ჩემს ერთადერთ დაიკოს

ახლა ამ ლექსს მივუძღვნი ჩემს მშვენიერ დაიკოს მასზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის ვინ უნდა იყოს

პირველად რომ დაგინახე... (5)

-მაშინ ჯერ რატო არ ვქორწინდებით? შენ გგონია მე ოდესმე მომარჯულებ?!! -ლიზა, ადი ოთახში და ნუ ეძებ მიზეზს იმისთვის რომ მეჩხუბო. -არ ვეძებ, ძალიან ბევრი მაქვს ისედაც. ლევან, მამაჩემს გეფიცები როგორც კი შესაძლებლობა გამოჩნდება გავიქცევი და ცხოვრებას

ბედნიერება რაშია

სა გადის ზღვარი ბედნიერებას და რეალურ ცხოვრება შორის?სად უნდა იპოვო ის რასაც ეზებდი?როგორ უნდა ამოიოცნო შენი საკუტარი მე?რა არის ჭეშმარიტება და რატომ ცხოვრობ ამქვეყანაზე?რა არის ის ძირიტადი კითხვა რომელსაც შენს თავს დაუსვამ? ეს ის კიტხვებია რომელზეც

ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით (თავი 2)

მე და გაბო კიავედით სახლში, გამოლვიცვალე და დავიწყე თეფშების გამოტანა მალე ამოვიდნენ ლექსო და ემი , 15 წუთში ჩვენც გავაწყვეთ სუფრა და დავიწყეთ ჭამა, ხმა არცერთ არ ამოგვიღია, როცა დავასრულეთ მე და ეემიმ ავალაგეთ ჭურჭელი გავრეცხე და გავედით ბიჭებთან

ასაკი ყველაფერს ცვლის 5

გუკამ მიმიყვანა სახლთან და დამემშვიდობა მე კი მშვიდად ავუყევი სადარბაზოს კიბეებს სახლში შევედი და ისევ არავინ იყო მკვდარივით დავესვენე დივანზე და ფეისბუქი ავსქროლე მერე ჩემ დას დავურეკე დიდი ხანი არ გვისაუბრია მოვიკითხე უბრალოდ და მითხრა ხვალ

7.პროფესორი მეტიჩარა

მიწაზე ბებიაჩემის დალიანდაგებული საბანივით ვარ გართხმული. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ჯერ კატოკმა გადამიარა, მერე კი ვიღაცამ პირში გავარვარებული შანთი ჩამჩარა, რომელიც გალღვა გაცივდა და უზარმაზარ, უხეშ ბურთად გადაიქცა. ლარის კურსივით არეული

განაჩენი

მემღერება სიმარტოვის ჰანგები ნაბიჯს ავრევ,მაინც გზაზე დამხვდები უმომავლოდ დარჩენილი ბავშვები ვებრძვით წარსულს ,გრძნობებს ვეთამაშებით.

წამალი ჯანმრთელობისთვის

ძნელია წერო,როდესაც თავში უამრავი სიტყვა ერთად მოდის.ენა გებმევა, არ იცი რითი დაიწყო,მაგრამ მაინც აგრძელებ თითებით სიტყვების შექმნას,რათა სხვაც გახვიო შენ ემოციებში და ოდნავი შვება იგრძნო. ღამე-დრო,როდესაც ნამდვილი შენ ხარ და არა ის,ვინც გინდა რომ

თამაში თავი 6

ყველაფრის მოყოლა თავიდან მომიხდა, დასაბამიდან აქამდე ის კი იჯდა და უბრალოდ მისმენდა, სახის გამომეტყველებიდან ვერ შეატყობდით რას გრძნობდა გაოცებული იყო თუ შეშფოთებული, არაფრის მთქმელ თვალებში ვუყურებდი და ვყვებოდი, ვლაპარაკობდი და ვლაპარაკობდი,

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეორე თავი)

შოკირებული ვიდექი და და თვალებგაფართოებული ვაკვირდებოდი ხან ნუცას, ხან კიდევ მის გვერდით მდგომ ალექსანდრეს. გაბრაზება, სიხარული, და იმდეგაცრუება ერთდროულად დაატყდომოდა თავს ჩემს ცნობიერებას. დაახლოებით ინდური სერიალის პროტოტიპი შეიქმნა. სამი