უსათაურო (მე-2 თავი)

სანდრიკა ფაღავამ სამხატვრო აკადემიის გრაფიკული დიზაინის აუდიტორიაში პირველად რომ შემოაბიჯა, მისი გარეგნობა შეუმჩნეველი არავის დარჩენია. გოგოებმა ერთი მეორის მიყოლებით უმატეს ხვნეშას

ერთი ნახვით შეყვარება(თავი1)

მერამდენე წელია ასე ვატარებ ჩემს დაბადების დღეს, ჩემთვის არავის უმღერია, არავის მოულოცნია არც საჩუქრები უჩუქნია ვინმეს... გული მწყდება უკვე 18 წელია ჩემს თავს ვუმღერი დბადების დღის სიმღერას, მე არც ოჯახი მყავს,არც მეგობრები,არც საყვარელი ადამიანი

ნუ ცდილობ! {სრულად}

მარტოობა ერთი სიტყვაა, მაგრამ მასში უამრავი აზრი დევს, ჩემი ცხოვრებაც ასეა, შეიძლება გარეგნულად არ ვტოვებ მარტოსული ადამიანის შთაბეჭდილებას, მაგრამ შინაგანად ყველაფერი სხვანაირადაა. შეიძლება ვიღიმი, მაგრამ ღიმილი ხშირ შემთხევაში ნიღაბია იმ

ერთჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 7)

ოთახში დაბრუნებულს აღარ დამხვდა, კარებთან ჩავიკეცე და სახეზე ხელები ავიფარე, არუნდა მომეყოლა, ძლივს შევეჩვიე ადამიანს და უკვე გავაქციე, როდის უნდა მივხვდე გულახდილობა რომარ გამომადგება? ახ ნინელი ერთი კვირაა რაც იცნობ ასე როგორ მიგიჯაჭვა. ჯანდაბა,

მოურჯულებელი თავი 14

ახალი წელიც ერთად გაატარეს. კესო გაოცებული უყრებდა და-ძმას, რომელიც დიდი მონდომებით რთავდა ნაძვის ხეს და ერთმანეთს ეკამათებოდა ეს სათამაშო ამ ადგილას რამ დაგაკიდებინაო. ანასტასია და კესო დამეგობრდნენ, ისე, რომ ანდრეა ხშირად წუწუნებდა, ამ ბოლო დროს

დრო

რამხელა დრო გავიდა და მე ჯერ ისევ ამაზე ვფიქრობ, თურმე იმის დავიწყება უფრო ძნელია რაზეც ფიქრობდი, რომ ახდებოდა და არ ახდა, ვიდრე იმის რაც იყო და აღარასდროს განმეორდება. თუ სიკვდილის წინ მთელი ცხოვრება გაივლის ხოლმე თვალწინ,

1999 #დასასრული

"დღეს მინდოდა, გამეხარებინა. მის სკოლასთან მივედი. ვიფიქრე, ყვავილებს ვაჩუქებდი, სახლამდე მივაცილებდი, იქნებ მანამდე მისთვის ხელიც ჩამეკიდა. სასაცილოა ჩემი ლაპარაკი. რადგან, როცა მე საცოდავ ოცნებებში მასზე ხელი მაქვს ჩაჭიდებული, ამ დროს მის თავს

მომეცი ხელი ...7...

ვერაფერს ვახერხებდი. ალბათ დაახლოებით 5 წუთი მოვანდომე იმის გააზრებას, რომ რამოდენიმე დღე ვერ ვნახავდი, მაგრამ საქმე იმაში იყო, რომ ეს რამოდენიმე დღე ბოლოს რამდენი გამოვიდოდა არ ვიცოდი. ტელეფონი ხელში მოვიმარჯვე და ზუმერის გასვლას დაველოდე.

ზღვარი (თავი მესამე)

დილას,თვალებდასიებულს უზომო თავისტკივილით გამეღვიძა.არადა მახსოვს წინა ღამით არც მიტირია და არც დამილევია.ალბათ როგორც ჩემი ექიმი იტყოდა ფსიქოლოგიურად გადავიღალე,ან შეიძლება დიდი ხნის წინაც გადავიღალე,მაგრამ მხოლოდ ახლა მივხვდი.

რატომ მე?! (საცდელი)

არ არსებობდა ზღვარი ჩვენს შორის... როგორ მინდოდა მარტო ყოფნა, ყველასგან შორს, ყველასგან დასვენებული, ყველანაირი პრობლემის დავიწყება, ყველა და ყველაფრის თავიდან დაწყება, მაგრამ მეგობრები? ოჯახი? ნათესავები და ახლობლები? მხოლოდ და მხოლოს მათი