Never miss a chance to dance(IX თავი)

ყოველდღე,დღეში 5-6 საათს ვვარჯიშობდი.თითოეულ ილეთს ვამუშავებდი. ის ცეკვები,რაც მათ რამდენიმე კვირაში ისწავლეს,მე ერთ დღეში ვისწავლე. I ტური ახლოვდებოდა. თაკო მასწავლებელს ძალიან ვთხოვე და დიდიხნის ვალების შემდეგ დავითანხმე,რომ გულშემატკივრად

ცხოვრებისეული დეტალები

მოკლედ დილის ოთხი სააათია და ვერ ვიძინებ, წერა გადავწყვიტე. ისეთი რაღაცეების განხილვას ვაპირებ ხოლმე აწი, რაც ნაკლებად აქტუალურია , მაგრამ ბევრი საკუთარ თავს ამოიცნობთ და იმედია ერთმანეთს დავეხმარებით.მე ზედმეტად კარგად გამომდის რჩევის მიცემა, თუ

იგივე მე

ბავშვობაში,მახსოვს ყურის ბოლოში ჩამოყრილი კულულები გქონდა,როგორ მომწონდა. რაც დავიბადე მას მერე გხედავ,სულ ჩემთან იყავი სახლში.ჩემზე 5 წლით უფროსი იყავი და ეს არანაირ დაბრკოლებას წარმოადგენდა ჩემთვის მაშინაც კი,როცა მე 5 წლის ვიყავი.ყველამ იცოდა,რომ

მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მეცხრე)

ლანა ლამის მოკვდა. უსიამოვნო ტკივილი და ღებინების შეგრძნება მთლიანად მოედო მის ტანს. ლასლასით მივიდა გოგოებთან, ჩანთა და ტელეფონი აიღო და ხმა გამწყდარი, სრულიად შეცვლილმა ჩაილაპარაკა - მივდივარ - თან კარებში შემოსული ალექსანდრე დალანდა - იცოდე უკან

ხილ-ბოსტნის მაღაზია

ზის და ოდნავ შემოსული სიო ჩალისფერი თმის ბოლოებს რიტმულად უწეწავს,კანი ეხორკლება და კოჭებთან ჩავარდნილ პლედს ფეხებზე იფარებს.ზის და წყალს ყლუპავს,რომელიც წასვლამდე მივუტანე.

ბიზნეს ვუმენი (თავი 17)

ჯერ კიდევ მეძინა თავში რაღცამ რომ დამკრა და თვალები დაფეთებულმა რომ გავახილე, თვალი ნელა გავაპარე ბავშვივით ტუჩებ აბზეკილი ალექსანდრესკენ. დღეს ალექსანდრეს დაბადების დღეა და მისთვის სიუპრიზი მაქ, მაგრამ ამისათვის საჭიროა, რომ არ გაიღვიძოს და არ

დავიწყებული

-სახელი? ჩემი სახელი?... თითქოს ამწუთას მახსოვდა... 2 წუთი, 2წუთიც დამაცადეთ და ახლავე გავიხსენებ... არა, საერთოდ სახელის დავიწყება სად გაგონილა?! ალბათ უბრალოდ თავიდან ამომივარდა... არა, ნუ მიყურებთ ასეთი გაკვირვებული, ახლავე გავიხსენებ, კი, კი,

სინათლის სხივი წყვდიადში (დასასრული)

თავი 14 საწყობიდან გამოსულმა ენტონის დავურეკე -დიანა იპოვნე ჩემი შვილი? -ნერვიული ხმით მკითხა ენტონიმ -მისამართი გამოგიგზავნე, მაიკლი და დანიელი მაგ მისამართზე არიან -მადლობა დიანა, ამას არსდროს დავივიწყებ

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეექვსე თავი)

-აჩი მგონი შეყვარებული ვარ-დაბნეულად ამოილაპარაკა ფიქრებიდან გამოფხიზლებულმა ნიკამ -რაა?შეყვარებული?და ვისზე?-სასაცილოდ არ ჰყოფნიდა აჩის ნიკას ნათქვამი -რა გაცინებს ბიჭო ?სერიოზულად გეუბნები-მობეზრებულად გადაულაპარაკა აჩის და თავი ხელებში ჩარგო -შენ

აფროდიტას ბრალია(თავი მესამე)

მეორე ხელში დაჭერილი ჭიქიდან ცივი ლიმნის წვენი წვეთ-წვეთად ეღვრებოდა შორტებზე და მის წითურ თმაზე ათამაშებული, მზის ოქროსფერი სხივები უცნაურ ათინათს ქმნიდა. -ნინე!-დაუძახა დედამ. ფიქრებში წასული ნინე შეხტა, ჭიქა ხელიდან გაუცურდა და ზრიალით დაიმსხვრა