სტარტ გულის ჩუყინგები. (1) (+18)

-კიდე უფრო მაღლა აიწიე და ყველა სხეულის ნაწილს დაფარავ,-ვუბღვერ ნატუკას და დაწვრილებული თვალებით მუცლამდე აწეულ კაბაზე ვანიშნებ. -აღარ ადის უფრო მაღლა, თორემ ავქაჩავდი, -"სინანულით" აქნევს თავს.

ყველას წინააღმდეგ (თავი 5)

ქვემოთ ჩავირბინე და საკუჭნაოში შევყავი თავი, ძველი ცოცხი, რამოდენიმე ჩვარი და იატაკის საწმენდი ავიღე. დედას დავუბარე გავდივართქო და გარეთ გავვარდი, მის გაოცებულ სახეს კი ყურადღება აღარ მივაქციე. დიდი ხანი მართლაც არ დამჭირდა, 10 წუთში უკვე იქ

ანუკი(8)

-აა, მე მითხრა ალექსმა და დამავიწყდა. მე გავიყვან-დიტომ მასთან მიირბინა-წამოდი ანუკი. -მარტო გავალ რა? ალექსმა ხო გაგაფრთხილა? -აა... კაი...

მე შენ მიყვარხარ

მე შენ მიყვარხარ, გეტყვი ამ სიტყვებს მე შენ მიყვარხარ, სხვა ვერ გაიგებს თუ როგორ მახრჩობს და მკლავს ეს გრძნობა თუ როგორ ვიწვი და არ მეტყობა

მეორე შანსი (III)

-ძალიან კარგი! ბატონო სანდრო,მაშინ თქვენც შეეშვით ჩემს ტუჩებზე ფიქრს.ახლა კი თუ ბრძანება არ გაქვთ,მე დაგტოვებთ.-გესლიანად წავისისინე და კარებისაკენ წავედი. კარებში ლევანს შევეჩეხე,ფეხი ამიცდა,სადაც იყო დავვარდებოდი,მაგრამ

მოლიპულ გზაზე -1

ფანჯრის მინაზე ცრემლებად ჩამოდიოდნენ წვიმის წვეთები. მიუხედავად იმისა რომ ჯერ ზამთარი არ დამდგარიყო გარეთ ძალიან ციოდა. იმდენად ციოდა რომ სუსხი სახლშიც იგრძნობოდა. თუმცა ელენე სიცივეს სულაც არ გრძნობდა. პირიქით, ცხელოდა ძალიან ცხელოდა. ოთახში ბოლთას

თანანო (3)

- გეგი, არ გინდა... ეგ ყველაფერი მე და შენ ხომ წარსულში დავტოვეთ? - დავტოვეთ! - ღიმილით დაუქნია თავი და წვრილ წელზე ხელი მოხვია. - შემდეგი გაჩერება? - ცხვირილი გოგონას ყელში ჩარგო და ოდნავ გაუსვ-გამოუსვა რბილ კანზე. - უტოპია. - შესცინა თვალებით და

ღამის ქალი [ნაწილი მეორე] [9] დასასრული

ზუსტად ეს არის ის რაც ელიკოს აბედნიერებს. აბოს უშუალო და ძალიან კარგი დამოკიდებულება ქალთან ურთიერთობის მიმართ. არასოდეს არ არის შებოჭილი, ყოველთვის იმას აკეთებს რასაც საჭიროდ თვლის და რაც მთავარია ყველაფერს აკეთებს ელიკოს ღიმილის და

სხვა ხედი( V, VI )

-დასხედით... - ჩაახველა დევიდმა. ახლად მისულებს სახეზე დაბნეულობა შენიშნა - ვიცი, შეიძლება ჩემმა დანახვამ გაგაკვირვათ, უბრალოდ მაქსიმს გვერდში დგომა სჭირდებოდა... ხომ გესმით, ის სულ მარტოა, ჩემთვისაც არ აპირებდა რამის თქმას სანამ სესილია მისცემდა

მე შენამდე.. ! (1)

ხდება ხანდახან ფაქტები ყველაფერს ცვლიან. ყველაფერს სხვანაირად გვანახებენ. გვინდა არ გვინდა რეალობას სხვანაირად აღვიქვამთ. ისეთ ტკივილს გვაყენებენ ხანდახან აღარ გვაქვს ფიქრის თავი, სწორად აზროვნების საშუალება არ გვეძლევა. და ხანაც საერთოდ ცხოვრებას