05:15 (სრულად)

იმ დღის შემდეგ, თავიდან შევუდექი ყველაფრის გამოძიებას..ამჯერად ზურგს ორი ადამიანი მიმაგრებ და და,მეც,იმედმოცემულმა,ყველა ნიუანსის გაშიფრვა დავიწყე..ათასი მითოლოგიები,თქმულებები,

სარკე(თავი II) +18

მორცხვი გოგონა უცნაური შიშებით. როგორია ცხოვრება, როდესაც საკუთარ თავსაც კი ვერ ცნობ?მეორე დილაც რუტინულად დაიწყო. ანდრეის კაფეში ყავის სმით. მაგრამ ეს რაღაც სხვა იყო... სხვა, ვიდრე რუტინული რადგან

მეგობარი

თურმე ყველაზე ცუდია, როცა საკუთარი თავის აღწერა გიწევს, ამ დროს გონებაში, როგორც ყველას, ბევრი კარგი, მაგრამ ბევრიც ცუდი გახსენდება, თუმცა ყველა ადამიანი თითქმის ერთნაირია და ხშირ შემთხვევაში

არჩევანი (თავი 8)

რატო ეძახის ზოგი ადამიანი ზოგ ისტორიას რომ არარეალურია?უნდა თქვას ეს არარეალური რეალობაა...ისტორია ეს არაა გამოგინილი რამ ესაა იგივე რაც ფიქრები ოცნება და გრძნობები.როცა წერთ გრძნობთ, ფიქრობთ და ოცნებობთ.

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 16)

- დათა? ქალს სახეზე ფერი წასვლოდა დათას დანახვისას,რომელიც თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა,ყბა ისე დაეჭიმა,თითქოს სადაცაა იფეთქებსო,ტასოს ფეხებში ძალა ისე გამოეცალა,ლამის იქვე წაიქცა,მიმხვდარიყო

წვიმა გულს მიწვავს

წვიმა, რომელიც ყველას ასველებს, ჩემს მოგონებებს აღარ ასვენებს. წვიმა, რომელიც ყველას აგრილებს, გულს წვავს, სიცხისგან სულ გააწითლებს. გავალ წვიმაში და დავსველდები, მხოლოდ ანნასთვის მე დავბერდები. მისთვის მოვკვდები, ამისთვის მზად ვარ!

იღბლიანი შეცდომა (თავი მერვე)

გულმა გამალებით დამიწყო ცემა ჩემი უბანი და ნაცნობი სახლები რომ გამოჩნდა. რამდენიმე წუთში მთელმა ბავშვობამ თვალწინ ჩამიარა. გამახსენდა, ზაფხულის დადგომისთანავე როგორ ვჭიმავდით საგულდაგულოდ შენახულ ბადეს

ცხოვრებასაც ბედი უნდა (თავი პირველი)

ყველაფერი მაშინ დაიწყო როდისაც მამაჩემი გარდაიცვალა, ეს იყო ჩვენი ოჯახისათვის ყველაზე დიდი ტკივილი მაშინ მე სულ პატარა ვიყავი ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს მაგრამ მახსოვს როგორი მძიმე ბავშვობა მქონდა.

სანდრო (პირველი თავი)

სახლიდან მალევე გავედით.ქეთის პატარა მანქანა ჰყავდა nissanის ცისფერი march.მანქანაშ ჩასხდომა და ქეთის ბოლო ხმაზე ლაპრაკი ერთი იყო.-მოკლედ გოგო ჩემს მეზობლად. მეორე სართულზე ხო იცი ბინა რო იყიდებოდა?

შრამიანი (თავი 1)

საკუთარი თავი მიყვარს თანაც არაამქვეყნიურად უბრალოდ ახლა ამ გარემოებას თუ შევხედავთ ეს ფეხსაცმელი შვებად მოგეჩვენებათ.როდის გახდა ცხოვრება სულერთი ჩემთვის? როცა აქ წამოვედი თუ როცა