სიგიჟე

ისე ვბრუნდები მისკენ რომ თვალებს არ ვახელ.ბრმად ვპოულობ მის ხელებს და თითებს მის ტორებში ვხლართავ.ვგრძნობ როგორ იღიმის და მეც მეღიმება,რადგან ამგვარად დაწყებული დილა ყოველთვის ერთნაირად მთავრდება ხოლმე.მეღიმება,როგორც გიჟს,რადგან არც მე არ

1999 #კოხტა

-ტასო! ტასო, ჩამოდი! მეორე სართულიდან სლუკუნის ხმა გაიგონა. სასწრაფოდ ავარდა ზემოთ. -ტასასო... პატარა, რა დაგემართა? -აღარ გიყვარვარ, ხო?!

შეყვარებული თუ მეგობარი (12თავი)

კარებში ლუსი შემომეჩეხა გაბრაზებული სახით და მკითხა. -ჯეიკთან რას აკეთებდი? ტანში დამაჟრჟოლა,არვიცოდი რამეთქვა მაგრამ დროის გაწელას ჯობდა ახლავე მომეფიქრებინა რამე და ამიტომ მალევე ვუპასუხე. -აამ, არაფერს გზაში დამინახა ფეხით მოვდიოდი და ის კი

ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ (3)

დილით თავი ძლივს ავწიე,გულის რევის შეგრძნება მქონდა,თვალების გახელისას ოთახი არ მეცნო.???? არც მაშოს ოთახი არ იყო,იქაურება მალევე მოვათვალიერე და ვღაცის ნახევრად შიშველი სხეული დავინახე.ეგრევე გადასაფარებელი ავწიე შესამოწმებლად.ო არა!ვაფშე ეს ვინ

ხმაურიანი სუნთქვა

მისი დაჟინებული მზერა ვიგრძენი. ცოტათი გავშეშდი, გულში სითბო ნელ-ნელა და ნაპერწკლად ჩამეღვარა.თანდათან ზურგი გამიხურდა, მივხვდი მიახლოვდებოდა. არ შევრხეულვარ და არ მივახვედრე,რომ ის ვიგრძენი. მარტო მისი მზერა კი არა, თავადაც ვიგრძენი მთელი სხეულით.

Demon (14)

კაენის სანახავად მოხვედი? - ჩავიჩურჩულე, მშრალი ტუჩები გავილოკე და თვალებდახუჭულმა დავამთქნარე. როცა თვალები ისევ გავახილე, საწოლზე უკანალი დავლანდე ფუმფულა არსების, რომელსაც ჰანა ჩემს გვერდით ტენიდა და ლეკვის მშვიდი ფშვინვის ხმაც მომესმა. (როგორც

ერთი ღამის სიყვარული..(2)

"ვხედავ როგორ ლამაზად არხევს მის მოხდენილ და საოცრად ფორმიან ტანს. მისი თვალები რაღაც სასწაულად იმზირებიან. ბრწყინავენ და მანათობელი ვარსკვლავივით ანათებენ. მისი სისადავე მიზიდავს და მისკენ მივიწევ. თითქოს ყველგან ვგრძნობ მის სურნელებას.

სიკვდილმისჯილი(საცდელი)

არა, რას ამბობ._ მაშინვე დავიჯერე რადგან ნიას ძალიან ვენდობოდი. კიდევ რაღაც უნდა მეთქვა, მაგრამ ნია კარისკენ გავარდა, იოანეს კარი გაუღო და შიგნით შემოიპატიჟა.სასწრაფოდ უკან გავბრუნდი, დივანში ჩავჯექი და ფეხი ფეხზე გადავიდე. იოანე ოთახში, რომ

- გავგიჟებულვარ ...

მეც მოვალ ერთ დღეს - კარგად შეკრულ დახეულ თავშლით, დავმალავ თმებს და თოვლის ფიფქებს მოგიტან მხრებით. თუნდაც მე ვიყო მაცდური და ის ევას ვაშლი ადამს რომ ჩუმად შეაჭამა საკუთარ ხელით. მოგიტან სითბოს... დამაბრალო თუნდაც სიგიჟე, თუნდაც შეასკდეს მწარე

უსასრულობიდან უსასრულობამდე IV

კადრებად ვხედავდი ყველაფერს.. ჯერ საავადმყოფო,სადაც ნაცნობი ვერავინ დავინახე,შემდეგ უსასრულოდ გრძელი გზა,შემდეგ თოვლი და სიცივე,შემდეგ პატარა სახლი,ბუხარი და თბილი პლედი.