სხეულის მიახლოების მცდელობა სულთან

სხეული ფიქრობს: არ ვიცი ვინ ხარ , არც შენ იცი ვინა ხარ თავად, ჩემში რომ მყოფობ,ამოზრდილი მცენარის დარად, არ ვიცი რა ვთქვა,არც შენ იცი რა მითხრა კვლავად, და თუმც არ გიცნობ უცხოელო, იმეფე მარად!

დროს

მე შევძელი და გადავურჩი დროს.

უცხო ქალის ცრემლი 7 თავი

ნაბიჯს აუჩქარა და ქუჩის გადაკვეთაზე სასტუმროსთან ახლოს ვიღაც მამაკაცი დაეტაკა უხეშად,თითქოს ეცნო მისი ანთებული თვალები და დიდი სქელი წითელი ტუჩები,მამაკაცმა ჩანთა გამოგლიჯა ხელიდან და გაიქცა.ეს ისე მოულოდნელად მოხდა ჯერ დაიბნა და შემდეგ გაეკიდა

ასაკი ყველაფერს ცვლის 7

-ჰოო ვიცი, აუ გოგო ის შენი ტრენერი მოვიდა, შენ უკან არი და არ გაიხედო, მაგარ ვიდზეა -ვაიმე მოგკლავ ელეენე -გამარჯობათ ბავშვებო -გამარჯობათ თორნიკე ბიძია გველურად გავხედე მე

ბიზნეს ვუმენი (თავი 10)

ტანზე კაწვრს ვგძნობ სახეზე კი თითიქოს რაღაც მლოკავდა, თითქოს არა რაღაც მართლა მლოკავდა, ის შეგძნება ისეთი საშინელი იყო რომ თვალები დაფეთებულმა გავახილე. არა. არა. არა. ოღონდეს არა და თუ გინდა ალექსანდრეს დავეტოვრბინე თავისთან სახლში,მაგრამ მოიცადე,

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი19)

-მელანო რა ლაშა? -რადა შეხედე ტელევიზორს. ნეტა ვინ მოკლა? -დავიჯერო მტრები არ ეყოლებოდა მისი ცხოვრების ტიპიდან გამომდინარე? -მართალი ხარ, მაგრამ რატომ?

1+1=1 (3)

მიუხედავად იმისა რომ ისევ ერთ ოთახში უწევდათ ძილი, დამიანე არც ახლა მიკარებია მარიამს. ყოველ დილით ყველას ექვს საათზე აღვიძებდა და აიძულებდათ მათთან ერთად ერბინათ. პირველად მარიამს ხუმრობა ეგონა, მაგრამ დამიანეს კატეგორიულმა ტონმა, ყველასთვის

შენ ჩემო ტკბილო

შენ ჩემო ტკბილო ეს დილაც იყო უშენოდ ცივი და ბუძელნიკმაც შენზე ადრე მაცნო რიჟრაჟი და ალბათ ეს დღეც არ იქნება გამონაკლისი და კიდევ ერთხელ გადავითვლი უშენო ნაბიჯს.

მხოლოდ იმიტომ რომ მწამდი...

გარდავიცვლები და წავალ... მხოლოდ დაგიტოვებ წარსულს სულ მთლად გამოგაცლი ძალას, ცუდს ხომ ვეღარ მეტყვი წასულს. იცი?!შენი ისევ მჯერა... გულის სიღრმის იქით მაინც ძველ დროს დაგიტოვებ ფერადს, მხოლოდ იმიტომ,რომ მწამდი...

ბოლო იმედი (თავი 1)

ჩემი ბავშვობის დაქალი ანიტა მოდის ხოლმე და მაშინ ვახერხებ ცოტა განტვირთვას, სხვა დღეებში სულ მარტო ვარ, ჩემთვის ვზივარ ოთხ კედელში გამოკეტილი, ფანჯარას გავცქერი და ჩანაწერებს ვაკეთებ. მჯერა, რომ დადგება დღე,როდესაც აქაურობას თავს დავაღწევ,