მოგონებები

ხანდახან, მარტოობის სიცარიელე ხელს რომ ჩამკიდებს, ჩემი თავიც ცარიელი მგონია. ამ დროს უბრალოდ ვზივარ და მოგონებების ჯაჭვს ვეჭიდები, თითქოს ხავსია და მისგან შველას ველი. მერე ვხვდები რომ აზრი არ აქვს და მინდება ყველაფერი გავანადგურო, რაც უხილავ

ნდობის ფასი (თავი II)

–ამ სიმღერას ერთ საოცარ გოგოს ვუძღვნი, რომელმაც ჩემი ცხოვრება ძირფესვიანად შეცვალა–ასე დაასრულა თავისი გამოსვლა და დამტოვა გახევებული, გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე, როცა ჩემკენ მომავალი დავინახე, ბრბო გადაკვეთა, მომიახლოვდა, ხელში ამიყვანა, ზურგზე

ილიანა

მიმართულება მარტოობიდან მარტოობისკენ ჰქონდა აღებული.რაღაცნაირად მოჟამული ჰქონდა სახე,თუმცა ნაკვთებით დიდ სილამაზეს დაატარებდა.მერედა მისი თვალები?ჰაერივით გამჭვირვალე იყო,შეხედავდი და იკარგებოდი მის სულში.ფარდაც არ ჰქონდა მის დასაფარავად,ან კი რა

დემონი ( ჩრდლების თამაში ) თავი 8

-თვალები დახუჭე!-მიბრძანა ნაილმა, ცრემლები ლაპალუპით მომდიოდა. თვალები ძალაუნებურად დავხუჭე და გაისმა კიდევ ერთი გასროლის ხმა.თვალები აღარ გამიხელია, მხოლოდ ერთზე ვფიქრობდი. ზეინმა ყველა მომიკლა ვინც მიყვარდა, ვისთანაც ვმეგობრობდი.

ტკბილი წვიმა (მეშვიდე თავი)

დაამთავრა,მისი ყურადღება ანას ხელებმა მიიპყრო.უფრო სწორად ბეჭედმა,რომელიც მის თითზე დაინახა.უცნაურმა გრძნობამ შეიპყრო ერთიანად. ანამ შეამჩნია,რომ კატო მის ბეჭედს უყურებდა და ხელზე თვითონაც დაიხედა,შემდეგ გაეღიმა და მზერა ისევ ბეჭედზე გადაიტანა.

მომვლელი (ნაწილი II) თავი 15

არ შეეძლო ,ახლა გაეღვიძებინა და ეყვირა არც მერე შეეძლო და ვერც ხვალ შეძლებდა რამე დააეშავებინა და ერთადერთი რისი სურვილიც ახლა ქონდა მისი კოცნა იყო ..და იმდენად ძლიერი სურვილი რომ ყველა სხვას ფარავდა :წყენასაც ,გაბრაზებასაც და ზიზღსაც რომელსაც თავის

მაბედნიერებ! (12 თავი)

შუა დღით ალექსანდრე ტელეფონის ხმამ გამაღვიძა. საათს გავხედე 5 სრულდებოდა. -ხო ერეკლე..კაი წამოვალ-უთხრა მოკლედ მერე კი მე მომიბრუნდა-უნდა წავიდე გვიანობამდე არ მოვალ თუ გინდა შენ გააგრძელე ძილი-მითხრა, მაკოცა,გაემზადა და წავიდა მე ისევ ისე ჩამეძინა.

წერილი ღმერთს

თუმცა თვალები, ვუყურებ გოგონას სარკდან და ვხედავ-მისი თვალებიდან შენ მიყურებ! უყურებ უძღებ შვილს და ბოლოს თვალთაგან ცრემლად გადმოხვალ.... შენ ხარ ნამდვილი და ერთადერთი, შენ ჩემში ხარ და მე შენ გიპოვი!

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამერვე თავი)

ხშირად ეუბნებოდა ნიკოლოზი, რომ ყველაზე სწორი შეფასება, ადამიანზე შექმნილი პირველი წარმოდგენაა. პირველი შეხვედრისას ნაკლებად გიცნობენ, ნაკლებადაც გერიდებიან და ნაკლებადაც თამაშობენ. ამ დროს შენც გულით უმზერ და როგორც წესი, ინტუიციაც ნაკლებად

მიყვარხარ მარია!

არამარტო წვიმის დროს! ყველაზე ძვირფასი ხარ. ყვენაიაირად საუკეთესო ხარ ჩემთვის. როცა გიყურებ, შენს თვალებში საოცარ ფანტაზიას ვხედავ, ფანტაზიას, რომლითაც შენ შენს თავს ქმნი და ხდები ისეთი, როგორიც ხარ. ვამაყობ რომ გიცნობ და უფალს მადლობას ვწირავ ,