სანდრა. (სრულად)

ვუჭერ, წვერთან ერთად მთლიანი ფანქარი ტყდება და ჩემს უკან სივრცეში ვისვრი. ალბომი ცარიელია, არაფერი დამიხატავს. გადასამოწმებლად წინა ფურცლებს ვათვალიერებ. ყველა ფურცელი თეთრია, არც ერთზე არაფერი ხატია.

მიზანი (თავი 3)

უხეში, უტაქტო. ღმერთო მომეცი მოთმინება. დღეს ჩემი დღე ნაღდად არ არის. ნეტა საათი რომელია, მაჯაზე ვიყურები, ღამის 2 საათია, კიდევ ორი საათი დარჩა. საპირფარეშოში შევდივარ, სახეზე ცივ წ**ლს ვისხამ და სარკეში ვუყურებ ჩემს გამოსახულებას, ვინ ვარ საერთოდ?

დაკარგული სიმშვიდე ( ნაწილი მეორე - თავი 12 )

-მამი უმცირესობაში ვარ ოჯახში და ბიჭი იყავი რა _ მუცელზე მაკოცა, მე კი სანამ ადგებოდა დავიხარე და მის „მარადცივ“ ბაგეებს დავეწაფე, კოცნა უფრო და უფრო მომთხოვნი ხდებოდა, მალევე მოშორდა ჩემს ტუჩებს და შუბლზე მაკოცა

მენატრები...

მე მენატრები, მიუხედავად იმისა, რომ ახლა ჩემ გვერდით (ახლოს) ხარ. მე მენატრება ის ადამიანი, ვინც გავიცანი. ან არა... მე მენატრება ის ადამიანი, ვინც გამოვიგონე შენში.

ყველას წინააღმდეგ (თავი 9)

თითოეულ ჩემს სიტყვას უსმენდა, ზოგზე თავს მიქნევდა ზოგზე ეცინებოდა. აღარ ვიცოდი უკვე რა გამეკეთებინა არც მინდოდა მადლობის მაგიერ გამომელანძღა... რაც გოგოები გვერდიდან არ მშორდებოდნენ ბუნაგში მისვლას ვეღარ ვახერხებდი თუმცა გვიან როცა სახლში გავაგდებდი

მიზანი (თავი 2)

-ლაილა, მეათე მაგიდასთან მიდი, უნდათ რო შენ მოემსახურო. -რა? კი მაგრამ რატო? ვინ არიან ? -რამდენ კითხვებს სვავ, წადი და მოემსახურე თქო.

მეორე შანსი (IX)(სრულად )

-ჰო რა იყო?-ამ დროს სანდრომ კარები შემოაღო და თითქოს არაფერიო ისე ჰკითხა.. -შენც აქ ხარ?-ნუთუ სანდროს ბავშვი იყო,, უკვე ყველაფერი ამერია.. -სანდრო.. რამის თქმა ხომ არ გინდა?-სანდრო შეცბა.

პირველი სიყვარული

ჩემი მეგობრის პირველი და უკანასკნელი სიყვარულის ამბავი,რომელმაც სამუდამოდ შეცვალა მისი ცხოვრება.ასწავლა სიყვარული და მისი დაცვა.მინდა თქვენც მოგიყვეთ ეს ამბავი.

ისევ თოვდა

ქუჩებში ლამაზი ნათურები გამოუფენიათ და თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებიანო ისე ანათებენ და ცელქად მოფარფატე თოვლის ფიფქებსაც ახალისებენ.სახლებიც კი სხვანაირია,გეგონება ბავშვებივით უცოდველები არიან და მათი ოთხი კედელი არ იტევდეს ათას სიბინძურეს,მაგრამ

ოქროსფერთმიანი გოგო (1)

ყველაფერთან ერთად ოქროსფერი იყო... ქერა არა, ოქროსფერი. როცა სინათლეზე იდგა , თმა ოქროსფრად ბრჭყვიალებდა და ეს ათბობდა. რაღაც სიხარულის პატარა წვეთი ეღვრებოდა გულში და თითქოს ისიც შემოდგომის მზესავით ანათებდა: სუსტად, მკრთალად , მაგრამ მაინც. ალბათ