დრო! თავი 30

არც ისე ღრმა ძილში გრძნობდა ნაზ რხევას მკლავებში, ბნელ ოთახში შესვლა და რბილ, სასიამოვნო სუნით გაჟღენთილ საწოლში ნაზად ჩაწვენაც იგრძნო, გრძნობდა მზერასაც, რომელიც საოცრად სიამოვნებდა გრძნობდა მის იქ ყოფნას და აბედნიერებდა, ძილიდან სრულად გამოსვლას

ტრფობის ალში გახვეულნი (თავი 12 და თავი 13)

-ჯოჯოხეთის ცხრავე წრეში დაიწვას ჩემი სული მე თუ არ მიყვარდეთ ელიზაბეტ!-ელიზაბეტს თვალები გაუფართოვდა....მის გამო მამაკცმა საკუთარი თავი დაწყევლა...თან სამუდამო სატანჯველით..ნუთუ სხვა სიტყვები კიდევ იყო საჭირო?!არა,არა...ვიქტორს ელიზაბეტი უყვარდა...

ფსკერი 3

-თავი ვინ გგონიათ, ბატონო დავით! უყვიროდა მას შემდეგ, რაც მოისმინა თუ როგორ ესაუბრებოდა , ორ ბიჭს მათი ერთ-ერთი ვნებიანი ღამის შესახებ. - როგორ ბედავ და ატყუებ ადამიანებს იმას , რასაც გონებაშიც კი არასდროს გავივლებ, არათუ განვახორციელებ! ზღვარს

თეთრი მტრედი

დღეს სახლიდან ადრე გავდივარ, ვჩქარობ, სახლის კარს ვკეტავ, გასაღებების აცმას ჩანთაში ვაგდებ და უკვე დაქოქილი მანქანისკენ ჩქარი ნაბიჯით მივდივარ. უცებ მახსენდება, რომ ჩემი აჩქარების მიზეზი სასადილო ოთახის მაგიდაზე დამრჩა.

ფსკერი 2

თუ ნებას მოგვცემთ ,წავალთ! ამ სიტყვების წარმოთქმის განმავლობაში ჯიქურ უცქერდა ბატონის მზერას და არც ამ სიტყვების წარმოთქმის შემდეგაც არ მოუცილებია ეს არაფრისმთქმელი თვალები მისთვის.

მეორედ (თავი 2)

-ჩემი საქციელის მრცხვენია, მაგრამ ამის აღიარების - არა. -ისევ ვაგრძელებ. ხო, ეს რასაც ნიშნავდა რომ ხვდება ამას მისი შეცვლილი მზერაც მიდასტურებს. წამიერი სიჩუმე. ფიქრობს.ზუსტად წამიერად მაშორებს მზერას, თუმცა მხოლოდ წამიერად. მერე უბრალოდ თავს

GAMA- ბრძოლა შიშველი ხელებით. 2

-თინათინ მზესა სწუნობდა მაგრა მზე თინათინობდა.- რაღაცნაირად მესიამოვნა ეს სიტყვები, მოულოდნელობისგან ტაომაც კი დამაყარა ისეთი ხმით წარმოსთქვა -გყვარებია შოთა.- მხოლოდ ეს ამოვილუღლუღე და მანქანიდან გადმოვედი

ფსკერი

"ფსკერი" , ადგილი , სადაც ფული ყველასა და ყველაფერზე ბატონობს! სადაც ადამიანებს ერთმანეთს, მატერიალური მდგომარეობა აცილებს, სადაც არსებობენ , ბატონები , რომლებიც განაგებენ "ფსკერს" და იქ მცხოვრებს!

მეორედ (თავი 1)

- კარგი რაა, არ მეხუმრება საერთოდ. უბრალოდ აღარ მინდა მასთან არანაირი ურთიერთობა, არც თანამშრომლური და მით უმეტეს, მეგობრული. ისეთი არავინ მინდა გვერდით ვისაც მხოლოდ მაშინ ვახსენდები, როდესაც უკვე შეიძლება რაღაცაში დავჭირდე. წამიერი სიჩუმე. ფიქრობს.

ჩვენი ეგრეთ წოდებული ცხოვრება (ისტორია III სრულად)

“არავინ ისე არ იტანჯება მატერიის ქაოსის შემყურე, როგორც ხელოვანი ამქვეყნად.”