ოლეანდრა (5)

ბნელ დარბაზში დაბალ ხმაზე შრიალებდნენ ფარდები. ვიღაც ფრთხილად მოძრაობდა, მაღალ ავეჯს ეფარებოდა და ყოველ წამს კარისკენ აპარებდა მზერას. მაღალი ფანჯრებიდან მთვარის რძისფერი შუქი იღვრებოდა და მარმარილოს იატაკს სიკვდილისფრად ზემოდან აწვებოდა. ჩუმი ღამე

მშობლიური კერა

ყველაფერი კი მაშინ დაიწყო ,როცა საერთო საცხოვრებლის პატარა მოძველებული ნოუთბუქით ორთვიანი წვალების შემდეგ რექტორის კოპიუტერში შეაღწია და საინტერესო ფაილებს წააწყდა . ფაილებს,რომელმაც წარმოდგენა მის ყოველდრიურობაზე შეცვალა.სხვებისთვის რომ გეკითხათ

პირველი სიყვარული (4)

-გოგო შენ ვერ ხარ რატო არ მპასუხობდი,კიდევ კარგი ეხლა მითხრა ოთომ რომ კარგად ხარ -მაპატიე რა არავისთან მინდოდა ლაპარაკი -იმ ახალ მეგობართან ხომ გინდოდა -კაი რა დალი დამირეკა ამოსვლა მინდა შენთანოდა რა მექნა უარი მეთქვა,ნუ ეჭვიანობ შენ მაინც ნომერ

21:12

დღეს ავტობუსში ბიჭი ვნახე. მზეს გავდა. ანგელოზს, ქრისტეს. იყო მასში რაღაც საოცრად წმინდა, საოცრად მძიმე, საოცარად ძნელი. ტკივილი? ბევრი.. ძალიან ბევრი. თვალები ცისფრად უელავდა, დაღლილი, ბრძენი, ნაწყენი.. თვალები, რომლებიც ბევრჯერ ტირიან.. ალბათ

დასავლური გრძნობები შუა აღმოსავლეთში VI

-რეზა,ძმაო,არ დაგვივიწყო.აუცილებლად ჩამოდი მაროკოში.შენი ნახვა გაგვიხარდა.უფრო გაგვიხარდებოდა ცოტა ხნით რომ დარჩენილიყავი - ემშვიდობებოდა საიდი -მეც მინდოდა დარჩენა,მაგრამ ხომ იცი რამდენი საქმე მაქვს - უთხრა რეზამ

დაუწერელი ფიქრები

დაუწერელი ფიქრები მე არ მანებებს თავს, ყოველ წამს ვფიქრობ, თუ რისი ძალა მაქვს რას ველი მე, ჩემი სიცოცხლის ჟამს რას გამიმზადებს მე, ჩემი ცხოვრების გზა

პირველი და უკანასკმნელი (6 თავი)

დილით როდესაც გაღვიძა ტელეფონს ხელი დაავლო რათა დრო ენახა,თუმცა მისი ყურადღება წერილმა მიიქცია.ვაჩესგან იყო.ესიამოვნა მისი ეს საქციელი და სითბო მოჰგვარა.ტელეფონ გამორთო და იქვე გადაო , საწოლიდან წამოდგა ,მოემზადა და სამზარეულოში გაძვრა.ყავა დაადგა

(არა)ნორმალურად (არა)ჩეულებრივი II

ძალიან მაბნევდა ანდრეი.მისი სიმპატიურობა,საუბრის სტილი,მანერები და უცებ ჩემთან ისე ახლოს არის ხოლმე რომ მინდა ჩავეხუტო,უბრალოდ ჩავეხუტო და გულზე თავი დავადო,ესეც საკმარისი იქნება ასე მგონია.. არავის გაგჩენიათ მსგავსი გრძნობა?

ყველას წინააღმდეგ (თავი 15)

ტაძარში მართლაც სიმშვიდე დაგვხვდა, ლუკა ლოცულობდა და ხელი არ შევუშალე, გარეთ დავდექი მოაჯირთან და თბილისს გადავხედე. მალე მომიახლოვდა. ლაპარაკი უმძიმდა და ხმას არცერთი არ ვიღებდით. მომეხვია და ვეღარ მოვითმინე.

სულ მარტო

მაგრამმ...... ეს დაცინვა და დამცირებაა შეიძლება იმადამმიანს უკვე გადახდა ვინც დასცინის . ბევრს დაუცინიაა მისთვის და შეურაწყოფაც მიუყენებიაა ის კი ამ ჯავრსს სხვაზე იყრისს. რატომ ? იმიტომ რომ როცაა ის ასე ცუდად შეურაცწყოფილადდ და