ვოკალი (თავი 1)

მის მწვანე თვალებში პირველივე ნახვის დროს ჩავიძირე მადლობელი ვარ ბენდით რისი საშველებითაც გავიცანი

შენი უღელი (2)

შუქნიშანზე იდგა როცა ნაცნობი მანქანა ამოუდგა გვერდით, ჯერ ცოტა გაოცდა შემთხვევითობების ამ წამამდე არ სჯეროდა.   ვერ მიხვდა უნდა მისალმებოდა თუ არა , თუმცა  ბევრი არ უფიქრია ნაზად მიატრიალა თავი მამაკაცისკენ ,თვალისმომჭრელად გაუღიმა თუმცა დავითს მისი

თამაში

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი გზები ჯერ კიდევ არ არის გადაკვეთილი, მე ვგრძნობ შენს ყოფას ყოველ ლექსში, სტროფში, ყოველ საგულდაგულოდ შერჩეულ სიტყვაში. ცხოვრების სიმფონიაში შენ ხარ კრესჩენდო, კულმინაცია, რომელიც სუნთქვაშეკრულს მტოვებს.

ჩაკეტილი სივრცე 19 თავი

თავისუფლება შევიგრძენი და იმ წუთებში თავი ამ ქვეყნად ყველაზე ბედნიერ ქალად ვიგრძენი,

მიფრინავს დრო. გაუფრთხილდით დროს.

გამარჯობა. ცხოვრება არის ფერფლი და გოდება. მე ვტირი შენს მკლავზე, სიხარულისგან. რომ აქ ვართ. ჯერ კიდევ შეგვწევს ერთი ჰაერის ერთურთად გამოზოგვა, ჯერ კიდევ თბილნი ვართ (ცხელნიც კი!), და ქარი გვივლის აქეთ-იქიდან... სამუდამოა ამ სილაში ჩვენი თამაში!

ცივი თვალები (მეექვსე თავი)

მხოლოდ მასთან ვიყავი მხიარული. მისი სიახლოვე მომწონდა, თუმცა არა ისეთი, მას რომ უნდოდა. დამღლელი დღის ბედნიერი დასასრული იყო ნიკო. ჩემი მხრიდან, ეგოისტური თამაში გამომდიოდა. ურთიერთობის ყველა გზას ვჭრიდი, მაგრამ მაინც მივდიოდი მასთან სახლში,

სვანი და ეკუნა (3/3) დასასრული

- რა ცხენი და ლაქშერული ცხოვრება ოუტყდა, - არც ნიკუშა აკლებდა. - რა უნდა ვქნათ ახლა? - თავი ხელებში ჩარგო ნინიკომ, - მაგას ვინ ეძებს ახა, რა იცი სად წეიყვანა იმ ცხენმა. - ყოველ შემთხვევაში, რო არაფერი უჭირდეს, უეჭველი მიაკითხავდა ტელეფონს, ან

მე - ორი [ თავი II ]

ნუთუ, გული რეჩხს არ უყოფდა ამ საზიზღრებს და არ სტკიოდათ? ნუთუ, ათი წლის ნანატრ შვილს რომ აცლიდნენ დედის ძუძუს და მათი განწირული კივილი ესმოდათ, არ აწუხებდათ სინდის-ნამუსი? განა, რა სინდისზეა საუბარი, როცა ადამიანს უბრალოდ აზრად მაინც მოგივა, პატარა

ბოშა ქალი

უჩვეულო შეგრძნება მეუფლება, როდესაც სიცივე კანს მისერავს. მთელი ძალით ვებღაუჭები ქურთუკს და სითბო მაინც არ მოდის. მივაბიჯებ ვიწრო ბილიკებზე და ვუყურებ ჭიანჭველებივით არეულ ხალხს.

შეუძლებელი სიყვარული (თავი 2)

რამოდენიმე სიტყვას ვცვლით, დავითი რქმევია და ცოტასაც ვფლირტაობთ. ცოტახანში მოსაწევად გადის, მე ისევ მაგიდასთან ვზივარ და ღვინის ჭიქას ხელში ვათამაშებ.. მარჯვნიდან ნაცნობი ხმა მესმის და თავს ოდნავ ვაბრუნებ...