მაჩუქეთ ფუნჯები

მაჩუქეთ ფუნჯები დახატვა მომინდა, გრძნობების დახატვა ასე რომ,მამშვიდებს

შეგეჩვიე XIX

-რა გჭირს თებეა კარგად ხარ? -ცრემლიანი თვალებით ამომხედა და ხელი ტელევიზორისკენ გაიშვირა. ერთერთი საინფორმაციო გამოშვება თვითმფრინავის ჩამოვარდნას აცხადებდა. გამიკვირდა ამან ასე რატომ აანერვიულა, ასეთი რამ არაერთხელ მომხდარა საუბედუროდ. დაჩის დაც

მცივა...

ახლა წერის თავიც კი არა მაქვს... ალბათ იმიტომ ვწერ რომ არ ვიცი სხვაგან სად ვიპოვო შვება... არ მყავს არავინ ვისთვისაც შემეძლება ჩემი გრძნობების გამხელა. არავის არ აინტერესებს, არ სცალიათ, არ ფიქრობენ, დრო არ აქვთ... არავის, არავის დედამიწის ზურგზე არ

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (9)

იმ დღის შემდეგ რაც თითქმის აღვიგავე პირისაგან მიწისა ორი დღე გავიდა, უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი ორი დღე და ღამე. იოანე აორთქლდა... ხოლო რატი ისევ ჩემი ცხოვრების მეგზურად იქცა. თვალსაც არ ხუჭავდა, სულ ჩემს გვერდით იყო.საავადმყოფოდანაც მან

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (25)

ჩემი გონება აღარაფერს აღიქვამდა გარდა იმისა რომ ჩემ გამო შეიძლება მომკვდარიყო ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი, მზად ვიყავი ზოგიერთ მომენტში მისთვის ჩემი ხელით მომეღო ბოლო მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგა ჩემი სულის ნაწილს ვკარგავდი მისი სახით,

ყველაფერი ჩემი შენს ხელშია (პირველი თავი)

მართალია ჯერ 15 წლის ვარ, მაგრამ ცხოვრებაში ბევრი რამ გადამიტანია: ტკივილი, მარტოობაა, იმედგაცრუება და შეურაცხყოფა. ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა დედა და მამა დაშორდნენ ერთმანეთს, მე კი მამაჩემს გავყევი იტალიაში. 10 წელია უკვე იქ ვცხოვრობ ძალიან

თინათინი (პროლოგი)

თინათინი... სიმართლე გითხრათ, არც კი ვიცი რა დავწერო მასზე. ერთი ჩვეულებრივი გოგონა იყო, ჩვეულებრივი ქართველისთვის დამახასიატებელი გარეგნობით. არც მაღალი, აწოწილი ფეხები,გამოყვანილი წელი და სტანდარტული ზომები ქონდა. 1.70 ძლივს იქნებოდა. მუქი ფერის

ახლა ისე ვარ რომ...

ახლა ისე ვარ რომ ირგვლივ, ყველაფერს ვლეწავ! დანის გულთან მიკარებას ვერაფრით ვერ ვბედავ ვჭედავ, და მივუყვები გზას სადაც ნისლია არაფერი ჩანს და მჭამს ის აზრი რომ ხვალე უნდა მოვკვდე მოვსწყდე სამყაროს, და ვერ გავშალო ფრთები

ლელო (თავი 10)

მიუხედავად იმისა, რომ აქ ნიკუშასთან ერთად ვარ, მთელი დღე მას ვართობ, მზიან ამინდში ვენახებში დავსეირნობ, საღამოს კი ვერანდაზე მშვიდად ვკითხულობ წიგნს, ჩემთან ერთად ორი ნათესავი ცხოვრობს, რომლებიც თავს უაზრო კითხვებით არ მაბეზრებენ, ყოველ დღე ჩემს

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 2)

ლილემ თვალები გაახილა,თუმცა სიბნელის მეტი ვერაფერი დაინახა,რამდენჯერმე დახამხამების შემდეგ კი სიბნელეში ბიჭის სულუეტი გაარჩია,გონებაში სრული ანშლაგი ჰქონდა,ვერაფერს ვერ იხსენებდა და საშინლად გადაღლილი იყო,სხეულში სისუსტეს გრძნობდა რაც ნარკოტიკების