ბოლო იმედი (თავი 1)

ჩემი ბავშვობის დაქალი ანიტა მოდის ხოლმე და მაშინ ვახერხებ ცოტა განტვირთვას, სხვა დღეებში სულ მარტო ვარ, ჩემთვის ვზივარ ოთხ კედელში გამოკეტილი, ფანჯარას გავცქერი და ჩანაწერებს ვაკეთებ. მჯერა, რომ დადგება დღე,როდესაც აქაურობას თავს დავაღწევ,

სახლი № 29

დილას უცნაური გრძნობით გავიღვიძე, მივხვდი რომ ცხოვრებაში მნიშვენლოვანი ეტაპის, უნივერსიტეტის დასრულების სევდა ბოლომდე მავსებდა და ჩემთვის საყავრელ ადგილას წასვლა გადავწყვიტე. იმასაც მივხვდი რომ დღეს მოულოდნელი, პირველი ნოუტის დაწერის დღე იყო

მოგონებეის უღელტეხილი(დასასრული)

ასე გადიოდა საათები, დღეები და კვირები კამათში, ბავშვები ვერ ხვდებოდნენ რა ხდებოდა დაბნეულები ხან ერთს შეხედავდნენ და ხან მეორეს, ისე შეეჩვივნენ დაჩისაც ვეღარ ძლებნდენ უიმისოდ. ხშირად მიყავდა დაჩის ბავვები სასეირნოდ და უკან გვიან აბრუნებდა, ნიტა

შენამდე (3თავი)

-თავს ვერ ვიკავებ,ირონიულად ვუღიმი, მაგიდისკენ მივდივარ და ჩემს ადგილს ისე ვიკავებ ერთხელაც არ ვუყურებ ადგილზე გაშეშებულ ტასოს.მესმის,როგორ ჩურჩულებს რაღაცას. -იმედი მაქვს ხვდები რაც უნდა გააკეთო ახლა-ვამბობ უემოციოდ.მხოლოდ წამით ვხედავ მის სახეს და

RED WINE... (2 თავი)

წარმატებული. რაც თეონა გაიცნო მას მერე ვეღარ ვცნობდით, გამთენიისას დაიწყო სახლში მოსვლა, სმა, მოწევა. თავიდან ასაკს ვაბრალებდით მიუხედავად იმისა რომ გარდატეხის ასაკიდან უკვე გამოსული იყო, მერე უკვე სისულელეების კეთება დაიწყო, ჩხუბი, ავარიები,

მაღვიძებს ფიქრი, შუაღამისას.

მაღვიძებს ფიქრი, შუა ღამისას... საწოლიდან ვდგები, სააბაზანოში გავდვარ და სარკეში ვიყურები. ჩემს ანარეკლს ისე ვაკვირდები, გეგონება პირველად ვხედავდე. თითოეულ ნაკვთს ვიმახსოვრებ და მიკვირს. არ ვიცი რა, მაგრამ ფაქტია ასეა. ხელს სახეზე ვისვამ, აი ამ

რომ შენ აღარ ხარ..

მოვა საღამო მზისფერ დაისით და დედამიწას მოახავერდებს, სადღაც სამანი შორი სიმწიფის, შემოდგომისფრად მოასფალტდება, გადაიხსნება წყვდიადის ხახა და შთაინთქმება მიწა ხავერდის, და დაეშვება ცის ტატნობიდან ლურჯი ღრუბელი ზღვისფერ ფარდებად.

მგლები თავი 4 (სისხლიანი გზა)

დილით ყვავილების ნაცნობი და სასიამოვნო სურნელი ვიგრძენი თვალბი გავახილე მე მართლაც სახლშ ვიყავი უცბათ ვიღაცის სუნთქვა გავიგე რომ დავხედე ტომი იყო თავი ჩემს საწოლზე დაედო და ისე დასძინებოდა ნეტავ თუ იცის ძილში როგორი საყვარელია? მერე ჩემი ხელი

აკრძალული სიყვარული

ისევ ჩეულებრივი დილა გათენდა... ჩვეულებრივი, განსაკუთრებული არაფრით. არც ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობ, არც სიბრალულს. ნაცნობზე ვფიქრობ. ნაცნობზე, რომელიც შორიახლოს ზის და სულაც არ ცდილობს თვალი თვალში გამიყაროს. რა რთულია, როდესაც შენ შენი ფიქრებით

ღამე საზიზღარი

ღამე დალალებში როცა ჩამიჯდება და სულს შემიხუთავს ნესტი ოთახების როცა სიმარტოვე ფილტვებს ამომივსებს მაშინ მახსენდები მთელი გემოვნებით წუხელ ეს ქალაქი დელგმამ ჩაამუქა