მგლები თავი 4 (სისხლიანი გზა)

დილით ყვავილების ნაცნობი და სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი თვალბი გავახილე მე მართლაც სახლშ ვიყავი უცბათ ვიღაცის სუნთქვა გავიგე რომ დავხედე ტომი იყო თავი ჩემს საწოლზე დაედო და ისე დასძინებოდა ნეტავ თუ იცის ძილში როგორი საყვარელია? მერე ჩემი ხელი

აკრძალული სიყვარული

ისევ ჩეულებრივი დილა გათენდა... ჩვეულებრივი, განსაკუთრებული არაფრით. არც ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, არც სიბრალულს. ნაცნობზე ვფიქრობ. ნაცნობზე, რომელიც შორიახლოს ზის და სულაც არ ცდილობს თვალი თვალში გამიყაროს. რა რთულია, როდესაც შენ შენი ფიქრებით

ღამე საზიზღარი

ღამე დალალებში როცა ჩამიჯდება და სულს შემიხუთავს ნესტი ოთახების როცა სიმარტოვე ფილტვებს ამომივსებს მაშინ მახსენდები მთელი გემოვნებით წუხელ ეს ქალაქი დელგმამ ჩაამუქა

წარსული,აწმყო,მომავალი.(1)

უაზროდ ვზივარ კომპიუტერთან და ვათვალიერებ სიახლეებს,თუმცა ახალი მაინც არაფერია,მხოლოდ ერთი ახალი მესიჯი...წარმოუდგენელი ამბავია. -რას შვები? ზოგადად საუბარს მისალმებით თუ არა,მოკითხვით მაინც იწყებენ. -ვერ დაიჯერებ და ვზივარ კომპიუტერთან და ვცდილობ

პირველად რომ დაგინახე... (9)

-იცი, თუ ამ თემაზე არ ვილაპარაკებთ, ჩვენი ერთად ცხოვრება წარმოუდგენელი იქნება. -ჯერ ბავშვი ხარ და ამ თემაზე შენთან სერიოზულ ლაპარაკს აზრი არ აქვს. -ბავშვი? -კი, ლიზა. ჯერ ბავშვი ხარ.

ოცნებები ოცნებებად რჩება (თავი1)

ყველაზე მეტად რაც მინდა და ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რო მივიღო ეს არის ცეკვა... ბევრისთვის ეს სიტყვა ბევრს არაფერს ნიშნავს მათთვის ეს არის უბრალო მოძრაობა ,მათთვის ბუნებას ის არ უჩუქებია რაც მე მაჩუქა მაგრამ მე ერთადერთი არ ვარ ვისაც ასეთი

ასაკი ყველაფერს ცვლის (6)

-მაკა რა გატირებს? არცკი მიმიქცევია კაკიზე ყურადღება ისე მივვარდი მაკას -არაფერი დე -რა უქენი? რა უთხარი ასეთი? არ გეყო რაც გვტანჯე? წასვლა გინდა? წაეთრიე! -წესიერად მელაპარაკე გოგო, შენი ბრალია მაკა, შენნაირ გველს ზრდი ამასაც, შენი წაქეზებულია ეს!

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (6 თავი)

-დღეს ცუდი გოგოები ვართ! ვამბობ და ფეხზე ვდგები -რას გულისხმობ? -ამბობზ ლიკა და ორივე გვერსით მომყვება. -უნის ვაცდენთ. კალათბურთის თამაში უნდა გასწავლოთ!-ვამბობ საკუთარ თქვში ღრმად დარწმუნებული გოგოსავით.

ჭორფლიანი ( 5 თავი)

დილით თვალებს ვახელ თუ არა იოანეს უზროდ მომღიმარ სახეს ვხედავ. -სულ რატო იღიმი?-ვეუბნები ცოტახნიანი პაუზის შემდეგ -რავი მეღიმება-მეუბნება და ლოგინზე ჯდება

ერთხელ ჯოჯოხეთში

წლები გადამტყდარან ათას'წლეულებად მიწურულ ნოემბრის სუსხიან შესა'ყართან. ყოველ ჯვარცმას და ღალატის კართან თავიდან სტკივა და სისხლი წვეთს ჯვარზედ, საუკუნეებად.