და მაინც მჯერა...

.....და მაინც ღმერთს მხოლოდ ერთსა ვთხოვ, მხოლოდ ერთს მოველი მისგან,არ აქვს უფლება ამის აკრძალვის რადგან იცის რომ მტკივა ვერ ამიკრძალავს მის ნახვას კიდევ მჯერა, გამიგებს ალბათ

First hug (თავი 2)

გამახსენდა და წავიღიღინე, ფიქრებში გავერთე ისე რომ ადას სახლამდე, როდის მივედით ვერც გავიგე. ადა დაგვემშვიდობა და მანქანიდან გადავიდა. როდესაც მე და დედა შინ დავბრუნდით, სახლში შესვლისთანავე გახდა დავიწყე და აბაზანაში შევედი, ძალიან მეძინებოდა,

ასაკი ყველაფერს ცვლის 4

ჩემზე მეტად თურმე ერთი ტრენერი იგვიანებდა და კარები რომ გაიღო აუდიტორიაში კი ის ზემოთხსენებული ტრენერი შემოვიდა ყველაფერი ერთიანად დამავიწყდა ჩემზე მაღალი თმაგადაპარსული ულამაზესი თვალებითა და ცხვირით მამაკაცური ბოხი ხმით მოიხადა ბოდიში და ტრენერებს

ძველი პიანინო - 57

ფიფომ სანოვაგით ხელში ძლივს შემოეტია მხატვრის სახელოსნოში. ერთი პატარა პაკეტი ჩამოუვარდა საიდანაც სამედიცინო ნიღბები და ხელთათმანები გადმოიყარა. წამიც არ შეუყოვნებია ისე გამოაცხო ახალი ტყუილი: -ჩემს მედ.ექსპერტს შევპირდი რამდენი ხანია და ვეღარ

ცუდი გოგო "ენემი" (თავი11. ბოლოს წინა)

შემდეგ? შემდეგ ისევ ბედნიერად გააგრძელეს ცხოვრება და მეგობრებთან ერთად იყვნენ ყოველთვის ყველგან. ერთი მათგანიც რომ არ ყოფილიყო იქ არც დანარჩენები წავიდნოდნენ. აი ასე გრძელდებოდა მათი ცხოვრება ყოველთვის ერთად არანაირი ჩხუბი, ბევრი სიცილი, ბედნიერება

სინათლის სხივი წყვდიადში (5)

რამდენიმე წუთით თითქოს დრო გაჩერდა, ამ მომენტში საკუთარი თავი მძულდა რადგან არჩევანი უნდა გამეკეთებინა სიმართელე მეთქვა თუ ტყუილი საუკეთესო მეგობრისთვის. შემაწუხებელი სიჩუმის გამო საუბარი ელისმა დაიწყო

ცხოვრება მშვენიერია

მე ვარ ნინი 16 წლის 11 კლასელი მაღალი ყავისფერი თმით და ყავისფერი თვალებით,ჩემი მეგობარია სალო ჩვენ ბაღიდან ვმეგობრობთ სალოც არის 16 წლის მაღალი ყავისფერი თმით და მწვანე თვალებით .ორივე ვცხოვრობთ ბათუმში ერთ ქუჩაზე და ერთ სადარბაზოში. დღეს მე და

მგლები თავი 2 (გატაცება)

დილით რომ გავიღვიძე სხეული საშინლად მტკიოდა აბა რა მეგონა წამალს საკუთარ თავზე რომ ვცდიდი არაუშავრა ოდესღაც ხომ ვისწავლი ჭკუას. საათს დავხედე ღმერთო რა დროა წუთი-წუთზე აქ იქნებიან აქეთ იქით დავრბოდი და თან ვიცმევდი-არა ჩემი გამოსწორება არ იქნება

ფერები ?! ...3...

-შეიძლება თქვენთან დავჯდე?-გავიგე ბოხი,ხრიწიანი ბარიტონი. დავიბენი, არვიცი რა მეპასუხა ის კი აგრძელებდა-კარგი დუმილს თანხმობის ნიშნად მივიღებ. მე ნიკა მქვია,შენ?-უცბად მოშინაურდა და მეც გადამიარა დაბნეულობამ-თამარი- ჩემს ქცევაზე ოდნავ ჩაახველა,ალბათ

ჭორფლიანი ( 3 თავი)

-აიჩემეს წაგვიყვანეო ჩემი მამიდაშვილები არიან-უფრო მარკვევს სიტვაციაში -გასაგებია-ვბურტყუნებ და გზას ვაგრძელებ ერთი საათის განვმალობაში ვუყურებ, როგორ ელულება თვალები და საბოლოოდ, რომ ეღირსა ჩაძინებას სიჩქარეს უფრო ვუმატე. კიდევ 6 საათიანი სიარულის