ბავშვური გაფრენა...

ვინ ზის იქ ზევით ? კაცია ? არ ვიცი .... ვინც არ უნდა იყოს ალბათ ვუყვარვართ იმიტომ რომ ჯერ კიდევ ვასებობთ აი შენ ვინც ეხლა კითხულობ თუნდაც მე როცა ვწერ ჯერ კიდევ ვსუნთქავთ.

თაკო

ლამაზია ჩემა მზემ ძალიან ლამაზი...ყოველ ღამე ჩამესმის მისი ტკბილი ხმა,ყოველღამე ვხედავ მის გირჩისფერ თვალებს,ღიმილს რომელმაც ერთი აპრილის დღე გამილამაზა.არ მესმოდა სიყვარულის როგორ შეიძლება ადამიანი გაგიჟებამდე შეგიყვარდეს

მოახლოება (II თავი)

ცხოვრებაში ერთხელ მაინც დგება მომენტი, როდესაც მივიწყებულს იხსენებ ან გახსენებენ. გიწევს ამაყად იდგე და ერთმანეთში არეული გრძნობები გათიშო. ხანდახან ყველაფერი ილუზია გგონია, რომელსაც რეალობის მტვერი აცხია. საქმეც იმაშია რომ შეიძლება ყველაფერი

შემოდგომაა,ფოთოლთა ცვენა...

შემოდგომის დილაა... ციდან ცრემლების სახით წვიმა მოდის; ირგვლივ წითელ,ყვითელ და მწვანე ფოთლებით აკინძული ხეები არიან,რომლებსაც ცოტა აკლლიათ და დედაშობილა დარჩებიან,ფოთლები კი ძალიან მალე მოსწყდებიან დედის კალთას და მტვრად და ფერფლად დაუბრუნდებიან

ბედნიერების პარანოია (1 თავი)

თითქოს, ყველაფერი უარესობისკენ მიდის. მამაჩემი ყოველდღე მთვრალი მოდის სახლში და დედაჩემს სცემს. ამტვრევს ყველაფერს, რაც კი ხელში მოხვდება და მერე მე მესვრის. ჩემი დაიკო დანჯღრეულ ლოგინზე წევს და სულმოუთქმელად ტირის. აი, ასეთია ჩემი ცხოვრება,

"ილიანი" (თავი 4 )

-რას აკეთებ? შენ რა გააფრინე? ჩემი ლოგინში ჩაგორება მოგინდა? მაწერია სადმე მასეთი რომ ვარ თუ ჩემმა თამამმა მოქცევამ გაფიქრებინა? ამიტო მომაკითხე? ახლავე გაეთრიე აქედან სანამ მთელი სასტუმრო შევყარე. კარი ფართედ გამოვაღე და შევხედე როგორი კმაყოფილი

საუბრები წარსულ მესთან

ნეტავ ერთ დღეს წარმატებულს, მიზანმიღწეულს, რომელიც ჯერ კიდევ არ მაქვს, რომ მკითხავენ რას ეტყვი იმ ყურსასმენებიან გოგოს, ოთახში ჩუმად რომ ტიროდა ხოლმეო, მაშინ რას გეტყვი? როდის გამეცინება, როგორი უსაფუძვლოდ მტირალა იყავი.

ცუდი ბიჭის პატარა გოგო (5 თავი)

ესეც მესამე თავი დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ და მოგწონთ, თუ რამე შენიშვნა გაქვთ დაწერეთ და ვეცდები გამოვასწორო. ან პერსონაჟში თუ არ მოგწონთ რამე.. შემდეგი თავს ხვალ დავდებ. მე და დემეტრე უკვე 1საათია სახურავზე ვზივართ. აქაურობა ისეთი

ერის ტკივილი

უაზრო ფიქრებით სავსე დღე ცხოვრება სიზმრები ოცნება წესები ხალხს სისხლს წოვენ უბიწო მწერები უაზრო ლაყაფში გავიდა ეს დღე

დრო

წლები გავიდა, ჩვენ კი ისევ იქ და ისეთად დავრჩით სახეზე შეყინული ცრემლის ამარა, ვერა დააკლო დღეღამის ცვლამ ამ „ერთად ყოფნას“ თუმცა კი „ერთნი“ ღრმა თეზისად შეაკვდა გრძნობას.