არასოდეს გამიშვა V

რამდენ ნაბიჯსაც გადმოდგამდა ჩემკენ,მე იმდენივეს ვდგამდი უკან,რამაც კიდევ უფო შეიყვანა აზარტში..გული გამალებით მიცემდა,იმის მიუხედავად რომ მასზე საშინლად ვიყავი ნაწყენი,მაინც მინდოდა შემხებოდა და ძველებურად შემოეხედა ჩემთვის..

დაგვიანება..

ავდექი და წასვლა დაგასწარი.. დაგიტოვე ასიათასი კითხვა და უჩემობა.. თაროზე დამტვერილი ჩემი წიგნებით.. და შენ ვერ მიხვდი რატომ მომწონდა შენი ხასიათი.. ვერასდროს იგრძნობდი წვიმის სუნს.. ვერც ფიფქებს..

გოგონა ქუჩის ბოლოდან(თავი 8)

_ფუ უაზრო, იდოტი, კრეტინი,გოგოსთან მოქცევაც არ იცის უზრდელი_ვლანძღავდი და თან დაკუჭულ კაბას ვისწორებდი თავი, რომ ავწიე და გარემოს შემოვავლე მაშინ მივხვდი სად ვიყავი და სიხარულისგან ავივსე, უზომოდ მიყვარს სვანეთი და სვანი ხალხი მათი ყოველი ტრადიცია,

შეუფასებელი გრძნობა თავი 3

თანამდებობისთვის შეუფერებელო ადამიანებო,ამ ბოლო დროს თქვენ ორი სირთულეებს მიქმნით.გაბრიელის და ლევანის მიმართულებით გაიშვირა ხელი გოგიმ. -არც მე არ მომწონს შენი არეული საუბარი, ამ ბოლო დროს.წადი წაუძინე,ძალა მოიკრიბე და შემდეგ მოდი სამსახურში.უთხრა

"ვერ ვმშვიდდები"

დღეს ცა ისევ უაზროდ და ნაირფერად აიმღვრა, დღეს ეს სივრცე ჩვენ შორის კიდევ უფრო გადიდა, დღეს ,დღე ისევ ნაცრისფრად და უხიაგოდ წავიდა დღეს მე ისევ შენთან მინდა , თან ჯიუტად არ მინდა.

შუაღამეს შემოწერილი

არანაირი არაფერი... არაფერი არანაირი... ცინიზმი, უვარგისობა, რა ნაგავსაყრელია ღმერთო. ნაგავ'საყრელი, ადამიანი, ხომ ნაგავია? უნდა თუ არა ეს? არ მეთანხმებით? ათასნაირად ვიღებებით, იმის გამო, რომ დავფაროთ, ჩვენი ყველაფერი...

ცალმხრივი სიყვარული...

ხშირად,როცა ცუდ ხასიათზე ხარ და ვინმე გკითხავს მოწყენის მიზეზს,ჩვენ უამინდობას ვაბრალით ამას,არადა გულის სიღრმეში ვიცით ვიცით,რომ ეს ასე არაა და დარდს და სევდას თავისი მიზეზი აქვს.ამას უფრო კარგად ვხვდებით,როცა გარეთ მზეა,ან თბილა,მაგრამ ჩვენ ისევ

არ ჩერდება დრო

რამდენს ვცდილობ, უშედეგოდ ვერ ვაჩერებ დროს, საკუთარ თავს ვებრძოლები და ვერ ვუგებ ომს, და წარსული ყველაფრისთვის, პატიებას მთხოვს, ბოდიშს მიხდის იმისთვის, რომ ვეღარ ვუგებ ბრბოს

სოხუმსკი (დასასრული)

ცხოვრებაში პირველად იგრძნო თუ რას ნიშნავდა ნამდვილი სიყვარული, იმ ერთისადმი აღუწერელი გრძნობა და ამ გრძნობას თანმდევი მისი დაკარგვის შიში. წარსულმა, რომელმაც მთლიანად დაანაწევრა ბოკუჩავა, ახლანდელშიც გადმოინაცვლა. მაინც არ ანებებდა თავს ის წლები.

მოდილიანი

მოდილიანი გარდაიცვალა თოვდა.. ეხსნებოდა თეთრი ზეწარი მის ბოლო ნახატს.. აპლოდისმენტები ირეოდა ოთახში.. პიკასომ პირველმა დაუკრა ტაში.. ეხუტებოდა ამადეო დათოვლილ ქვაფენილს.. თვალებს ხუჭავდა.. ეთიშებოდა ქაოსურ სამყაროს..