"გამოსავალი" (სრულად)

ბიჭმა ერთი ფეხით კარი მიუხურა ხალხს. -ჩუმად! სძინავს და არ გააღვიძოთ! არა, დაიძინე, დაიძინე... მე აქ ვარ. მე უკვე აქ ვარ. ტიროდა. ვერ ხვდებოდა, სახე სველი რატომ ჰქონდა.

სიყვარული, ტკივილი, იმედგაცრუება (თავი IV)

12 მარტი ჩემ გონებაში და კალენდარში ყველაზე ბედნიერ დღედ იქცა.. იმ საღამოს იმდენად აფორიაქებული ვიყავი,რომ ვერ ვაზროვნებდი,ვერ ვიძინებდი და მომხდარზე ვფიქრობდი. მთელი ღამე თორნიკეზე ვფიქრობდი..მთელი ღამე ფირივით ვატრიალებდი მომხდარ კადრებს.

ნამდვილი სიყვარული(თავი6)

დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე გამეღვიძა მოვემზადე და უნივერსიტეტში წავედი ეს იყო შემთხვევა როდეესაც აარ დამიგვიანებია ე-ჯი როგორ ხარ? ჯ-მაგრად(თვალებგაბრწყინებული მივუგე დაქალს) ე-ოჰოო მოხდა რამე?(ეჭვის თვალით მომაჩერდა)

მე რომ ტიციანს ერთხელ შევყროდი

მე რომ ტიციანს ერთხელ შევყროდი... ან გალაკტიონს, მე რომ რითმაში გავჯიბრებოდი თუნდაც ილიას... ახლა ვიცი ამ ჩემი მეთოდით დარდს ვგარანტიობ, ახლა ის ცრემლი სად მოვაგროვო, რაც დაღვრილია?...

დანაშაული და სასჯელი

-მეც მიყვარხარ. -ბავშვი ხელში აიყვანა და თავის საძინებელს მიაშურა. საწოლზე დაწვა და პატარა ანამარიაც გვერდით დაიწვინა. შვილის დასანახად თვალები დახუჭა მაგრამ სინამდვილეში რურიც კი არ ეკარებოდა. თავში ათასი აზრი უტრიალებდა და სიანულის გრძნობა

რატო ვცადე თვითმკვლელობა

როდესმე გიფიქრიათ თვითმკვლრლობაზე?მე კი.ერთხელ გადავწვიტე მოვკდებოდი მაგრამ დედაჩემი სახლში ცუდ დროს დაბრუნდა და ყველაფერი გააფუჭა შემდეგ კი პალატაში გავიღვიძე.მე ისედაც აღარ ვცოცხლობდი მართალი დავდიოდი,ვირიმოდი,ვსუნთქავდი,მაგრამ არ ვარსებობდი

დაქირავებული მკვლელი VI თავი

პირობა შეუსრულა, დილიდანვე საავადმყოფოს ადგილის შესარჩევად წავიდნენ. სარას მიზანმა განხორციელება დაიწო, მაგრამ სიხარულს ვერ შეატყობდით. -სამსახურში უნდა წავიდე. უთხრა შუადღეს სარამ. -სამსახურში? გინდა იმ ნაბი*ვართან შენი ფეხით მიხვიდე? გუშინდელი

მე არ დამისრულებია...(V თავი)

სამსახურში, რომ მივედი გაბრიელი არ იყო ჯერ. ყველა საქმე მოვაგვარე დიზაინერსაც შევუთანხმდი. ჩემ კაბინეტში ვიჯექი, ოთახში ერთ-ერთი თანამშრომელი, რომ შემოვიდა. ხელში კი თაიგული და ტკბილეულით სავსე კალათი ეჭირა. ფეხზე წამოვდექი და გაკვირვებულმა ვკითხე:

მისთვის სიკვდილი მორიგი თავგადასავალი იყო...

კუპრივით შავი ღრუბელი აკვროდა ზეცას. ფაფარაყრილი ზღვა ქვა-ღორღს აბურთავებდა და ნაპირისკენ ისროდა. შორიახლოს ოქროსფრად აალებული მთა აზიდულიყო. ზოგან მთის წყარო მოჩხრიალებდა, ანკარა, თავკერძა, დაუოკებელი. ქარი მძლავრობდა. წვიმა გამეტებით მოთქრიალებდა.

ბეგი მამალაძე.

ვერ კი არა არ ცვლილი,მილიონჯერ განცდილი დაცდილი,ტკივილით გარდაცვლილი ღიმილით ვარ აცრილი თქვენზე. და არ მიხედავთ,გაიხედავთ,დაიკიდებთ ფეხზე. და რა მიყიდე? აღარ ჰკითხავ დედას