არანორმალური (11)

ვიჯექით მე, ლუკა და სანდრო და მხიარულად ვყვებოდით ამბებს. ყველაზე მეტს რა თქმა უნდა მე ვტლიკინებდი. საღამოს მამაც მოვიდა და თბილად მოსაუბრე და-ძმანი რომ დაგვინახა, თვალებზე ცრემლები მოადგა. სანდროც მამას დანახვისას ფეხზე წამოხტა და უხერხულად

მარიონეტი (მეჩვიდმეტე თავი)

ალბათ, თქმაც არ უნდა, რომ მარიკას შემოთავაზებაზე დათანხმება აზრადაც არ მოსვლია. ეგ კი არადა, იმ დღიდან მოყოლებული პავლოვზე არსებულ ქარხანასთან ფეხი აღარ დაუდგამს. მისი ასეთი ქცევა რა თქმა უნდა უკვირდათ ბიჭებს, თუმცა არც ერთი არ ეკითხებოდა მიზეზს.

კაფანდრა [13]

თუ თარაშის მდგომარეობას გავითვალისწინებთ სავსებით ლოგიკური იქნება თუ ლოლას მეგობრებთან კონტაქტს მოერიდება. მისთვის და მეგობრებისთვის შესაძლოა მათ წრეში გამოჩენა არასასიამოვნოდ დასრულდეს. თუმცა თუ ლოლას სანახავად ამდენი ადამიანის თადასწრებით მოვიდა

ცხელი სურნელი (მეორე თავი)

-დამშვიდდი დოლიძე, შენ სუფთა ხარ ამ საქმეში . ახლა დამეხმარე, მოიქეცი ისე როგორც გითხარი . წადი შენს კესოსთან -დარწმუნებული ხარ? -დარწმუნებული ვარ რომ ვერ გადავიყვარებ , ვერც ვაპატიებ და უმისოდ მოვკვდები! მესხი წავიდა, იოან კი იდგა და უყურებდა.

აქალმეია

წითელი… ცისფერი… ყვითელი… თეთრი… მწვანე… არა, ეს იისფერია. მწვანე ბალახია, მინდორი, სალათის ფურცლები და ჩემი სახლის სახურავი. იისფერი სხვა არის, გაზაფხულობით რომ ყვავილი მოდის აი იმის ფერია… რა ჰქვია? ჰო, ია. ცისფერი ცის ფერია. ჩემი თვალის ფერიც

ამოუცნობი ზარი (16 თავი)

–ორსულადაა! მხოლოდ ეს ამოთქვა გალურჯებული ტუჩებიდან არღვლიანმა –სისხლდენაა! გაისმა ერთი ექიმის ხმა –პულსი სუსტია! –საოპერაციო მოამზადეთ! –ბატონო აქ დარჩით! გონს მაშინ მოვიდა დემეტრე როცა ერთ–ერთმა ექიმმა ხელით უბიძგა ადგილზე გაჩერებულიყო..

განგსტერების სამოთხე (22)

დერეფანში ვიყავი,სიბნელე იყო...მივრბოდი და სწრაფად ვსუნთქავდი..ეს დერეფანი კარგად ვიცოდი..ეს ჩემი ბავშვობის სახლი იყო..მაგრამ ახლა ამ დერეფანს დასასრული არ უჩანდა...სირბილი უნდა გამეგრძელებინა..და ბოლოში უნდა გავსულიყავი.

შეუმჩნეველი ცრემლი.თავი 7

-არავის არაფერს არ ვეხვეწები,ხვალ ნიშნობაა და უჩემოდ გააკეთეთ,თუ გინდა შენ დაინიშნე ირმაზე სულ არ  ვიტყვი არაფერს,პირიქით მოგილოცავ და მასთან დიდხანს ცხოვრებას გისურვებ. -შენ,შენ მართლა ვერ ხარ და თუ ასე გააგრძელებ,ჩემი ხელით მიგიყვან ფსიხიატრიულში.

ბედისწერა?!

თავდგირიძეების ოჯახში სამი წელი მელოდნენ. სანატრელი შვილი ვიყავი. მერე, ხომ იცით როგორც ხდება? მამა გადაირია, აფანატებდა ჩემზე. მთელი თვე აღნიშნავდა ჩემს მოვლენას, დედამიწაზე. დედა მიყვებოდა, როგორ მევლებოდნენ თავს, მე, ანკა თავდგირიძეს, როგორ

იცხოვრე წესების გარეშე. ნაწილი 3

გაკეთებას რაც შენ გინდა რომ გავაკეთო,მე სათამაშო არ ვარ,ვერ დაგრთავ ნებას გახდე ჩემი უფროსი და დომინანტი ცხოვრებაში..-ვუხსნი მშვიდად და ხელს ვაშვებინებ-წასვლა მინდა და წავალ კიდეც,მადლობა იმ ყველაფრისთვის რაც ჩემთვის გააკეთე რამდენიმე დღის