მეშინიაა

ტირილი გინდა ცრემლები გჭირდება გინდაა გადმოაფრქვიო შენი სამყარო ცრემლების სახით ... ცრემლებიც კი აგარ რჩება ამისთვის გინდა რაგაც გააკეთო ... რააგააც ისეთი რაც დაგეხმარებაა განთავისუფლებაში..არცერთი ადამიანი არცერთი ადამიანი არ არსებობის ამისთვის..

ქარიან აღმართს...

ქარიან აღმართს ვიდოდი ნელა, როცა სიჩუმის ჩამოჰკრა ზარმა და დაგინახა იმ ღამით ბედად წამმა საათებს ტალღა გადაჰკრა.

უცხო (თავი 7 )

ბიჭის სწრაფი რეაქცია, რომ არა გაიშოტებოდა იატაკზე. კნუტივით წამოიკნავლა და როცა მიხვდა გადარჩა დაცემას, თან ვიღაცის სხეულზე ტყიპასავით იყო აკრული ამოისუნთქა. ცხვირში სასიამოვნო სურნელი უღიტინებდა. მზერა გაუსწორა, მის ჭაობისფრად მნათობ სფეროებს,

გრძნობების მორევში(დასასრული)

-მე ისედაც ვიცნობ ჩემს პლინცს - მშვიდად განაცხადა ქალბატონმა ნინიმ და დინჯად მიეკრო დედიკოს - არ მინდა ბაღში სკოლაში მინდა ჩემი პრინცი სკოლაჩია არავინ იცოდა როდის დაინახა პირველად ალექსანდრე ამაღლობელმა მარიამ ალავიძე მხოლოდ მათი სიყვარულის

მთელი ცხოვრებაა...

გინდა?! პატიებას მე გთხოვ, მერე დავჯდები და გხატავ პორტრეტს მივაჯღაბნი დაბლა "მაინც დამიბრუნე ფერი" ოღონდ დამიბრუნდი ახლა, ისევ გადამხვიე ხელი, დაბლა აღარ მინდა,მაღლა... ცაში დავიღალოთ ფრენით.

ჩრდილები სიბნელეში(დასასრული)

ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც ამელიასთან დავმარცხდი, ჩემმა ოჯახმა იმედი დაკარგა იმის რომ ოდესმე დავუბრუნდებოდი. მეც არ ვაპირებდი უკან დაბრუნებას, რატომ? გამუდმებით ეს კითხვა მიტრიალებდა თავში, მე დაობლება , მაგიის არსებობა და ჩემი შეშლილი ოჯახის

დამსჯელი (5)

გაბრიელი დილით გვერდის შეცვლას ამაოდ ცდილობდა ლიზა მის მკერდზე თავდადებული საკუთარ ქურთუკში გახვეული იწვა და ბავშვივით უდარდელად ეძინა -რა უსაფრთხოა როცა სძინავს,-გაეცინა და გოგონას მეორე ხელიც შემოჰხვია. ლიზა აფართხალდა წამით გაახილა თვალები და

ყველა ქალი ელოდება ჯელტმენს(სრულად)

არა რა,ახლია ჩემზე.ხომ მითხრა დედაჩემმა ქოლგა წაიღე,თორემ გაწვიმდება და დასველდებიო.მარა ვინ გაუგონა,ისეთი ცა და მზეა,რა გააწვიმებს-მეთქი და კი ვდგევარ ახლა გაწუწული.ხომ გაგიგიათ „დედის წინ მორბენალ კვიცს,ან მგელი შეჭამს ან მგლისფერი ძაღლიო“,ხოდა

სიყვარული რეანიმაციაში

ნიას ბედი არ სწყალობდა, ყოველ შემთხვევაში, თვითონ დარწმუნებული იყო საკუთარ უიღბლობაში. თითქოს ყველაფერი ჰქონდა იმისთვის, რომ მისი ცხოვრება ცისარტყელას ფერებით ყოფილიყო სავსე, მაგრამ ერთბაშად უბედურება დაატყდა თავს – სამედიცინო უნივერსიტეტის მესამე

* * *

ძებნით თვალები ზღვასავით დაშრნენ, ბრმა ილუზიით ზეცაში ვიფრენ, თუ რეალობას ვერაფერს ვავნებ, ვაღიზიანებ აკრძალულ ფიქრებს...