მე დედა ვარ (თავი 6)

ლალი 35 წლის ადვოკატია რომლის ცხოვრებაც თავდაყირა დგას. ათასი პრობლემის წინაშე მარტოდმარტო მყოფს მხოლოდ შვილის იმედი აქვს რომელიც ხელიდან ეცლება..ადამიანის მიმართ განვიცდიდი, იმიტომ, რომ მიშიკო იყო ის ადამიანი ვის გვერდითაც გამოვცადე სიხარული,

შიში პატივისცემა და სიყვარუილი {3}

სახლში მისულები ანას გონზე მოსვლას ელოდნენ ყველანი, მისი პირველი რეაქციაც ის, იყო რომ მამასთან თავს იმართლებდა: -მამა, მე არ მინდოდა, მან მაიძულა, მითხრა ცუდად ვრო და მერე მაიძულა, არ მინდოდა.... ყველაფერს ამბობდა, რაც იმ წუთას გონებაში ჰქონდა,

"ერთხელ"

დაგიჯექ გვერდით, სურნელი მცემს გაუშლელ ვარდის, თვალებს ვაპარებ შენს ფეხებზე ჩუმად და პარვით, როგორ ამშვენებს კაბა მუხლზე მაგ შენს თეთრ წვივებს, მაღალ ქუსლებზე ბასანოჩკი როგორ გამშვენებს.

ტკივილისთვის ნატრული სიყვარული

სიმართლე გითხრა არც ისე დიდი ხანი დამჭირდა ამ წერილის სათაურის მოფიქრებაში, პირიქით შემიძლია გითხრა რომ რამდენიმე წამი დაჭირდა ამ სათაურს იმისთვის რომ ჩემს გონებაში დაბადებულიყო.მართლაცდა გაუვალ

"ჩელენტანო"(სრულად)

მაყვალს ჭორიკანა ქალივით გამოეყო ბარდებიდან შავი დაჭყეტილი თვალები და ქალს „აკვირდებოდა“,რომელიც მის წინ მოჩუხჩუხე რუში ხავსიან ქვაზე დაცურებულიყო და მუხლი გადატყავებოდა.-მაინც, მოგწვდები!

რომ არა ფრენბურთი 2

მეორე დღეს გენერალური რეპეტიცია გვქონდა ფრენბურთისთვის,მე კი ვერ ვივიწყებდი მის ამ ნათქვამს . გაფანტული დავდიოდი . სულ მის სიტყვებზე ვფოქრობდი ნორმალურად არც კი მიცნობს და რა მითხრა, რა მაკადრა?! უცბად მისი ხმა მომესმა და უმალვე გამოვფხიზლდი.

წვიმს

დროის მორევში ისევ ვეშვები_წვიმს... და სხეულში ჯდება სისველე,არ გააჩნიათ ვნებებს წესები,არ გააჩნიათ გრძნობებს სიძველე,წვიმს... და სიჩუმე არ უღირს მასაც,დამძიმებულა თითქოს ჰაერი,ცა ნაცრისფერი..

წამომყევ ქალავ(თავი პირველი)

სოფლის თავზე აღმართულ ნაძვნარში დაშენებული კოტეჯებიანი დასახლების შესასვლელთან,ღია მწვანეში შეღებილი უზარმაზარი ჭიშკრის წინ ერთმანეთის მიყოლებით შეჩერდა ხუთი,მტვერში ამოგანგლული კოლხოზნიკი

სიმარტოვე 2

ამ სიტყვების თქმა და გიოს ჩახუტება ერთი იყო მეც მოვეხვიე ძლიერაად ამასობაში მისი სასმლის სუნი ვიგრძენი და ცოტა არ იყოს შევწუხდი,არაფერი არ მიკითხავს,ცივი აბაზანა მოვუმზადე ლოგინი გავუშალე და

მდუმარე სასტუმრო - შეთქმულება (თავი 15)

ბიბლიოთეკა პირველ სართულზე იყო. ეს გახლდათ საკმაოდ დიდი დარბაზი, რომლის ყველა კედელთან ჭერამდე აღმართული ხისთაროიანი კარადები იდგა. ლამპიონის მსგავსი ჭაღები იდუმალ და მისტიკურ განათებას ქმნიდა.