გადახსნილი ვენიდან...

გადახსნილი ვენიდან ტკივილები მოჟონავს... ღმერთო, ამგვარ ცხოვრებას?! გეფიცები ვერ ვიტან... სუიციდის მცდელობა?! ისევ უიმედობა?!

ფრთები საჩუქრად

,რადგან მან მოინდომა მმართველობა, თავის სფეროში ზენიტის დაკავება და გულკეთილმა მამამ შეუსრულა ეს სურვილი, ჩამოაგდო დედამიწაზე და უბოძა მას დედამიწისა და ჯოჯოხეთის მმართველობა დროის დასრულებამდე, მაგრამ ხანდახან ხომ მასაც ეწვის ეშმაკის გული, ოდესღაც

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (8)

უფრო მენატრებოდა,მისი სითბო ჩახუტება,მის თმებში თამაშიც კი.მოწყენილობისგან ვკვდებოდი,კიდე კაი მაშომ მითხრა შევიკრიბოთო თორე მე კიდევ ერთხელ რომ შევხვედროდი დაჩის ალბათ... არ ვიცი რას გავაკეთებდი.8 საათიც მოვიდა,გამოვეწყვე ჩემს შავ უბრალო მთლიან

განგსტერების სამოთხე (17)

მგონი ამ თემაზე ვილაპარაკეთ..დაამთავრე სკანდალები უთხრა ერეკლემ. –ასეთი სერიოზული არ უნდა იყო! ეს ბო** ცდილობ,რომ დამამციროს. უთხრა სალომემ. –შეგიძლია შეწყვიტო? უბრალოდ არ დამენახო! მაღიზიანებ ვუთხარი სალომეს. –ოთახში დაბრუნდი სალომე უტხრა ერეკლემ

"არსებობა არ ნიშნავს ცხოვრებას.."

თუ გულს გაუწოდებ და გაგიმართლებს,კარგ შემთხვევაში ცარიელს გიბრუნებემ,ცუდ შემთხვევაში კი შენი გულიანად ქრებიან..ადამიანები ყოველ წამს გღალატობენ..ფიქრით,საქციელით თუ გონებით,ამას მნიშვნელობა სრულიად არ აქვს.ერთი წამი არ არის ტყუილის გარეშე რამდენადაც

საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (თავი 7)

ყველაფერი საშინლად მტკიოდა, ყველაზე მეტად ხელები, იმიტომ რომ ძალიან დასერილი მქონდა. დემეტრეს თვალებში ვუყურებდი ისეთი სახე ქონდა აკოს მოკვლა უნდოდა, კიდევ მირტყამდა აკო ხან სახეში, ხან ისევ მუცელში მაგრამ არა ისე ძლიერად როცა დემეტრეს გავხედავდი

სოხუმსკი (11 თავი)

იმ წამს დედამიწამ ტრიალი შეწყვიტა, გაჩერდა და წუთებიც გაყინა. ჩვეულებრივი შავთეთრი სამყარო ფერად ცისარტყელას დაემსგავსა და ისე განათდა, როგორც პატარა მარგალიტი უკიდეგანი ზღვაში. გულის ფეთქვა, აჩქარებული პულსი და სუნთქვა შეთანხმებულად მოქმედებდნენ.

ბრუნვადი გრძნობები(10)

ზუსტად 15 დღე მოუწია ბათუმში ყოფნა მაქსიმეს. თითქმის ყოველდღე ურეკავდა და მოიკითხავდა მარიამს.უბრალოდ დღის ამბებს გაცვლიდნენ და მორჩა. ბევრს არ ლაპარაკობდნენ. არ უნდოდა მაქსიმეს, ფიქრში ხელი შეეშალა და ზედმეტად არ აწუხებდა,მაგრამ ყოველდღე რომ არ

ლი...(ნაწილი 1)

ლი იყო ის,ვისზეც მღეროდნენ,წერდნენ და ოცნებობდნენ.მიტკალივით თეთრ სახეზე ამოსულიყო უამრავი საპოვნელა,რომლებიც ნელ-ნელა მიიპარებოდნენ ზურგისკენ,რათა გეპოვნა და სათითაოდ დაგეკოცნა.ბროლის ჩათლილი თითები ჰაეროვნად დაფარფატებდნენ როიალის კლავიშებზე.

შენი მშობლები ტერორისტები არიან ასეთი ბომბა რომ გაგაჩინეს?!-14

შენობაში ბნელოდა. ხელებზე სიმძიმე ვიგრძენი, ეტყობა მჭიდროდ შეკრული მქონდა, რაღაც ცივზე, მაგარზე ვიჯექი, მასზევე მქონდა მიბმული ფეხები. ისე მჭიდროდ ვიყავი დაბმული, რომ ვგრძნობდი, თუ როგორ ხლეჩდა სქელი თოკი კანს, სხეულის თითოეულ უჯრედს. ხელის თითებს