ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეჩვიდმეტე თავი)

- ჩემო რომეო, ცუდადაა შენი საქმე! - სიცილით დაჰკრა ხელი იკამ რეანიმობილს მიჩერებულ თორნიკეს. - შეიძლება, შეიძლება! - ოდნავ შესამჩნევად გაეცინა ვაჟს. - რადგან შეიძლებაო ახსენე, მაშინ მოქმედების დროც დამდგარა, როგორც ერთმა ნიჭიერმა კაცმა გვითხრა:

მჭირდები...

რაც უფრო ახლოს ხარ მით უფრო მინდები... ვხვდები ცოტაც და ჭკუიდან ვიშლები...

დეკემბრის სისხამს

დეკემბრის სისხამს მივბარბაცებ მე მარტოსული, მტანჯველ ფიქრების გუნდი მახლავს თანამდევ ბზარად, სპეტაკ თოვლეთში გახიზნული ობოლი სული, გადაკარგულის სამყაროსკენ განაფრენ მგზავრად.

გულის მეორედი

-ნიკა, რას იზამდი იმ საზღვრის იქით რომ აღმოჩნდე უცებ? -რას და... ფეხშიშველი ვიცეკვებდი იმ მინდორზე, დაუღალავად ვირბენდი, იქამდე სანამ ძალა გამოცლილი არ დავვარდებოდი მიწაზე. კიდევ იცი რა? დიდ ხმაზე ვიყვირებდი სიხარულისგან.

შენს ხელში ბიბლია

მე და შენ ვსაუბრობთ სხვადასხვა ენაზე და მაინც რამდენი საერთო გვქონია რაც შეეხება საუბარს რწმენაზე აქაც გვაქვს საერთო მე ასე მგონია. ჩემია ისლამი... ვადიდებ მუჰამედს შენია ქრისტე და ჯვარია სიმბოლო ვინახავ "რამაზანს" ვუჩივი თუმცა ბედს

მე ჩუმად...

მე ვწერ წერილს, რომელსაც შენ არ გაკითხებ...ვაკითხებ ყველას შენს გარდა... წელს არეული ზაფხულია...ხან უაზროდ წვიმს, ხანაც უაზროდ სიცხეა...თითქოს ამინდი ვერ გაერკვა რა ხდება? რომელ დროშია? რა უნდა? დღესაც არ იყო დროის შესაფერისი ამინდი...ზაფხულს, რომ

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეხუთე თავი)

ამერიკაში ცხოვრობს. ეგ და დემე ბავშვობიდან ერთად მოდიან, მე და მათემ ცოტა მოგვიანებით გავიცანით, შენ და ნუცა რო ჩვენს სამეგობროს შემოუერთდით ეგ უკვე წასული იყო, ახლახან ჩამოვიდა და აქ ჩვენთან ერთად იქნება. თვალებგაფართოებულმა გავხედე, იმის

შენამდე (4თავი)

უნდა წავიდე...-ხმა ებზარება.ახლაღა ვამჩნევ,რომ აღარ ტირის.სახეზე იმადგაცრუება ეტყობა მაგრამ ვერ ვხდები რის გამო.-მადლობა.ისევ.-წამით ტუჩს იკვნეტს,იატაკს აშტერდება.მხოლოდ მაშინ მოვდივარ აზრზე,როცა კარს უკან უჩინარდება და ასე უპასუხოდ,გაოგნებულს

You so fucking special. '1

აქ მომიწერე ხელი. თქვა და ბლანკზე თითი დაადო ადგილს სადაც ხელი უნდა მომეწერა. პასტს რამოდენიმე მოძრაობით რაღაც უცნაურობა მივჯღაპნე ფურცელზე რომლსაც ხელის მოწერას ნამდვილად ვერ დავარქმევდი. ქალმა გაიღიმა და ნება დამრთო სკოლაში პიველი დღე

20მარტი იყო(თავი 3)

გავაკეთოთ. ეს ამბავი არც მართალია და არც საიდანმე გადმოკოპირებული. ვზივარ და ვწერ რაც მომდის თავში დარაც მინდა თქვენთვის შევქმნა. მინდა ისევე როგორც მე წერის დროს ვგრძნობ თავს ერთერთ პერსონაჟად იგივე გრძნობა გიჩნდებოდეთ თქვენც და იყოთ ზოგჯერ ლიზა ,