩემი გრძნობები

ღამეული სტუმრები (სრულად)

შემაღლებულ ადგილას მდგარ შენობას ავხედე -“ლევან სამხარაულის ექსპერტიზის ეროვნული ბიურო”. როდესაც პატარა ბეკეკასავით აკუნტრუშებული აბიტურიენტი ვიყავი,ჩემი მომავალი დაახლოებით ასე წარმომედგინა-თეთრ ხალათში გამოწყობილი,ახალგაზრდა,წარმატებული

მეც შემიყვარდა. (თავი პირველი)

ცხოვრება მოულოდნელობით აღსავსეა. ის თავისი რიტმით მიედინება მაშინაც კი როცა ყველაფერი დაგეგმილი გაქვს. ის სასტიკად გვეთამაშება და ამ თამაშში რაც პირველად ხდება არ გვავიწყდება: პირველი შემოხედვა

ცეკვა, სიყვარული და ჩემი გიჟი მეგობრები(მესამე თავი)

ბევრი მომზადება არ დამჭირვებია. შავი გაშლილი კაბა, წითელი მაღალქუსლიანები, მსუბუქი მაკიაჟი და მეც მზად ვარ. უკვე რვა იყო როდესაც სახლიდან გამოვედი. გზაში ანომ ტელეფონი ამიფეთქა შეტყობინებებით

თითქოს

თითქოს ჩემი სითბო გაქრა,ჩემი ალერსი დადნა,მე მენატრება კრძალვა ასევე ფლირტით დაღლა.მე რომ ვუყურებ შენს სახეს,აციმციმებულ თვალებს,ასევე ღიმილს შენსას მე კვლავ მეძლევა ძალა.თან ვფიქრობ ნეტავ ისაა?