ვინ ხარ?! (სრულად)

ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც

ნენე(6)

-ჩემი მოტაცება ეგეთი ადვილი არაა, შენ 3 კილო ხარ და არ გამიჭირდა-დამცინავად გამიღიმა-წადი სახლში, გვიანია უკვე-მანქანისკენ წავიდა. -არ წავალ. ან სახლში წამომყვები, ან ... -ან?-გაეცინა, მანქანის კარზე ხელი ჩამოდო და გამომწვევად შემომხედა

ნენე(5)

-ადამიანი, რომელსაც გამბედაობა არ ყოფნის რომ პირდაპირ მითხრას რატომ არ უნდა ჩემთან ერთად ყოფნა და იგონებს ათასგვარ მიზეზს ლაჩრულად, ჩემს გვერდით არ წარმომიდგენია. კარგად იყავი, ელა-ელა დამიძახა ნენეს ნაცვლად. ჩემი სახელი ჩემს ყველაზე დიდ კოშმარად

ჩემნაირი (თავი 3)

წარსული თავისი ბინძური ხელებით ჩემკენ მოდის და დღითითღე უფრო ძლიერად მექაჩება თავისკენ. ვცადე ამ ხელებისგან თავის დაღწევა, გავექეცი ამ ხელებს კიდევაც, მაგრამ მათი კვალი სხეულზე მაინც მატყვია, ვერ ვიშორებ.

მრუდე ბილიკები ( თავი 4)

ლდოვან მწვერვალებს ქარი გამეტებით აზრიალებდა. ყველა მთაზე მაღლად ატყორცნილი მთის წვერი საოცარი სანახავი იყო კოკისპირულ წვიმაშიც კი. ვიწრო ხეობებით ჩამოკვეთილ ციცაბო კლდეებს ნელა-ნელა შეჰპარვოდათ ნისლი ფენებად. თითქოს ცას ერთიანად დაეხურა თეთრი

ნისლში დაკარგული ახალი წელი [ნაწილი I]

-რა ლამაზი დღეა,რა ნათელი მზეა, იმიტომ რომ დღეს ნიკას.. დაბადების დღეა.. გილოცააავ- სიცილით,ხელებში უდიდესი ტორტით შემოდის დედაჩემი ოთახში,მას უკან მოსდევს დაბერებული მამაჩემი ჩემ პატარა, ნერვების მომშლელი ძმასთან ერთად.

ნენე(4)

-უკვე იცი ვის ელაპარაკები- ნერსემ მაგიდაზე დადო ორივე ხელი და ჩემსკენ გადმოიხარა, აუღელვებლად და მშვიდად მითხრა- ოდნავ მაინც თუ გაქვს თავში ტვინი, ცოტა მეტ პატივისცემას გამოიჩენ. ბოლო-ბოლო შენივე სიტყვებს გამოვიყენებ და ,,მაფიოზს'' ესაუბრები.

გესმის? (სრულად)

-მეძახდი ონო?!-არცერთი იოგი არ მემორჩილებოდა.. ირისებში გამოვქარგე ყველა ტკივილი.. -მეგონა ვერასდროს გაგაგონებდი,ანო..-ისე ამოიყვირა ცისთვალა სფეროებმა, გული ნაწილებად დამეყო.. კანი კანზე მივუწებე.. გულის ფერები გადავუსხი..

არყით მთვრალი ვარ!

ისევ არაყს ვსვამ და ვფიქრობ, ვფიქრობ, ვფიქრობ და ცრემლები მახრჩობს, და ისევ არ მშველის დალოცვილი, მინდა ჩავიხრჩო არაყში თავი, მაგრამ ვერ ვშვები და საქმეც ესაა!

''ბედნიერად, ექიმო ვამპირო!''

ერთ დღეს უცაბედად მოვარდნილმა ალერგიამ არა მარტო მისი ცხოვრება, არამედ მისი გრძნობებიც შეცვალა. ცალმხრივი სიყვარულით სავსემ შეაღო ექიმის კაბინეტის კარი და აღმოაჩინა, რომ მისი დანახვისთანავე მთლიანად გაქრა 5-წლიანი მონატრების ტკივილი და თავად ის