ჩემი ცხოვრების 3 წელი (თავი 1)

ჭავჭავაძეზე მივდიოდი, უცბად რომ დავინახე დიდი შენობა უამრავი ხალხით გარშმო, იმდენად პატარა ვიყავი რომ არც კი ვიცოდი რა იყო, წავიკითხე და მივხვდი რომ ეს ის ადგილი იყო, საიდანაც მოდიოდა ჩვენი მშობლების ხშირი ფრაზა ''სტუნდენტობა რა მაგარია'' რატომღაც

განგსტერების სამოთხე (19)

დილით კარგ ხასიეთზე გავიღვიძე და გადავწყვიტე ბაღი დამეთვალიერებინა..ქვემოთ ჩავედი და ეზოში გავედი,იქაურობა მართლაც ლამაზი იყო,ვერასდროს წარმოვიდგენდი,რომ გასვიანებს ასეთი ლამაზი ბაღი

წერილი...

იმ ერთს.(პირადი)თავიდანვე შენიშნავდი,როგორ ერთგულ და მოსიყვარულე ადამიანთან დაიწყე ურთიერთობა.ის მართლაც რომ არავის ჰგავს,თუ კი მართლა უყვარხარ.მას შეუძლია განუსაზღვრელად ან უყვარდეს

მხოლოდ ოცნება

ხელებს ვშლი და მოვდივარ. მოდი..მოდიი..უბრალიდ გაშალე ხელი..მომკიდე ხელი..ისე თითქოს უკანასკნელად უნდა იგრძნო სხვისი სხეულის სითბო. სიო ჰქრის თითქოს მცივა თან არა. ან რატომ უნდა მციოდეს რა მარტო ვარ? არა..არა..!.

ცუდს ყოველთვის მოსდევს კარგი ( 10 თავი )

ვინ იყო? - მისი თვალები ყველაფერს ირეკლავდა სითბოს და სიყვარულის გარდა. მისმა მზერამ გამყინა და საუბრის უნარი წამართვა. - ჯანდაბა ნინა! მიპასუხე! - დამიყვირა და ხელი საჭეს მიარტყა. ყელზე და შუბლზე ძარღვები ჰქონდა დაბერილი. მე?! გაშტერებული

წერილები.(მესამე თავი)

პასუხი, რომ ვერ მიიღო ბავშვივით ტუჩები დაბრიცა და ტელეფონი საწოლზე მიაგდო. “ფიქრები წამართვა! იმაზეც ვერ ვფიქრობ რაც მე მინდა.. ხალიანო, ფიქრები მომპარე.” ტელეფონს დაწვდა და ესემესებს თავიდან დაუყვა. დააჟრჟოლა, სიგიჟემდე მოუნდა იმ მომენტში

ცაა ისეთი

ცაა ისეთი, თითქოს შვილი მოუკვდა დედას და ცრემლებით ასველებს იგი მიწას. იისფერ შარფს უქსოვენ ქვრივს და გლოვობს ყველა თვით ზეცაც. მაღლა ომია განა დაბლა იციან? ნებისმიერ ადამიანში ეძებენ მკვლელსაც...

დამთხვევა2

თითქოს არაფერი შეცვლილა მას შემდეგ რაც თბილისი დავტოვე და იტალიაში წავედი,მაგრამ განსხვავება მაინც ძალიან დიდი იყო.აი,თუნდაც ის იყო სიახლე,რომ სალომე გიორგისთან,აწ უკვე მეუღლესთან, ერთად მელოდებოდა

ოლეანდრა (7)

ქალი კლდის ნაპირას იდგა, მისი წითელი კაბის კალთა ფრიალებდა და ნისლს ერთვოდა. ამოუხსნელ დარდებს შეეპყროთ ქალის გული. თითქოს კვირეების წინ რომ ეშმაკი გამოძვრა და გული გამოწურა, ის კიდევ აქ იყო. არ სრულდებოდა ტკივილი მარცხნივ, გულის ბნელ კუთხეში.

შენი მშობლები ტერორისტები არიან ასეთი ბომბა რომ გაგაჩინეს?!-18

ოცდაათიოდე წლის მერე, ისევ ამ ხის სახლში, ვართ ყველანი, მთელი სამეგობრო, გაბომაც ნახა თავისი მეორე ნახევარი... ჩვენი შვილები და შვილიშვილები ეზოში, ცალკე თამაშობენ ერთობიან, დამარჩენებიც მათთან არიან.