გრძნობების უკვდავება

ორი დღის წინ ჩემი ბავშვობის სიყვარული ვნახე, რომელიც ჩემში არსებულ ბავშვს მასში არსებული ბიჭი დღესაც ზუსტად ისეთი ბავშვური და წრფელი გრძნობით უყვარს. ზუსტად ისეთი... და მე დავიჯერე, რომ შეუძლებელია გრძნობები გაქრეს. გრძნობები არ ქრება. გრძნობები არ

ვნებისფერი

გიცქერ დილაა და … რა დროს ეგენია სახლში ქვეყანაა საქმე... მხრიდან პლედი მოგძვრა.. შენი თეთრი კანი, ისევ ძველებურად მაბნევს. რა დროს საქმე არის ,სავსე მკერდს ვერ მალავს, ისევ მაცდურად რომ მიწვევს. ჩუმად გეპარები, მკერდზე გიხუტებ და ყურის

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთორმეტე)

გუშინდელი ღამიდან თითქმის არაფერი ახსოვდა, უბრალოდ ალკოჰოლისგან თავის ტკივილი ქონდა გამოყოლებული. ფილტვები დაუბინძურა თბილისის ჰაერმა, დაბინძურებულმა ჰაერმა. ვერასდროს იტანდა თბილისს, წარმოუდგინეთ და სოფელში ცხოვრება უნდოდა, წყნარად მშვიდად

სანამ შევხვდებოდით თავი 1

ყველაფერი ხუთი წლის წინ დაიწყო..მაშინ,როდესაც უზარმაზარი საავადმყოფოს დერეფანში მოუსვენრად ვცემდი ბოლთას კედლიდან-კედლამდე და თავს ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი საშინლად უსუსრად და არაფრის მაქნისად,სწორედ მაშინ როდესაც ვაანალიზებდი რომ შესაძლებელია

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (11)

მოლოდინი,ცრემლი,ტკივილი და ისევ მოლოდინი.ხალხის მზერა და აქა იქ მოძახილი სიტყვები ,,ეჰჰ საწყალი'', ,, რა ცოდო ხარ შვილო'' და მსგავსი უაზრობები,რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა.სიმართლე რომ ვთქვა აღარავინ მაინტერესებდა მხოლოდ ალექსანდრე...მარტო ჩემი

წავიდა...

-წავიდა! არ დამიტოვა არც ერთი სიტყვა,არც სანუგეშო,არც მოსაგონებელი. -წავიდა უბრალოდ. დამრჩა მხოლოდ ტკივილი და მოგონებები მასზე.მეწვის ყველა უჯრედი.

წამის მეასედი (თავი 4)

ნოეს თვალებში ჩავხედე...მივხვდი რომ ვახსოვდი. -ელენა.-გამიღიმა მან და ამით ჩემი ვარაუდი დაადასტურა. -ერთი წუთით...-ჩაერია ლიზა.-ერთმანეთს აქამდეც შევხვედრივართ არა?... -დიახ,მაშინ ვერ მოვასწარით ერთმანეთის გაცნობა.-ლიზას ხელი გამოუწოდა.-ნოე.

ღამეა...

ღამეა და ქუჩებს ვარსკვლავი ანათებს მთვარე კი გოგონას ანარეკლს იჩრდილავს ის თავის ცრემლებსაც არავის ანახებს მის სევდას მარტო ეს მთვარე თუ იხილავს...

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის.(თავი 4)

ზლაზვნით წამოვდექი, თვალი ვერ მოვხუჭე და საწოლშიც ვერ ვისვენებდი. სამმუშაო მაგიდას მივუჯექი და ჩემი წითელი დღიური ამოვიღე, როცა ცუდად ვგრძნობდი თავს, როცა დუმილი მკლავდა და სიჩუმე ბოლოს მიღებდა,წერა და ხატვა მშველოდა. გადავშალა, სანამ სუფთა

საუკეთესო ჩემში (თავი 10)

ძალიან ცუდად ვიყავი,ვერ ვიაზრებდი რა მოხდა და რა მოხდება შემდგომში საერთოდ მაგიჟებდა მაგაზე ფიქრი..ვიცოდი,რომ ვაჩეს ასეთ საქციელს ვერ ვაპატიებდი,იმდენად გულნატკენი დავრჩი..სასწრაფოდ ევას დავურეკე,ძლივს ვაბავდი სიტყვებს ერთმანეთზე,მაგრამ მოვუყევი