სულიერი გამოცდა (თავი 5)

მომიახლოვდა და ეშმაკურად გამიღიმა. იმდენად ახლოს იყო ჩემთან, რომ მე მის სუნთქვას ვგრძნობდი. თმა ყურს უკან გადამიწია, გამიღიმა და დამტოვა. ჰო აი ასე უცნაურად დამტოვა და გავიდა. ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, მის სურნელს ყველგან ვგრძნობდი.

ნოარი

ფიქრებს წაიღებს ქარი ოცნების და სადღაც იქით გული მოკვდება, ყრუდ ხმა ჩამესმის მკვდართა ბოდვების, მოვკვდები... როგორც ჩემი ოცნება...

ოქროს თმიანო!(სრულად)

-ჰეი ოქროს თმიანო! მომესმა ხმა ქუჩაში მიმავალს,მაგრამ არ მიმიხედავს უკან,ისე განვაგრძე სიარული. -ჰეი გოგონი,დაიცადეთ,თქვენი საფულე! ისევ მომესმა ხმა და სიარული შევანელე.ჯიბეები შევამოწმე და რომ მივხვდი ეს ძახილი ჩემი მიმართულებით იყო,უკან მიხედვაც

ფურისულა {1თავი}

გაზაფხულის სურნელი გაფრქვეულიყო ცაში. არემარე კი გადამწვანებული იყო და ირგვლივ იგრძნობოდა გაზაფხულის დადგომა. ჩიტების ჭიკჭიკი, ბულბულის გალობა. ამ ლამაზი ბუნებით ტკბებოდა გოგონა, რომელიც ადაჰყურებდა არემარეს, თითქოსდა სამყაროში მის გარდა ვერავის

თავადაზნაურული ამბები (დასასრული)

-საპირფარეშოში არ გაჩერდეო მთხოვდი-ვნებიანად ჩამჩურჩულა და იოანეს გადაეხვია,რომელიც ანანოს აიგნორებდა.ის კი გაშტერებული მე მიყურებდა. -გოგო გამოფხიზლდი,ისეთი სახე გაქვს,გეგონება მუმია დაინახე!-ჩავჩურჩულე და გონზე მოსაყვანად ცოტა წავჩქმიტე. როგორც

შეიხის გოგო

რობოტივით ვაკეთებ იმ ყველაფერს რასაც მიბრძანებს.შხაპის შემდეგ მაძალებს რაღაც გამჭირვალე ნაჭრის ნაკუწი ჩავიცვა.ვემუდარები გამიშვას მაგრამ არც კი მისმენს.თავის საქმეს ასრულებს მემუქრება რომ ჭკვიანად მოვიქცე.რადგან აქ ელიტის წამომადგენლები დადიან და

1999 #განკითხვა

გეგე შეუჩერებელი ნაბიჯებით გაემართა ანამარიასკენ. ყველა ძარღვი დასჭიმვოდა. -როგორ ბედავ მისი სახელის ხსენებას... როგორ ბედავ რამის თქმას, როცა მამაშენი ხის უკან იმალებოდა და არაფერს აკეთებდა მის გადასარჩენად?! მამაშენი ლაჩარი იყო, ანამარია! შეიგნე!

უცხო პორტრეტი

სახურავი სავსეა მკრთალი ფრინველებით. მათაც ეშინიათ, ეშინიათ, რომ ვერ შეძლებენ ფრენას. მათაც არ ჰყოფნით გამბედაობა, რომ ასეთ ყინვაში ფრთები ძლიერად მოიქნიონ და მაღლა აფრინდნენ თეთრი ფრთებით. ისინი ხომ ჩიტები არიან-თავისუფლებისთვის დაბადებულნი. მაშ,

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (10თავი)

-არ ვუცი,რამდენიმე წლით.-იცით როგორ გავხდი?არა არ იცით,ამას ვერც მე აგიხსნით. უცებ ავიღე ტელეფინი და ნიაკოს დავურეკე,ისიც აეროპორტში ყოფილა.ამიტომ დღეს გაცდენა გადავწყვიტე და მეც ალექსანდრეს წავყევი. ყველა იქ იყო.გული საშინლად მწყდებიდა მაგრამ მე

ჩემი რეალობა

წვიმს.... ნელა აუჩქარებლივ წვიმს . ქუჩის კუთხეში ერთადერთი ლამპიონი ბჟუნტავს. წვეთებს ვგრძნობ ყველგან, კანზე თმაზე გულზე, აალებულ სულზე, წვეთავს და ორთქლდება. თავში კი ერთი კითხვა