მთის კაცი {თავი 1}

მე ემილი ამაშუკელი ვარ 25 წლის საკმაოდ ცნობილი ბიზნესვუმენი. საქართველოს მაშთაბით უამრავ ტანისამოსის მაღაზიებს ვფლობ.. მშობლები... ერთადერთი მამა მყავდა და ისიც ბედმა წამართვა მამაჩემი ტაქსის მძღოლი იყო, დიახ სწორედ გაიგეთ, დედა ჩემს მშობიარობას

მე დედა ვარ (თავი 5)

- სად წახვალთ? ან რატომ? დარჩით ისედაც დიდი ხანი გავატარე უთქვენოდ, მინდა უთქვენოდ გატარებული 17 წელი ავინაზღაურო. - ჩემო გოგო, უშენოდ ჩვენც ძალიან ცუდად ვიყავით კიდევ ერთხელ გთხოვთ, რომ გვაპატიო. მითხრა ატირებულმა დედამ და მაგრად მომეხვია. საღამოს

ცხოვრება ეს ზღაპარი არაა. დასასრული

ფიზიკური: დარტყმა, ხელის ან წიხლის კვრა, სხეულის სხვადასხვა სახის დაზიანება და ა.შ. ვერბალური: დამცინავი სახელით მიმართვა, სიტყვიერი შეურაცხყოფა, ჰომოფობიური და რასისტული გამონათქვამები. ფარული/შენიღბული ბულინგი: რთული მისახვედრია როდის ხორციელდება.

სამაგიერო - II თავი -

ბაბუდა, მოვედი!_სახლის კარი შევაღე, ჩემი მაღალ ქუსლიანები კი იქვე მივყარე. _სამზარეულოში ვარ!_გამომძახა ირინოლამ. ირინოლა როგორც უკვე მიხვდით ბაბუაჩემის დაა, რომელთანაც მეხუთე კლასიდან ვცხოვრობდი. დედა საბერძნეთში წავიდა და მასთან დამტოვა.

რომ არა ფრენბურთი- l

-ოჰ რა გაგიკვირდა არ ხარ? (არ ვიცი საიდან შევიძინე ბოლო 15 წუთის განმავლობაში ამდენი სითამამე). -მისმინე არ მინდა რომ გუნდის წევრთად ცუდი ურტიერთობა მქონდეს და მაგ უტვინო თავიდან ამოიგე ის რომ ფულიანი მამიკოს გათამამებული ბიჭი ვარ. რადგან მე სულ

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (12)

-აღარ გააგრძელო აღარ თქვა არაფერი,ხმა აღარ ამოიღოთ,ალექსანდრე...ჩემი ალექსანდრე გამიხსენებს!მე არ დამივიწყებს!ყველას დაივიწყებს,ჩემსგარდა...ყველას ჩემს გარდა...-ამ სიტყვებს ვიმეორებდი და თან კედელთან ჩავიკეცე.იცით როგორ სიტუაციაში ვიყავი?არა

ოკეანისფერი თვალებით გეგეშიძეში (სრულად)

მე,ჩერქეზიშვილი და ხვისტანი გეგეშიძეში ვიჯექით და მარლბოროს ვეწეოდით. შვიდი თებერვალი იყო. - ვშორდები რა! - ამოიკნავლა ჩერქეზიშვილმა და ხვისტანს მიესვენა. - ენი,ამოღერღე,გოგო! რა ქნა ასეთი?- ნერვები აღარ მყოფნიდა,მეშვიდე ღერს ვეწეოდი,ლამის იყო

ახალი სიცოცხლე (თავი 3)

სიმსივნე, როგორ გითხრათ, მოდი უკეთ რომ აგიხსნათ ასე გეტყვით, ტვინი ნაწილებად რომ დავყოთ და თით ნაწილს ჩავაბაროთ საუბრის შესაძლებლობა, მეხსიერება, შეგრძნებები, მხედველობა და ასე შემდეგ, დედათქვენის სიმსივნე მეხსიერებასა და სალაპარაკო ნაწილს შორისაა

ერთხელ და სამუდამოდ

-კარგი რა... დე... ნუ ტირი რა! სასწავლებლად მივდივარ, საფლავში კი არა! -ჩემთვის ეს ოთხი წელი, სიკვდილია შვილო! უკვე ოთხი საათია გულამომჯდარი ტირის და ვერ მელევა.ვციდლობ გავამხნევო და გავაცინო, მაგრამ არ გამომდის. -კარგი რა ლია, ღმერთმა დაიფაროს

პირველი სიყვარული

მე მეჩვენება რომ ცხოვრება დიდი ზღვა არის და ამ ზღვაში ჩემი ფიქრი ერთი წვეთია, შეყვარებული ცხოვრებაში ბევრჯერ იქნები, მაგრამ პირველი სიყვარული მაინც ერთია!