როცა თვალებში ჩაგხედე (5 თავი)

არ შემიძლია, უკვე ვთხოვე მათ ეს , მაგრამ უარი მითხრეს, - თვალებზე ცრემლი მადგა, ყველანაირად ვცდილობდი არაფერი შემტყობოდა, მაგრამ ამაოდ. ბოლოდ ვეღარ მოვითმინე და იკას მოვეხვიე. არ ვიცი იმ წამს რა ვიგრძენი. გამიჭირდა მასთან განშორება. მეგონა ეს ასე

არჩევანი (3)

დილით ადრე გაეღვიძა, მიუხხედავად დაღლილობისა არ ჩვეოდა გვიანობამდე ნებივრობა საწოლში. თვალის გახელისთანავე ტელეფონს დასწვდა და ანდრეს დაურეკა. იცოდა სამსახურში იქნებოდა უკვე. საპასუხოდ გაუთიშა. თათბირზეა ალბათო, გაიფიქრა და თავის მოწესრიგება

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეთორმეტე თავი)

-ემილია გაიღვიძე მალე წავალთ.-გაჰკიოდა დილაუთენია მარიამი -ვდგები გოგო. რა გაყვირებს?-მთქნარებით წამოიზლაზნა ემილია-რომ არ წამოვიდე რა იქნება? მამა და ნინი მარტო როგორ დავტოვო? -აუუ კიდევ დაიწყო. მაგაზე ხომ ვილაპარაკეთ გუშინ. ადექი და გაემზადე თორემ

ცეცხლოვანი ტანგო /8თავი

-არ ჩამეხუტები?-საყვარელი სახე მივიღე შეძლების დაგვარად. ანინემ ცხვირი ზევით აწია და უარი განმიცხადა,სულ შენ ნებას დავყვები ანინე! ხელი მოვკიდე და ჩემკენ გადმოვაგორე. მკლავებში მოვიქეცი,ცალი ფეხი მის ფეხებს გადავადე,რომ არ გამქცეოდა, სახე კისერში

ღია ცის ქვეშ

მივნატრი წუთებს ისევ შენთვის მიმაფრენს, ყოველი სრულიად მომიღებს ბოლოს - თურმე ვის ვმონობ, არავის შენს თვალებს მხოლოდ შვილმოკლულ დედის ცრემლივით შემომაღამდი და ვგლოვობ.. არასოდეს! გახსოვდეს სიტყვები უბრალო მწერლის, უბრალოდ მოდი ჩამხედე თვალებში

ხან სჯობს რომ მოკვდე გააგრძელო ვიდრე სიცოცხლე!

ღვთის ძე დაგყავდა სხვისთვის მალულ სპეტაკ ბუნებით, მუდამ გტკიოდა ბოროტთათვის როგორ ეწამა. ცხოვრებისაგან დაუწერელ კანონ უცვლელით - შენც ერთ დღეს ჩუმად მიიცვლები როცა მზე ჩავა.

მაბედნიერებ! (19 თავი)

დილით მარიამი საღებავის სუნმა გააღვიძა. თავიდან ცხვირო აეწვა მაგრამ მერე მიხვდა როგორ მოეწონა ეს სუნი.წამოყო თავი და პიჟამოებიანი გავიდა გვერძე ოთახში, სადაც მეუღლე ეგულებოდა. ალექსანდრე ზურგით იდგა და ვერც გაიგო როდის შევიდა მარიამი.კედელს ცისფრად

აფროდიტას ბრალია(თავი მეოთხე)

დიმიტრი ისევ სახლში შებრუნდა. ნინემ აღმოაჩინა, რომ ბუჩქის კვლების დიამეტრი ძალინ ფართო იყო, ამიტომ თავისუფლად გაბობღდა დიტოს საძინებლის ფანჯრისაკენ, რომლიდანაც თითქმის ყველაფერი ცხადად და მკაფიოდ ჩანდა, მაღალი ბუჩქები სრულიად იზოლირებულს ხდიდა სახლს

დაგპირდი

ყალბია ნისლიც და სულ ყველა ამინდი, ვიქცევი,სხეულში ძალაც რომ, აღარ მაქვს... მინდება ადგომა როგორაც დაგპირდი, სისხლძარღვებს ბგერები მჯაში გადააქვს. მაღელვებს სიბნელე...

ნუთუ

სურნელება შენი მათრობს,როგორც ნაზი შამპანური , თვალები კი შენი მახრჩობს ვით წყალი ადიდებული. მინდა ძლიერ ჩაგეხუტო,მორიდება მიშლის მხოლოდ, თავდახრილი ვდგავარ შენს წინ რეაქციას ველი მხოლოდ.