თამაში (ნაწილი 2)

ნელი ნაბიჯებით დავდივარ და გარშემო ხალხს თვალს ვარიდებ, არა იმიტომ რომ რამე დავაშავე და მრცხვენია, უბრალოდ აღარ შემიძლია მათი შესაცოდი სახეების დანახვა. კარიდორი ჩვეულებრივთან შედარებით ჩუმია და ნაკლებად ხმაურიანი, მაგრამ ამ დამაყრუებელ სიჩუმეშიც კი

როიალები (3)

ოთახი ჩაბნელებულიყო. მახარაძე თეთრ დარბაზში იჯდა, ხელები შემოეწყო როიალის შავ, პრიალა ზედაპირზე და თვალები დაეხუჭა. ოდნავ ამოძრავებდა გუგებს, ქუთუთოები ნელა, დინჯად უკრთოდა. მარჯვნივ, მტევანთან ახლოს, ვისკით ნახევრად სავსე ჭიქა ედგა, მის გვერდით -

ბედნიერების რეცეპტი (მეთოთხმეტე თავი)

ბარში შევარდნილმა თორნიკემ მოციმციმე ნათების ფონზე უცებ ვერ აღიქვა მოვლენები. ვიღაც ისევ ცეკვავდა, ვიღაც - იგინებოდა, სადღაც შორიდან ძლივს მოსწვდა სმენას დათას ხმა: - დედას მო... შე ახვარო! - გამეტებით ურტყამდა ვიღაცას ვაჟი.

რაღაც ტკბილი მინდა რაღაც სხვანაირი

რაღაც ტკბილი მინდა,რაღაც საოცარი, თითქოს შენნაირი,მაგრამ სხვანაირი. რაღაც შენით მინდა და თან შენს გარეშეც, თითქოს შენთან ერთად,მაგრამ შენს გარეშე. თითქოს ახალი და მაგრამ მაინც ძველი, რაღაც საოცარი,მაგრამ უეცარი. რაღაც კარგი მაგრამ,თანაც ცოტა ცუდი,

ერთმანეთისთვის (თავი 4)

სირბილით გაიარა დერეფანი და პირდაპირ ირაკლის კაბინეტში შევიდა (უფრო შევარდა, ალბათ). ერთი წამით შეჩერდა შესული, გაოცებულ ირაკლის თვალებში შეხედა და შემდეგ წამებში მის სხეულზე ხელებშემოხვეული აღმოჩნდა. ჩაეხუტა ისე, რომ ირაკლის კარგად ესმოდა მისი

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება,  იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება?  ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი;  და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. 

ბრის-მიაუ (7)

როგორ გავუღე სანდროს კარები, როგორ დავტაცე ჩანთას ხელი და ლამის სპრინტით ჩავარბენინე კიბეები, ახლაც არ მახსოვს წესიერად. დაბნეული დავდიოდი გამოფენის პავილიონიდან პავილიონში სანამ სანდრო თითოეული ექსპონატის მნიშვნელობას მიხსნიდა და თავში არაფერი

კომა თავი 2

_აქ მოუთათუნე ბიჭო,ცოტა ქვემოთ,მარცხენა მკერდზე,მიდი მოეწონება. კარგი ხარ...მე ნუ შემიმჩნევ მასე გააგრძელე. თავიდან ცდილობს არ მიაქციოს ყურადღება ჩემს სიტყვებს.მოთმინების ძაფი მალევე უწყდება და ხვნეშით ჯდება საწოლის  კუთხესთან. _არ შემიძლია!

მე ისევ აქ ვარ...

მე ისევ აქ ვარ.. ისევ ცრემლებად ვიღვრები.. რა უფრო საშინელებაა უშენობა თუ სიცარიელე? შინაგანად გამოფიტული ვარ. შინაგანად ვერაფერს ვერ ვგრძობ. მხოლოდ გული ფეთქავს გამალებით.. მხოლოდ ერთი შენი გახსენება და გული გამალებით ფეთქვას... მტანჯავს აუტანელი

გამომიცანი (თავი მესამე)

-მეოთხე ტიპის ინდივიდს გააჩნია წინააღმდეგობის გრძნობა და ის ყოველთვის მართალია,სხვები კი არა...საინტერესოა...-დაინტერესებული მზერა მიაპყრო იმ მაკრატლის სურათს,რომელიც ლექტორმა მისცა.- კი, მართალია, სხვა შემთხვევაში რატომ მაკრატელი?!